Πίσω από το προπέτασμα της καταστολής

Για το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για την τάξη και το κράτος των εκμεταλλευτών, η καταστολή αποτελεί αρχή και τέλος, αποτελεί αφετηριακή συνθήκη και τελική «αυταξία» που υλοποιείται και επιδιώκεται με όλες τις δυνατές μορφές. Πρώτα-πρώτα με τη «φυσική» μορφή της κατανάλωσης της εκμισθωμένης εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο στην παραγωγική διαδικασία. Σε αυτής το πεδίο, σαν προϋπόθεση και σαν προϊόν της, οι «γενικές και αόριστες» εκμεταλλευτικές παραγωγικές σχέσεις εξατομικεύονται με σάρκα και οστά ως το κοινωνικό κύτταρο της σχέσης εξουσίας – υποταγής, που αναπαράγεται και κλιμακώνεται συστατικά σε όλη την έκταση του κοινωνικού σχηματισμού.

Για τη διασφάλιση, τη διατήρηση, τη διαιώνιση, την ολοκλήρωση, την οριστική επικράτηση αυτής της στοιχειακής σχέσης, για να καταστούν οι αλυσίδες της εκμετάλλευσης καθημερινό ένδυμα απογυμνωμένο ακόμα και από τυχόν ρόδα που το στολίζουν αναδύοντας και το πιο αόριστο έστω άρωμα απελευθέρωσης από τα δεσμά, οικοδομείται η «δευτερογενής» οργανωμένη κατασταλτική βία των τυπικών και άτυπων θεσμών και μηχανισμών του αστικού κράτους. Με πρώτη ύλη τους ίδιους συστατικούς όρους των παραγωγικών σχέσεων και της οικονομικής δομής, η κρατικά-θεσμικά οργανωμένη ταξική βία τούς ανυψώνει σε ειδικές κατασταλτικές τεχνικές που στην ανάπτυξή τους συγκροτούν ένα θεόρατο κατασταλτικό οικοδόμημα παρακολουθηματικό του οικοδομήματος της ταξικής κυριαρχίας, με μορφές προορισμένες, ας σημειώσουμε, όχι μόνο για το σώμα αλλά και για το πνεύμα. Άλλωστε ο τελικός στόχος της κάθε κατασταλτικής μορφής είναι πάντοτε η συνείδηση: η βία και η απειλή βίας στο σώμα αποσκοπεί στην επικράτηση του φόβου, ακόμα και η εξάλειψη του ανυπότακτου σώματος αποσκοπεί στην εξάλειψη της ανυπότακτης συνείδησης.

Η βασική εκμεταλλευτική σχέση παραγωγής είναι σχέση εξουσίας και καταστολής ήδη από τη σύστασή της. Αυτό που, σε τελική ανάλυση, θα παρέμενε επισφαλές είναι όχι το αναπότρεπτο συστατικό περιεχόμενο της σχέσης παραγωγής, αλλά η σχέση παραγωγής η ίδια, στην περίπτωση όπου και εκτός της παραγωγικής διαδικασίας, στο πεδίο της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, δεν επιβάλλονταν οι αρμόζοντες κατασταλτικοί όροι, και μάλιστα στην «τελειότητα» που επιτρέπει η εκάστοτε ανάπτυξη της τεχνικής και το εκάστοτε επίπεδο των πολιτικών και ηθικών συσχετισμών στην αέναη πορεία ολοκλήρωσης του καθεστώτος της καταστολής, της πειθάρχησης. Η πρωταρχική σχέση εξουσίας – υποταγής που αποτελεί συστατικό περιεχόμενο των κοινωνικο-οικονομικών όρων αποστέρησης των μέσων παραγωγής (παραγωγής της τροφής, της στέγης, των όρων γενικά της βιολογικής και κοινωνικής ύπαρξης) στη μια πλευρά και προσωπικής εκμίσθωσης στο κεφάλαιο που συγκεντρώνει στην άλλη πλευρά τα κοινωνικά μέσα παραγωγής και συντήρησης, θα ήταν υπερβολικά «ανοιχτή» στην αμφισβήτηση, αν δεν την περιέβαλλε κάνοντάς την επίσης «αθέατη» ένα περίβλημα «δευτερογενούς» ταξικής βίας, αν οι όροι της ζωής έχαναν για τη στρατιά της μισθωτής εργασίας τον «στρατιωτικό» τους χαρακτήρα μετά την έξοδο από την παραγωγική διαδικασία, αν επιτρεπόταν στη μάζα των «ανεξάρτητα» εργαζόμενων που υπόκεινται στο γενικό καθεστώς της εκμεταλλευσης να οικοδομούν συνείδηση και όρους ζωής εργαζόμενου μέρους της εργαζόμενης κοινωνίας (με κίνδυνο γενίκευσης μιας συνείδησης ανεξαρτησίας της κοινωνικής εργασίας) αντί για συνείδηση και όρους ζωής ιδιοκτήτη εξαρτημένου από τις γενικές σχέσεις της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, αν οι άνεργοι δεν βίωναν τον άπλετο «ελεύθερο» χρόνο τους σαν χρόνο καθολικής αποστέρησης, αν η συνειδησιακή αναπαραγωγή των εργαζομένων στο σύνολό τους δεν οριοθετούνταν από τη θεσμισμένη «μορφωτική» αποστολή του μονοπωλίου των μμε, αν σωματικά έπαυε το σύνολο των εργαζομένων να υπόκειται σε ένα πολύπλοκο σύστημα καθημερινών ελέγχων και, μετά από αυτούς, «κυρώσεων».

