Καζακστάν: Κι αυτό «έγχρωμη επανάσταση», ρε παιδιά;

Δημοσιεύθηκε: 2023/04/21 | Συντάκτης: | Filed under: Uncategorized | Tags: , , , , , , | Σχολιάστε

Η είδηση μετρά ήδη μια εβδομάδα, αλλά ανήκει στο είδος των ειδήσεων που δε χάνουν τόσο γρήγορα την επικαιρότητά τους…

Το ρεπορτάζ, παρακάτω, αναφέρεται και στις μεγάλες εργατικές – λαϊκές κινητοποιήσεις τον Γενάρη του 2022, που βρέθηκαν αντιμέτωπες  με την αιματηρή κρατική καταστολή και τη  στρατιωτική επέμβαση (και) της Ρωσίας μέσω του ΟΣΣΑ, εν μέσω αφωνίας της καπιταλιστικής «δύσης», η οποία – κατά τα άλλα λαλίστατη (επιλεκτικά εναντίον των ανταγωνιστών της) σε περιπτώσεις είτε αληθινής  είτε δήθεν καταστολής – στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπου οι λαϊκές κινητοποιήσεις έθιγαν και δική της «επιρροή», επέλεξε την αποσιώπηση.

Τότε, επίσης, από αρκετές πλευρές ακούστηκαν φωνές υποστήριξης της καταστολής, που παρά τη «δυτική» ανοχή, έσπευδαν να αποκαλέσουν «έγχρωμη επανάσταση» τις λαϊκές κινητοποιήσεις, συμβάλλοντας έτσι, στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο, στην αποστέρηση του αγώνα των εργαζομένων από τη διεθνή λαϊκή-ταξική αλληλεγγύη.

Και να που τώρα η πραγματικότητα ξανάρχεται στο προσκήνιο με τους αγώνες των εργαζομένων για δουλειά και δικαιώματα, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, να αντιμετωπίζονται με κρατική καταστολή που θα περίμενε κανείς να εξεγείρει τα πνεύματα όσων τάσσονται αλληλέγγυοι στους αγώνες της εργατικής τάξης όπου γης, κατά των συνεπειών της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και της αντιλαϊκής επέλασης του κεφαλαίου, που φυσικά δεν αφορά μόνο τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες αλλά τους λαούς και τους εργάτες όλου του κόσμου.

Καταστολή, σημειώνω επίσης παρεμπιπτόντως και «εντός παρενθέσεως», με το απεχθές προσωπείο των κουκουλοφορεμένων κρατικών οργάνων, που έχουμε φτάσει στη χώρα μας να το βλέπουμε ακόμα και μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων, με την ανοχή της εκάστοτε «έδρας» που βρίσκει, φαίνεται, φυσική την παρουσία κουκουλοφόρων εντός των δικαστικών αιθουσών για το λόγο ότι  αυτοί είναι… αστυνομικοί.

Κλείνω αυτή την εισαγωγή, σημειώνοντας λοιπόν τη συνακόλουθη ανάγκη αυξημένης ταξικής εγρήγορσης και αλληλεγγύης παρά και ενάντια  στην εμπλοκή των συνειδήσεων στους ταξικά «ξένους» γεωπολιτικούς και λοιπούς ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, καθώς μάλιστα κάθε έλλειμμα ταξικής-λαϊκής αλληλεγγύης «προς τα έξω»  μεταφράζεται αργά ή γρήγορα σε ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης «προς τα μέσα», και παραθέτω το ρεπορτάζ από την πηγή (902gr):

***

Παρασκευή 14/04/2023 – 11:52

ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ

Απεργίες και συλλήψεις εργατών που αγωνίζονται κατά της ιδιωτικοποίησης του εξορυκτικού τομέα (VIDEO – ΦΩΤΟ)

Μαζικές συγκεντρώσεις και απεργίες πραγματοποιούνται στο Καζακστάν, στην πετρελαιοπαραγωγική περιοχή στα δυτικά της χώρας με αφορμή τη μαζική σύλληψη την Τρίτη αντιπροσωπείας απολυμένων εργαζομένων στο πετρέλαιο που πήγε στην Αστάνα για να διαμαρτυρηθεί στο υπουργείο Ενέργειας (δείτε κάτω βίντεο)

Οι νέες απεργίες έρχονται έναν χρόνο μετά τις μεγάλες εργατικές – λαϊκές κινητοποιήσεις τον Γενάρη του 2022 που καταπνίγηκαν στο αίμα από την κρατική καταστολή, με τη στρατιωτική επέμβαση και της Ρωσίας μέσω του Οργανισμού Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας.

Όλα ξεκίνησαν όταν στις αρχές Απρίλη, αρκετές εκατοντάδες εργάτες της εργολαβικής εταιρείας «Berali Mangistau Company» πραγματοποίησαν καθιστική διαμαρτυρία όλο το εικοσιτετράωρο στην πόλη Zhanaozen, στην περιοχή Mangistau, στο γραφείο της κρατικής εταιρείας «Ozenmunaigas», η οποία είναι μέρος της εθνικής εταιρείας «Kaz MunaiGas» (ανάλογο της «Gazprom»). Η διαμαρτυρία έγινε γιατί όλοι έχασαν τη δουλειά τους αμέσως μετά την ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών.

Οι απολυμένοι έστειλαν αντιπροσωπεία τους με περισσότερα από εκατό άτομα στην Αστάνα για διαπραγματεύσεις με αξιωματούχους του υπουργείου Ενέργειας της Δημοκρατίας του Καζακστάν.

