μια θέση περί επιλογής «ταυτότητας φύλου»

Μέσα στον κόσμο αυτόν και στις δοσμένες κοινωνικές σχέσεις, που είναι κοινωνικές σχέσεις γενικής αβεβαιότητας, το «αυθόρμητο» στοιχείο μεταφράζει, εσωτερικεύει, την κοινωνική αβεβαιότητα σε ατομική.  Το ανθρώπινο άτομο, και ιδιαίτερα το νέο άτομο, μη βρίσκοντας κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο θα συγκροτήσει την προσωπικότητά του, χάνει και το προσωπικό του έδαφος, η κοινωνική αβεβαιότητα γίνεται δική του, υπαρξιακή αβεβαιότητα.

Κι αφού (αυτή) η εξουσία αδυνατεί απέναντι στο άτομο να  προσφέρει «λύση» στην κοινωνική αβεβαιότητα, αφού οι κοινωνικές επιλογές του ατόμου περιορίζονται όλο και πιο πολύ στην «τύχη» που του επιφυλάσσουν οι νόμοι της αγοράς, έρχεται, η εξουσία, και προσφέρει «λύσεις» στην ατομική αβεβαιότητα, έτσι ώστε να μην παραμείνει αυτή παροδική αλλά να αφήνει στην ατομική προσωπικότητα την σφραγίδα της, τη σφραγίδα της τυχαιότητας, τη σφραγίδα της αποσυγκρότησης, ώστε να γίνει αυτή αβεβαιότητα υλοποιημένη στην περιοχή που αγγίζει τον πυρήνα του ατομικού ψυχισμού.

Εκεί που οι διαχειριστές του συστήματος είναι ανίκανοι να προτείνουν κοινωνικές – παραγωγικές επιλογές στους δεκαπεντάχρονους, με μια «χαλαρή» νομοθετική  παρέμβαση, παρέμβαση σε  ζητήματα υπαρξιακά, θεσμοθετούν την ηλικία των 15 σαν ηλικία επιλογής «ταυτότητας φύλου».

Και το κάνουν αυτό σε ένα «κοινό» που εν μέσω τέτοιων κοινωνικών σχέσεων δυσχεραίνεται να συγκροτήσει όχι «ταυτότητα φύλου» αλλά προσωπική ταυτότητα γενικά: Εκεί που το άτομο είναι οι κοινωνικές του σχέσεις, εκεί που αυτές είναι σχέσεις αβεβαιότητας, εκεί και το άτομο συγκροτείται σαν προσωποποιημένη αβεβαιότητα, σαν ταυτότητα ατομικής αβεβαιότητας, αβεβαιότητας σε όλο το πεδίο της ύπαρξης που αποτελεί την «ταυτότητα». Και την ίδια στιγμή «καλείται» το άτομο να επιλέξει και «ταυτότητα φύλου» με πρωταρχικό γνώμονα την τυχαιότητα και την συγκυρία, την προϊούσα έλλειψη επιλογής με κοινωνική αναφορά.

Δεν θέλω να κάνω χαρακτηρισμούς για το περιεχόμενο της (αντι)μορφωτικής επίδρασης τέτοιων θεσμοθετήσεων: στην οξύτητα των χαρακτηρισμών θα χανόταν η ουσία…

Κι αν τέτοιες νομοθετικές παρεμβάσεις προκαλούν αντιδράσεις κυμαινόμενες μεταξύ ορθολογικού και ανορθόλογου, αυτό δεν οφείλεται σε τελική ανάλυση σε θρησκευτικές αναφορές, αλλά στο γεγονός ότι πρόκειται για παρεμβάσεις, και τέτοιες παρεμβάσεις, σε ζητήματα του ανθρώπινου ψυχισμού, της ανθρώπινης ύπαρξης. Γι’ αυτό και τα λόγια, ίσως, δεν επαρκούν.

 

Advertisement

---