Πρόκειται, βέβαια, για ένα οικοδόμημα θεμελιωμένο στις «φυσικές» αρχές της κοινωνικής συνύπαρξης… Εξίσου «φυσικά», όμως, οι ίδιες αυτές αρχές της κοινωνικής συνύπαρξης είναι εξ υπαρχής αντεστραμμένες σε αρχές επιβολής της ταξικής κυριαρχίας πάνω στο σύνολο της κοινωνικής ύπαρξης και των κοινωνικών σχέσεων. Και εξίσου «φυσικά» από τη βάση αυτής της αφετηριακής αντιστροφής ορθώνεται ολόκληρο το οικοδόμημα που μετατρέπει την «κοινωνική συνύπαρξη» σε κοινωνική απομόνωση, στον γενικευμένο κοινωνικό ανταγωνισμό που έχει περιγραφτεί με τη φράση «ο καθένας εναντίον του άλλου και ο θεός εναντίον όλων», με τα μονοπωλιακά συγκροτήματα και το κράτος τους να διεκδικούν, στις μέρες μας, το ρόλο του θεού στο κοινωνικό «θέατρο», υποτασσόμενα ταυτόχρονα στην επίγνωση ότι πάνω κι από τα ίδια βασιλεύει η «τυχαιότητα» των τυφλών καπιταλιστικών νόμων της αγοράς.

*

Με όσα προηγήθηκαν ήθελα απλώς να υπογραμμίσω αυτό που αναγράφεται από την πρώτη φράση αυτού του κειμένου: το ότι η καταστολή για το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης αποτελεί «αυταξία» και το τι σημαίνει ότι αποτελεί «αυταξία». Και το τι, κατά συνέπεια, συνεπάγεται η πάλη ενάντια στην «αυταξία» της καταστολής, η πάλη ενάντια στο κατασταλτικό περίβλημα που σαν προπέτασμα κρύβει από την άμεση θέα ολόκληρο το οικοδόμημα της κοινωνικής ταξικής κυριαρχίας και τον στοιχειακό της πυρήνα, τον πολλαπλά εξατομικευμένο στην «φυσική» καθημερινότητα της παραγωγικής διαδικασίας και των σχέσεών της. Για το σύστημα της εκμετάλλευσης η καταστολή αποτελεί «αυταξία». Για τις κοινωνικές τάξεις που υπόκεινται στο καθεστώς της εκμετάλλευσης, «αυταξία» είναι η αποτίναξή της και η οικοδόμηση σχέσεων κυριαρχίας της εργαζόμενης κοινωνίας πάνω στη δραστηριότητά της και τους καρπούς της. Η «αυταξία» των μεν δεν είναι το συμμετρικό αντίθετο της «αυταξίας» των δε και, επομένως, η πάλη τους ενάντια στην καταστολή δεν ορίζεται σαν μηχανική της αντανάκλαση.

Πίσω από το προπέτασμα της τρέχουσας κατασταλτικής παράκρουσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποκρύβεται από την άμεση θέα η γιγάντια απόβαση ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων και πολεμικού υλικού από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης προς την ανατολική Ευρώπη για την εξάμηνη ιμπεριαλιστική πρόβα πολέμου κατά της Ρωσίας, έξω και πέρα και σε αντίθεση από οτιδήποτε θα μπορούσε να εννοηθεί σαν «εθνικό συμφέρον» για τη λαϊκή αντίληψη του «εθνικού» και του «συμφέροντός» του.