Φτάνοντας στην πρωτεύουσα τη Δευτέρα 10 Απρίλη, οι διαδηλωτές διανυκτέρευσαν ακριβώς έξω από το κτίριο του υπουργείου, απαιτώντας να συζητήσουν τα αίτηματά τους με τους διευθυντές της «KazMunayGas».

Την επόμενη μέρα, στις 11 Απρίλη, έγιναν διαπραγματεύσεις, οι οποίες δεν κατέληξαν πουθενά, αφού οι διευθυντές της εθνικής εταιρείας και στελέχη του υπουργείου Ενέργειας δεν δέχθηκαν τα αιτήματα. Μάλιστα, η κυβέρνηση έδωσε εντολή να συλληφθούν όλοι οι συμμετέχοντες στην καθιστική συγκέντρωση στο κτίριο του υπουργείου μέχρι το βράδυ της ίδιας ημέρας, κάτι που έγινε από το προσωπικό του SOBR.

Το βίντεο (δείτε πάνω) που διανεμήθηκε στα κοινωνικά δίκτυα δείχνει ότι αυτές οι συλλήψεις ήταν αναίτιες, καθώς το μόνο που έκαναν οι εργάτες πετρελαίου είναι ότι απλώς στάθηκαν ή κάθισαν κοντά σε μια από τις πολλές εισόδους του υπουργείου Ενέργειας.

Κύμα συμπαράστασης στους συλληφθέντες

Αμέσως μετά τη σύλληψη της αντιπροσωπείας στην Αστάνα, οι εργαζόμενοι δεκάδων επιχειρήσεων, που είχαν προηγουμένως υποβάλει τα ίδια αιτήματα στην κυβέρνηση, προχώρησαν σε απεργία στην περιοχή Mangystau με αίτημα την άμεση απελευθέρωση των συντρόφων τους.

Απεργούσαν οι εργάτες των ακόλουθων επιχειρήσεων: «Burgylau LLP», BZHB LLP, εργαζόμενοι στην πετρελαιοπηγή Karakudykmunai, «Ozenmunaigaz LLP», «Kezbi LLP», «Munayspetsnab LLP», συλλογικότητες τριών εταιρειών παροχής υπηρεσιών πετρελαίου του Zhetybai. Οι άνεργοι των Zhanaozen, Zhetybai, Zhigyldyaul, περιφερειακού κέντρου Aktau και άλλων οικισμών της περιοχής Mangystau υποστήριξαν τους συλληφθέντες με τις δράσεις διαμαρτυρίας τους.

Το βράδυ, μια μαζική συγκέντρωση κατοίκων του Zhanaozen ξεκίνησε και συνεχίστηκε τη νύχτα από τις 11 έως τις 12 Απρίλη. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν στη δράση. Μέχρι το πρωί οι κάτοικοι αρνούνταν να διαλυθούν και ολόκληρη τη νύχτα οι διαδηλωτές παρέμειναν έξω από το κτίριο της τοπικής αστυνομίας στην Αστάνα.

Το πρωί της 12ης Απρίλη άρχισαν οι συλλήψεις διαδηλωτών στο Zhanaozen, αλλά αυτή τη στιγμή οι απεργοί εργάτες πετρελαίου από διάφορες εταιρείες παροχής υπηρεσιών κοιτασμάτων πετρελαίου συνεχίζουν να συγκεντρώνονται στο σταθμό λεωφορείων της πόλης. Επίσης, απεργούν οι εργαζόμενοι των «MZHM Ozenmunaigaz», «Burgylau LLP» και άλλων επιχειρήσεων απαιτώντας την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων και να γίνουν δεκτά τα αιτήματα των εργαζομένων της εταιρείας «Berali Mangistau».

Οι απολυμένοι εργάτες απαιτούν να συμπεριληφθούν όλοι στη σύνθεση της κρατικής εταιρείας «Ozenmunaigas», επαναλαμβάνοντας τις δηλώσεις των απεργών εργαζομένων στο πετρέλαιο το 2021 και το 2022 σχετικά με την ανάγκη ακύρωσης των αποτελεσμάτων της ιδιωτικοποίησης κρατικών υπηρεσιών, που είχε ως αποτέλεσμα πολλοί εργάτες να απολυθούν ή να καταλήξουν σε πολυάριθμες ιδιωτικές εταιρείες με άθλιες συνθήκες εργασίας.

Οι διαδηλωτές ενώθηκαν με εκατοντάδες άλλους άνεργους που απεργούσαν για πολλούς μήνες πέρυσι στο Zhanaozen ζητώντας τη συνέχιση της απασχόλησής τους και φέτος από κοινού, στα τέλη Μάρτη έκλεισαν τους δρόμους προς τις πετρελαιοπηγές στη γειτονική πόλη Zhetybai.

Η περιοχή βρισκόταν εδώ και καιρό σε πυρετό και νέες απεργίες με παρόμοια αιτήματα ξεκίνησαν στις 2 Γενάρη, ακριβώς στην επέτειο των μεγάλων διαδηλώσεων του Γενάρη του 2022, που ξεκίνησαν και τότε σε αυτόν τον χώρο.

Κλιμάκωση των κινητοποιήσεων

Η κλιμάκωση των απεργιών είναι εντυπωσιακή, η οποία μπορεί πλέον να επεκταθεί και σε γειτονικές περιοχές.

Έχει συσσωρευτεί έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια εναντίον των ξένων μάνατζερ και των δυτικών εταιρειών που μήνυσαν τους εργαζόμενους και συμμετείχαν σε αντισυνδικαλιστικές δραστηριότητες, όπως η αμερικανική εταιρεία «Chevron» που μήνυσε 69 εργαζόμενους για συμμετοχή σε παράνομη απεργία στο Tengiz στις 11 Φλεβάρη.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια εντείνεται, καθώς ούτε ένα κοινωνικό και οικονομικό αίτημα των εργαζομένων και των ανέργων, που είχαν διατυπωθεί τον περασμένο Γενάρη κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας, εκτός από τη μείωση της τιμής του υγραερίου, δεν εκπληρώθηκε από την κυβέρνηση, η οποία μαζί με το Προεδρικό Συμβούλιο Μεταρρυθμίσεων, με επικεφαλής τον πρώην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και Βρετανό χρηματοδότη Sum Chakrabarti εφαρμόζουν ένα σχέδιο «μεταρρυθμίσεων» της αγοράς με πλήρη αποεθνικοποίηση της εξορυκτικής δραστηριότητας, προς το συμφέρον των αμερικανικών, βρετανικών και ευρωπαϊκών εταιρειών.

Το Καζακστάν πληρώνει το τίμημα από τις «μεταρρυθμίσεις» της αγοράς, που γίνεται εδώ και 32 χρόνια, με το 70% του εξορυκτικού τομέα να έχει περιέλθει στα χέρια του δυτικού κεφαλαίου και ενώ ολόκληρη η πρώην σοβιετική μεταποιητική βιομηχανία και το μεγαλύτερο μέρος της γεωργίας έχουν καταστραφεί.

***

ΠΑΜΕ

Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους και τον λαό του Καζακστάν

(902gr)

«Την αλληλεγγύη του στους εργαζόμενους και τον λαό του Καζακστάν που βρίσκονται σε νέες κινητοποιήσεις ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των εταιρειών ενέργειας, ενάντια στις απολύσεις και την κρατική καταστολή», εκφράζει το ΠΑΜΕ.

Συνεχίζοντας το ΠΑΜΕ αναφέρει τα εξής:

«Οι εργαζόμενοι του Καζακστάν, παρά την κρατική καταστολή συνεχίζουν τον αγώνα τους για την ακύρωση των αποτελεσμάτων της ιδιωτικοποίησης κρατικών εταιρειών, που είχε ως αποτέλεσμα πολλοί εργάτες να απολυθούν ή να καταλήξουν σε πολυάριθμες ιδιωτικές εταιρείες με άθλιες συνθήκες εργασίας.

Το ΠΑΜΕ καταγγέλλει τις νέες συλλήψεις αγωνιστών εργατών και τις διώξεις εναντίον των εργαζομένων που διεκδικούν το δικαίωμα τους στην δουλειά.

Στεκόμαστε σταθερά στο πλευρό του λαού και των εργαζομένων του Καζακστάν!

Κάτω τα χέρια από τους αγώνες των εργατών!»

Advertisement

Ο δείκτης της ωριμότητας

Δημοσιεύθηκε: 2023/03/29 | Συντάκτης: | Filed under: Uncategorized | Tags: , , , , , , | Σχολιάστε

«Το γενικό δικαίωμα ψήφου είναι έτσι ο δείκτης της ωριμότητας της εργατικής τάξης. Περισσότερο δεν μπορεί να είναι και δεν θα είναι ποτέ μέσα στο σημερινό κράτος …» (Ένγκελς, Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους, σελ. 214, ΣΕ 1995)

*

Περισσότερο «κλασική» κι από την παραπάνω κλασική φράση του Ένγκελς είναι η επιλεκτική της παράθεση και επίκληση  με την κάθε επαναλαμβανόμενη επικαιρική αφορμή, με άλλα λόγια στις παραμονές των εκάστοτε επικείμενων εκλογών, προκειμένου – κατά τις προθέσεις – να αντιπαρατεθεί σε ενδεχόμενες εκλογικές αυταπάτες των εργαζομένων, «καταντώντας» όμως κάποτε η απομόνωσή της από τα «συμφραζόμενα» να αναγορεύει σε «εκλογική αυταπάτη» την ίδια τη σημασία της εκάστοτε εκλογικής μάχης.

Η επιλεκτική απομόνωση της «φράσης» καταλήγει έτσι, στην καλύτερη περίπτωση, στο ερώτημα: τι αξία λοιπόν έχει το γενικό δικαίωμα ψήφου αν δεν είναι τίποτα άλλο παρά «ο δείκτης της ωριμότητας» και αν «περισσότερο δεν μπορεί να είναι και δεν θα είναι ποτέ»; Και τι αξία έχει κι αυτή η – εκ των προτέρων εννοείται: παθητική – εκλογική αποτύπωση «του δείκτη ωριμότητας», αφού σε αυτήν αρχίζει και τελειώνει η όποια αξία του γενικού δικαιώματος ψήφου, που τίποτα περισσότερο δεν μπορεί να σημαίνει εκτός από αυτή την αποτύπωση, αν μάλιστα κι αυτή με τη σειρά της εξαντλείται στον ίδιο της τον εαυτό;

Πριν, όμως, από κάθε σχετικά εκτεταμένη θεωρητική απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα, θα αρκούσε γι’ αυτό τον σκοπό να δοθούν απαντήσεις σε ορισμένα ερωτήματα περισσότερο «πρακτικά», προερχόμενα από την παλαιότερη και από την πιο σύγχρονη ιστορική πείρα.