Πίσω από το προπέτασμα της καταστολής, μένει αθέατη η συμμετοχή της φρεγάτας «Κανάρης» στην πολυεθνική ναυτική δύναμη «TF 473» και στη συνοδεία του γαλλικού αεροπλανοφόρου «Charles de Gaulle» στο πλαίσιο της επιχείρησης «Clemenceau 21», η επιχείρηση της φρεγάτας «Κουντουριώτης» με την ΝΑΤΟική αρμάδα SNMG2 στην άσκηση του ΝΑΤΟ «Dynamic Manta 2121» στα ανοιχτά της Σικελίας, η συμμετοχή της φρεγάτας «Ναβαρίνον» στην «Unifil Marops» του ΟΗΕ στα ανοιχτά του Λιβάνου με βασικό αντικείμενο το εθνικά «απαραίτητο» εμπάργκο όπλων στην οργάνωση «Χεζμπολάχ», η συμμετοχή της φρεγάτας «Αιγαίον» ως ναυαρχίδας στην επιχείρηση «Irini» της ΕΕ με υποτιθέμενο κύριο καθήκον της την εφαρμογή του εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στη Λιβύη, η περιήγηση της φρεγάτας «Υδρα» από το Αμπου Ντάμπι για συνεκπαιδεύσεις με πλοία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και των ΗΠΑ ως τη συμμετοχή της σε ρόλο «associated support» στην πολυεθνική αποστολή «EMASOH / Agenor» για «την ασφαλή και ελεύθερη διέλευση των εμπορικών πλοίων στον Κόλπο, στα Στενά του Ορμούζ και στον Κόλπο του Ομάν», η συμμετοχή του ναρκοθηρευτικού «Ευρώπη» στην πολυεθνική άσκηση «Poseidon 21» στη Μαύρη Θάλασσα με τη ΝΑΤΟϊκή αρμάδα SNMCMG2.

Μετά κι από όλα αυτά, παραμένει αθέατη πίσω από το προπέτασμα της καταστολής, η προσφορά από τον διαπιστευμένο πλασιέ και τοποτηρητή των ΗΠΑ κι άλλων φρεγατών για πώληση, μια που οι ΝΑΤΟϊκές ανάγκες για παγκόσμια κυριαρχία είναι ανεξάντλητες, ενώ οι «διευθετήσεις» για τα «οικόπεδα» των ΑΟΖ και των υφαλοκρηπίδων τρέχουν στον αυτόματο πιλότο των κάθε είδους «διερευνητικών επαφών».

Μένουν αθέατα πίσω από το προπέτασμα της κρατικής – κυβερνητικής καταστολής, τα εξελισσόμενα εγκλήματα σε βάρος των παραγωγικών προοπτικών της χώρας και του λαού της, τα οποία ακούν σε ονόματα όπως διάλυση – ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ, «απολιγνιτοποίηση» και καταστροφή των λιγνιτικών μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Μένει αθέατη πίσω από το προπέτασμα της καταστολής η βαθύτερη εμπορευματοποίηση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, η μετατροπή της σε εξάρτημα των πολυεθνικών και του ΝΑΤΟ, η επιβολή νέων πιο αδιαπέραστων ταξικών φραγμών στη λαϊκή παιδεία, η κατηγοριοποίηση των εκπαιδευτικών μονάδων ανάλογα με την κοινωνική θέση του μαθητικού πληθυσμού.

Μένει αθέατη πίσω από το προπέτασμα της καταστολής η επίθεση σε μεροκάματα, μισθούς, εργασιακές σχέσεις, η διάλυση της ζωής των εργαζομένων μέσω της τηλεργασίας, η συνεχιζόμενη φοροληστεία του λαϊκού εισοδήματος, η επιχείρηση αρπαγής της κατοικίας του «πτωχευμένου» λαού, η απάνθρωπη βαρβαρότητα των προσφυγικών-μεταναστευτικών στρατοπέδων συγκέντρωσης της ΕΕ, οι εγκληματικές κυβερνητικές πράξεις και παραλείψεις στη διαχείριση της πανδημίας, οι σχεδιασμοί της «νέας κανονικότητας».

Μένουν αθέατα όλα αυτά και τόσα άλλλα πίσω από το προπέτασμα της καταστολής, που για αυτών ταυτόχρονα τη διασφάλιση και υλοποίηση ορθώνεται και εξαπλώνεται, και που πίσω από τον κατασταλτικό κουρνιαχτό περιμένουν σαν οδοστρωτήρας με αναμένες τις μηχανές έτοιμος να συνθλίψει και να ισοπεδώσει τις ζωές των εργαζομένων, του λαού της νεολαίας.

*

Η έξαρση της κυβερνητικής καταστολής φέρνει στο ιδεολογικό προσκήνιο το ζήτημα του «κράτους δικαίου».

Σύμφωνα με τη γνωστή αποφθεγματική περιγραφή του από τον Ανατόλ Φρανς: «Φυσικά και είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Απαγορεύεται το ίδιο, τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς, να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες».

Το καθεστώς της καταστολής, ταυτόχρονα με τη δική του «αυτοαναφορική» εμπέδωση, υποβάλλει στις συνειδήσεις και την ακόλουθη «εναλλακτική»:

«Φυσικά και είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Επιτρέπεται το ίδιο, τόσο στους πλούσιους όσο και στους φτωχούς, να κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες».

Πραγματικά λύση «ανάγκης», όταν με την πολύμορφη συνδρομή των κατασταλτικών κοινωνικών όρων και κρατικών τεχνικών οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι κι οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και πληθαίνουν.

Advertisement

---