Ερωτήματα όπως αυτά:

Υπήρξε το 1914 «παθητικός» έναντι της ταξικής πάλης ο δείκτης ωριμότητας της εργατικής τάξης όταν ένας μόνο βουλευτής, ο Καρλ Λίμπκνεχτ, ηρωικά εξέφρασε  αυτόν τον «δείκτη» καταψηφίζοντας τις πολεμικές πιστώσεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού στις απαρχές του Α΄ ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου Πολέμου;  Υπάγεται αυτή η «κοινοβουλευτική» στάση του στην, επί της ουσίας, ταυτολογική θεώρηση του «δείκτη ωριμότητας της εργατικής τάξης» ως «τίποτα παραπάνω από δείκτη ωριμότητας της εργατικής τάξης» ή, αντίθετα, αποτέλεσε ενεργητικό παράγοντα της  ταξικής πάλης, που διατηρεί ως και σήμερα άσβεστη την αξία του;

Θα ήταν ίδια η ανάπτυξη της ταξικής πάλης των εργαζομένων στην Ελλάδα, αν το 1963  ένας και μόνο βουλευτής, ένας και μόνο εκφραστής του «δείκτη της ωριμότητας της εργατικής τάξης», ο Γρηγόρης Λαμπράκης, δεν είχε σηκώσει στις πλάτες του ολόκληρη την Α΄ Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, προχωρώντας την ταξική πάλη 42 έστω χιλιόμετρα πιο μπροστά από το σημείο όπου βρισκόταν ως εκείνη τη μέρα;

Το 1992, η καταψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ από τους 7 βουλευτές του ΚΚΕ [1] εξέφρασε απλώς παθητικά έναν «δείκτη ωριμότητας» ή αποτέλεσε ενεργό, καταλυτικό όρο για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, εξακολουθώντας να επιδρά σ’ αυτήν και στη συνέχισή της μέχρι τις μέρες μας;

*

Θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλα παρόμοια ερωτήματα, αποσπασμένα καταρχήν από οποιαδήποτε θεωρητικολογία, και ικανά με τη σειρά  τους να θεμελιώσουν (στο έδαφος της πράξης) κάθε θεωρητικολογία ή, με άλλα λόγια, να  τοποθετήσουν  κάθε θεωρητικολογία στις πραγματικές, σωστές της  διαστάσεις.

Στις διαστάσεις της εκείνες που αναδείχνουν τη σημασία και την αξία του εκλογικού «δείκτη της ωριμότητας» της εργατικής τάξης, που με τη σειρά του τον ίδιο αυτό «δείκτη της ωριμότητας» τον αναδείχνουν σε κάτι περισσότερο,   σε παράγοντα ωριμάσματος: Σε «δείκτη» που, – δυνητικά ως την κορύφωση της ταξικής πάλης -, βρίσκεται σε αντιπαράθεση και έρχεται σε σύγκρουση με την «αναγνώριση του κοινωνικού καθεστώτος που υπάρχει σαν του μόνου δυνατού», σε αντιπαράθεση και σε σύγκρουση με τον προδιαγεγραμμένο ρόλο «ουράς της τάξης των καπιταλιστών», εντός του οποίου ρόλου οριοθετεί το εκλογικό δικαίωμα των εργαζομένων η αστική τάξη στις συνθήκες της δημοκρατίας «της».

Ή σύμφωνα με τα λόγια του Ένγκελς, σύμφωνα με ολόκληρο τον συλλογισμό:

«Και τέλος η ιδιοκτήτρια τάξη κυριαρχεί άμεσα μέσω του γενικού εκλογικού δικαιώματος [2]. Όσο η καταπιεζόμενη τάξη, δηλαδή στην περίπτωσή μας το προλεταριάτο, δεν είναι ακόμα ώριμο για την αυτοαπελευθέρωσή του, θα αναγνωρίζει στην πλειοψηφία του το κοινωνικό καθεστώς που υπάρχει σαν το μόνο δυνατό, και πολιτικά θα είναι ουρά της τάξης των καπιταλιστών, η άκρα αριστερή της πτέρυγα. Στο μέτρο όμως που ωριμάζει για την αυτοαπελευθέρωσή του, συγκροτείται σε δικό του κόμμα, εκλέγει τους δικούς του εκπροσώπους και όχι τους εκπροσώπους της τάξης των κεφαλαιοκρατών. Το γενικό δικαίωμα ψήφου είναι έτσι ο δείκτης της ωριμότητας της εργατικής τάξης. Περισσότερο δεν μπορεί να είναι και δεν θα είναι ποτέ μέσα στο σημερινό κράτος, αλλά κι αυτό φτάνει. Την ημέρα που το θερμόμετρο του γενικού δικαιώματος ψήφου θα δείχνει στο σημείο του βρασμού ανάμεσα στους εργάτες, θα ξέρουν κι αυτοί, όπως και οι κεφαλαιοκράτες [3], τι να κάνουν» (Ένγκελς, Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους, σελ. 214, ΣΕ 1995).

—————————————-

[1] Για την ιστορία, η Συνθήκη του Μάαστριχτ ψηφίστηκε το 1992 από τους βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ. Την καταψήφισαν οι 7 βουλευτές τότε του ΚΚΕ καθώς και η μοναδική βουλευτής των «Οικολόγων – Εναλλακτικών» (Κ. Ιατροπούλου), ενώ «παρών» ψήφισε ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (Σ. Βαλυράκης).

[2] Σημείωση δική μου: Ή με τα λόγια του Μαρξ: «Η  αστική κυριαρχία, σαν απόρροια και αποτέλεσμα του γενικού εκλογικού δικαιώματος, σαν εκφρασμένη πράξη της κυρίαρχης θέλησης του λαού – αυτό είναι το νόημα του αστικού συντάγματος» (Μαρξ, Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850, σελ. 153, ΣΕ 2000).

[3] Σημείωση δική μου: Όπου το γενικό εκλογικό δικαίωμα μετατρέπεται σε διακινδύνευση της αστικής κυριαρχίας και η αστική τάξη  «ομολογεί»: «Η δικτατορία μας κράτησε ως τώρα χάρη στη θέληση του λαού, και πρέπει τώρα να στερεωθεί ενάντια στη θέληση του λαού» (στο ίδιο).

Σιδηρόδρομος «κρατικός ή ιδιωτικός»;

Δημοσιεύθηκε: 2023/03/08 | Συντάκτης: | Filed under: Uncategorized | Tags: , , , , , | Σχολιάστε

Από τη σκοπιά της στρατηγικής των μονοπωλίων και των πολιτικών τους υπαλλήλων η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Σιδηρόδρομος καμπουρογαμόσαυρος  ή – με πιο ευπρεπή ορολογία – σιδηρόδρομος τραγέλαφος. Τα κομμάτια που απαιτούν δαπάνες κρατικά, για να φορτώνονται οι δαπάνες στο λαό, και τα κομμάτια που εισπράττουν ιδιωτικά. Σιδηρόδρομος κομμάτια. Κρατικές ράγες στην τροχιά της υποχρηματοδότησης, για να τσουλάνε πάνω τους τα ταμεία των επιχειρηματικών ομίλων παρασέρνοντας στη διάβα τους εργατικά δικαιώματα κι ανθρώπινες ζωές [*].

Από τη σκοπιά των λαϊκών αναγκών η απάντηση, η σημερινή, η τωρινή απάντηση είναι: σιδηρόδρομος που να εξυπηρετεί με επάρκεια τις συνολικές ανάγκες στη μετακίνηση και τις μεταφορές, με φθηνό εισιτήριο και δωρεάν παροχές, στελεχωμένος με όλο το απαραίτητο προσωπικό, με ανθρώπινες σταθερές εργασιακές σχέσεις, με τήρηση των προδιαγραφών ασφάλειας για εργαζόμενους, επιβάτες και διερχόμενους, με  σύγχρονες συντηρημένες υποδομές και υλικό, με ποιοτικές υπηρεσίες για όλους.

Ένας τέτοιος σιδηρόδρομος δεν μπορεί να υποτάσσεται στους νόμους του κέρδους, δεν μπορεί να είναι ιδιωτικός, μπορεί να είναι μόνο κρατικός, κι ακόμα παραπέρα προϋποθέτει ένα κράτος ταγμένο στην υπηρέτηση των εργατικών – λαϊκών αναγκών, προϋποθέτει δηλαδή την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων και την οικοδόμηση της εργατικής – λαϊκής εξουσίας.

Και αντίστροφα η ίδια αυτή ανατροπή προϋποθέτει σήμερα, τώρα, τη διεκδίκηση απέναντι σ’ αυτό το εχθρικό αντιλαϊκό κράτος, όλων όσων απαιτούνται για την ικανοποίηση των άμεσων, των ζωτικών, των σημερινών, των τωρινών λαϊκών αναγκών, που βέβαια δεν αφορούν μόνο  τον σιδηρόδρομο και τις μεταφορές, αλλά εκτείνονται σε όλη την έκταση της ζωής του λαού: στην ενέργεια, στην κατοικία, στην υγεία, στην παιδεία, στη δουλειά, στους μισθούς και στα εισοδήματα, στον ελεύθερο χρόνο, στον πολιτισμό, παντού.

Διεκδικώντας όλα όσα, σήμερα κιόλας, μας είναι αναγκαία, έτσι μπορούμε να ανοίξουμε το δρόμο για την πραγμάτωση της κάθε τους προϋπόθεσης.

————————————–

[*] [προσθήκη 11-3-2023:] Απολύτως σχετικό και το ακόλουθο παράθεμα: Η περίφημη πλέον Ευρωπαϊκή Οδηγία 2012/34 για τη δημιουργία του ενιαίου ευρωπαϊκού σιδηροδρομικού χώρου, αναφέρει ρητά: «Η διαχείριση των σιδηροδρομικών επιχειρήσεων πρέπει να γίνεται με βάση τις αρχές που εφαρμόζονται στις εμπορικές εταιρείες ανεξαρτήτως του ιδιοκτησιακού καθεστώτος τους» (Άρθρο 5, παρ.1) με σκοπό «…τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας του σιδηροδρομικού δικτύου ώστε να ενταχθεί σε μια ανταγωνιστική αγορά» (προοίμιο [3]). 

«διαγραφή χρεών»

Δημοσιεύθηκε: 2022/07/18 | Συντάκτης: | Filed under: Uncategorized | Tags: | Σχολιάστε

Το έχω ξαναγράψει, εδώ κι εδώ, ότι είμαι εγκαυματίας της φοροληστρικής πολιτικής  που εγκαινιάστηκε πριν 10+ χρόνια με την κατάργηση του αφορολόγητου εισοδηματικού ορίου και την επιβολή του «τέλους επιτηδεύματος» καθώς και άλλων χαρατσιών της πλουτοκρατίας: «ΕΕΤΗΔΕ», «ΕΝΦΙΑ» κλπ.

Επειδή μ’  αρέσει να περιαυτολογώ, σημειώνω ενδεικτικά ότι μόνο από εισόδημα και «τέλος επιτηδεύματος» έχω μαζέψει μες στη δεκαετία μια τρέχουσα οφειλή  15.946,84 ευρώ, συν τους αντίστοιχους τόκους 5.353,79 ευρώ, δηλαδή σύνολο 21.300,63 ευρώ, χώρια τα ποσά που έχει ήδη αρπάξει το δημόσιο αυτά τα χρόνια από τραπεζικούς λογαριασμούς ή από αμοιβές που αντί να καταβληθούν κατευθύνθηκαν προς  την εξυπηρέτηση της φοροληστείας.

Όπως είναι φανερό ανήκω στη μειοψηφία των 278.740 «προνομιούχων» οφειλετών (6,88% του συνόλου) που «χρωστάνε» από 10.000 ως 100.000 ευρώ…

Και πώς αλλιώς να γινόταν, όταν οι παραπάνω οφειλές των 8 τελευταίων φορολογικών ετών ανέρχονται (χωρίς τους τόκους) στον μηνιαίο μέσο όρο  των 161,11 ευρώ για πραγματικό μέσο μηνιαίο εισόδημα 286,36 ευρώ και μέσο μηνιαίο τεκμαρτό (πλην όμως ούτως ή άλλως ανύπαρκτο) 659,98 ευρώ; Αλλά και αληθινό να ήταν (το «τεκμαρτό»), γιατί θα έπρεπε και πώς θα μπορούσα;

Επομένως, η «προνομιούχος» μειοψηφία του 6,88% των οφειλετών, που «χρωστάνε» από 10.000 έως 100.000 ευρώ, αντιπροσωπεύεται στην προσωπική μου περίπτωση από έναν «αυτοαπασχολούμενο επιστήμονα» που τα τελευταία οκτώ χρόνια  φορολογείται κάθε μήνα με 161,11 ευρώ για πραγματικό μηνιαίο εισόδημα 286,36 ευρώ. «Ανάλογα με τις δυνάμεις μου», που λέει και το σύνταγμα…

*

Έως πρόσφατα στο επίκεντρο των «διεκδικήσεων» των αυτοαπασχολούμενων, ΕΒΕ κλπ βρισκόταν το «αίτημα» από τις  παραπάνω οφειλές να… παραμείνει σαν οφειλή το 70%: Φοροληστεία με… ποσόστωση Βαρουφάκη (το καλό 70% των μνημονίων, για όποιον δεν κατάλαβε)!

Την ίδια ώρα στις διεκδικήσεις των αυτοαπασχολούμενων πρόβαλλε και η επαναφορά του αφορολόγητου ορίου. Μόνο που το αίτημα αυτό (της επαναφοράς του αφορολόγητου) «πέθαινε» κάθε  χρόνο τη στιγμή υποβολής της φορολογικής δήλωσης: Η διεκδίκηση του αφορολόγητου ορίου την ίδια εκείνη στιγμή μετατρεπόταν αυτόματα σε «αίτημα» διατήρησης του 70% της οφειλής που, χωρίς αφορολόγητο όριο, αναγραφόταν στην πράξη διοικητικού προσδιορισμού. Κάθε χρόνο το αφορολόγητο όριο στα «περασμένα ξεχασμένα» και «του χρόνου βλέπουμε», και στη θέση του μια «διεκδίκηση» που αναγνώριζε σαν νόμιμη οφειλή το 70% του προϊόντος της φοροληστείας.

Τώρα, βλέπω εδώ, οι «παλιές» οφειλές πάνε να  «ξεχαστούν» τελείως κι αυτές και η «διεκδίκηση» επικεντρώνεται στη «διαγραφή χρεών (μεταξύ άλλων και: προς το Δημόσιο) που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας»… Κατά τη φορά των πραγμάτων, σε λίγο κι αυτή η «διεκδίκηση» θα «επικαιροποιηθεί», δίνοντας τη θέση της σε κάποιο «αίτημα» του είδους «διαγραφή χρεών που προέκυψαν κατά τη διάρκεια του πολέμου». Και κατόπιν σε « διαγραφή χρεών των θυμάτων του πολέμου» κ.ο.κ.…

*

Κι έτσι εξακολουθούν να παραμένουν στο απυρόβλητο οι ληστρικές οφειλές που προέκυψαν από τη στιγμή της κατάργησης του αφορολόγητου ορίου, της επιβολής του τέλους επιτηδεύματος και των άλλων αντιλαϊκών χαρατσιών μέχρι και σήμερα και για όσο θα  συνεχίσει να διαρκεί αυτό το ληστρικό καθεστώς.

Γιατί; Για να διαφυλαχθεί άραγε η «προίκα» των διάφορων χουντο-δημοκρατικών πολιτικών εφεδρειών της εξουσίας των μονοπωλίων; Για να μπουν στην πόλη οι εχθροί μοιράζοντας «δώρα»;

ΥΓ Όταν επιβλήθηκε το ΕΕΤΗΔΕ («τέλος ηλεκτροδοτούμενων ακινήτων», πρόδρομος του σημερινού ΕΝΦΙΑ), το ΠΑΜΕ είχε καλέσει σε κινητοποίηση έξω από την τοπική ΔΕΗ, όπου υπογράψαμε και δώσαμε ένα χαρτί που έλεγε: «Δεν τα χρωστάμε και δεν έχουμε να τα πληρώσουμε». Σήμερα στις λοιπές  «οφειλές» μου (πλην εισοδήματος και «τέλους επιτηδεύματος») εξακολουθεί να περιλαμβάνεται από εκείνα τα «μακρινά» χρόνια και μια «οφειλή» 227,59 ευρώ (συν τόκους 106,33) λόγω ΕΕΤΗΔΕ. Είναι εξαιρετικά  δυσάρεστο το συναίσθημα όταν ακούω να λένε, και μάλιστα  με «διεκδικητικό» μανδύα, ότι τελικά τα χρωστάμε κατά 70% και ότι έχουμε να τα πληρώσουμε. Ωστόσο για  μένα δεν ήταν «συμβολικό»… Εξακολουθώ και να μην τα χρωστάω και να μην έχω να τα πληρώσω. Κι αυτά και τα υπόλοιπα.

Των «ίσων αποστάσεων»

Δημοσιεύθηκε: 2022/06/08 | Συντάκτης: | Filed under: Uncategorized | Tags: , , , , | Σχολιάστε

Το κείμενο που ακολουθεί είχε αναρτηθεί σ’ αυτό το μπλογκ τον Σεπτέμβρη του 2014, με αφορμή ορισμένες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις εκείνης της περιόδου, οι οποίες έγιναν ακόμα πιο επίκαιρες σήμερα. Το ξαναδημοσιεύω, καθώς διατηρεί και το ίδιο την επικαιρότητά του στις σημερινές συνθήκες, οι οποίες όμως αναδείχνουν πιο φανερά ορισμένες, τότε, κάπως πιο «αθέατες» στα μάτια μου πτυχές της αντιπαράθεσης: Σήμερα, κατά τη γνώμη μου, ακόμα κι ένα μικρό παιδί είναι σε θέση να κατανοήσει ότι το ζήτημα της ανατολικής Ουκρανίας αποτέλεσε εξαρχής «επενδυτικό εργαλείο» των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών, προκειμένου να φτάσουν τα πράγματα στο σημείο που έχουν φτάσει, δηλαδή στο πρώτο σκαλοπάτι ενός νέου κύκλου κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης με παγκόσμιες διαστάσεις. Αυτό που ίσως δεν μπορεί ένα μικρό παιδί να κατανοήσει τόσο εύκολα, είναι η υπαγωγή της καπιταλιστικής Ρωσίας σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς, η εκ μέρους της αποδοχή της «πρόκλησης» και, επί της ουσίας, των ιμπεριαλιστικών μεθόδων «επίλυσης» της διαφοράς, με τη μορφή της βίαιης διανομής του ουκρανικού εδάφους μεταξύ ρωσικής και αμερικανο-ΝΑΤΟϊκής «επιρροής». Διανομής στην οποία ο αμοιβαίος πραγματισμός των βασικών ανταγωνιζόμενων δυνάμεων συνδυάζεται με τη λυσσαλέα πάλη για την κατάκτηση ευνοϊκών θέσεων ενόψει της επικείμενης, μακρόχρονης και εντεινόμενης «πολυπολικής» ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Διανομής που, καθώς φαίνεται, δεν προορίζεται να «κλείσει» ένα ζήτημα αλλά να το «ανοίξει» σε μεγεθυμένες διαστάσεις. Επομένως αυτές οι σημερινές εκτιμήσεις θα πρέπει να συμπληρωθούν στις «φτωχότερες» αντίστοιχες εκτιμήσεις του 2014 στον βαθμό που τις ξεπερνούν. Και μια λεπτομέρεια: σε ένα σημείο του κειμένου η λέξη «δικαιολογημένα» είναι πιο σωστό να διαβαστεί: «κατανοητά».

*******************

Ο Σεργκέι Κιρίτσουκ της οργάνωσης Μπορότμπα δεν είναι οπαδός των «ίσων αποστάσεων». Θεωρεί μάλιστα ότι «Η πολιτική των ίσων αποστάσεων είναι πολύ κακός σύμβουλος». Και ταυτόχρονα εξηγεί:

«Υπάρχουν δύο τάσεις στην Αν. Ουκρανία. Η μία τάση πρεσβεύει την απόλυτη απομόνωση από την Ουκρανία και την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στην Αν. Ουκρανία. Η άλλη τάση την οποία και υποστηρίζουμε, υποστηρίζει ότι αυτό που συμβαίνει είναι μια εξέγερση κατά της ολιγαρχίας η οποία πρέπει να επεκταθεί και στην υπόλοιπη χώρα και θα πρέπει να προσελκύσει ακόμα και τους ανθρώπους που εξαπατήθηκαν και συμμετείχαν στο Μεϊντάν. Η ολιγαρχία του κεφαλαίου τους χειραγώγησε και ενίσχυσε τις θέσεις της στη νέα κυβέρνηση».

Ο Σεργκέι Κιρίτσουκ, λοιπόν, αποκηρύσσει την «πολιτική των ίσων αποστάσεων» και ταυτόχρονα περιγράφει την ύπαρξη δυο τάσεων στην Ανατολική Ουκρανία συντασσόμενος με την μία από αυτές. Πρόκειται, όμως, επί της ουσίας και πέρα από «διαφορές στη λεπτομέρεια» που θα θίξουμε παρακάτω, για την ίδια περιγραφή και την ίδια επιλογή θέσεων μάχης που προβάλλεται με την πιο γενικόλογη αλλά και πιο περιεκτική από στρατηγική άποψη θέση, ότι: Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παλεύουν κάτω από τις ξένες σημαίες των ανταγωνισμών της «δικής τους» αστικής τάξης και του «δικού τους» ιμπεριαλισμού, αλλά κάτω από τη δική τους σημαία και για την δική τους ιστορική προοπτική.  Πρόκειται δηλαδή επί της ουσίας για την ίδια περιγραφή που με ελαφρότητα βαφτίζεται από πολλούς πολιτική «ουδετερότητας», «ίσων αποστάσεων» κλπ.

Από τα παραπάνω βγαίνουν λίγα στοιχειώδη συμπεράσματα:

Πρώτον,  είναι επιζήμια η υπηρεσία που προσφέρουν όσοι αναγορεύουν σε «ουδετερότητα» και «ίσες αποστάσεις» αυτή την προσέγγιση της πραγματικότητας. Με τον τρόπο αυτό καταφέρνουν μόνο να υποκλίνονται στην μια από τις δυο παραπάνω «τάσεις», αυτήν που θα μπορούσε να ονομαστεί τάση του εθνικού ή εθνοτικού «αυθορμητισμού»· να πλήττουν την από τώρα αναγκαία διαδικασία εκπλήρωσης των προϋποθέσεων που απαιτούνται για την ιδεολογική και πολιτική επικράτηση της δεύτερης «τάσης»· και, επίσης, να δημιουργούν στη σφαίρα της κοινωνικής συνείδησης την πλαστή εντύπωση της κυριαρχίας των «ίσων αποστάσεων» και της «ουδετερότητας».

Δεύτερον, τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι την ανάγκη της χειραφέτησης των εργαζομένων, την ανάγκη κυριαρχίας στην πάλη τους των ταξικών της χαρακτηριστικών, μπορεί (και, ακόμα περισσότερο, πρέπει) να την διακηρύσσει κανείς και μέσα από το καμίνι της σύγκρουσης. Από το σημείο αυτό κι έπειτα συνιστά πραγματικά «διαφορά στη λεπτομέρεια» (όχι όμως διαφορά ανούσια) το να λέει κανείς ότι «αυτό που συμβαίνει είναι» και το να λέει κανείς «ότι αυτό που συμβαίνει πρέπει να γίνει» εξέγερση κατά της ολιγαρχίας η οποία πρέπει να επεκταθεί και στην υπόλοιπη χώρα: Στην πρώτη περίπτωση (δικαιολογημένα μεν κάτω από τις δυσκολίες της ιδεολογικής πάλης μέσα στο καμίνι της σύγκρουσης, κι αυτές οι δυσκολίες αποτελούν σοβαρή ένδειξη ακριβώς για το τι είναι αυτό που συμβαίνει) αναγκαστικά βγάζει έξω από την πολιτική οπτική τις απαιτήσεις που προβάλλουν ώστε «αυτό που συμβαίνει» να γίνει και να είναι πραγματικά μια εξέγερση ενάντια στην ολιγαρχία του κεφαλαίου. Στην δεύτερη περίπτωση, αντίθετα, το αμέσως επόμενο στάδιο του «τι πρέπει να γίνει αυτό που συμβαίνει» θέτει αμέσως το ζήτημα αυτών των απαιτήσεων, δηλαδή των πολιτικών θέσεων που θα φέρνουν στην πρώτη γραμμή τα αυτοτελή εργατικά χαρακτηριστικά της πάλης και, επίσης, των μορφών που πρέπει να αποκτήσει αυτή η πάλη ώστε «να επεκταθεί και στην υπόλοιπη χώρα και να προσελκύσει ακόμα και τους ανθρώπους που εξαπατήθηκαν και συμμετείχαν στο Μεϊντάν», να αγκαλιάσει  δηλαδή την πλειοψηφία των εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων και τάξεων της χώρας.

Γύρω από αυτές της απαιτήσεις θα περιοριστούμε εδώ να σημειώσουμε ότι σχετίζονται με το πέρασμα στο άμεσο προσκήνιο της πάλης των πιο κεντρικών χαρακτηριστικών του δημοκρατισμού της εργατικής τάξης, χαρακτηριστικών που βρίσκονται σε άρρηκτη σχέση με το άμεσο και το τελικό οικονομικό περιεχόμενο των διεκδικήσεων της, και που προϋποθέτουν την κατάκτηση και την διαφύλαξη της πολιτικής της αυτοτέλειας από οποιαδήποτε πλευρά των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, την ιδεολογική και πολιτική ήττα του εθνικισμού, την ιδεολογική και πολιτική νίκη της ταξικής-λαϊκής συμμαχίας…

Για να γίνει περισσότερο ξεκάθαρη η θέση αυτή, πρέπει να διατυπωθούν ορισμένες σκέψεις γύρω από τον πραγματικό χαρακτήρα της σύγκρουσης, «αυτού που συμβαίνει», τον οποίο χαρακτήρα θα προσπαθήσουμε να αναγνωρίσουμε μέσω του ερωτήματος τι ακριβώς θα σηματοδοτεί η νίκη και η ήττα της μιας ή της άλλης πλευράς και «τάσης»:

Από την άποψη των διεθνών συσχετισμών, την άποψη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μια νίκη της «τάσης» που οι στόχοι της αρχίζουν και τελειώνουν στο ζήτημα της ανεξαρτησίας, δεν θα σημαίνει παρά αποδυνάμωση των θέσεων του συνασπισμού ΗΠΑ-ΕΕ και ενίσχυση των θέσεων της Ρωσίας. Η πρώτη πλευρά του ζητήματος, η αποδυνάμωση του συνασπισμού ΗΠΑ – ΕΕ, μπορεί να χαρακτηριστεί θετική, γιατί οι ΗΠΑ-ΕΕ αποτελούν σήμερα την επιθετικότερη και αντιδραστικότερη πλευρά της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Όμως οτιδήποτε θετικό τελειώνει στο σημείο αυτό…

…Διότι για την εργατική τάξη το ζήτημα της στάσης της απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς δεν κρίνεται βάζοντας και συγκρίνοντας στο ζύγι τον ιμπεριαλισμό της μιας και της άλλης πλευράς. Και διότι τίποτα θετικό δεν έχει να προσφέρει στην εργατική τάξη η υπαγωγή της από την κυριαρχία των ευρω-αμερικανικών μονοπωλίων στην κυριαρχία των ρωσικών. Διότι, τέλος, και αυτό το «θετικό», δηλαδή η αποδυνάμωση του «χειρότερου» ιμπεριαλισμού και η ενίσχυση του «καλύτερου», με μαθηματική βεβαιότητα θα έχει σαν συνέπεια την απότομη όξυνση των μεταξύ τους αντιθέσεων  και ανταγωνισμών και την βαθύτερη κυριαρχία πάνω στην εργατική τάξη και τους λαούς νέων και ακόμα ισχυρότερων κυμάτων αντίδρασης και εθνικισμού, και μάλιστα  τόσο περισσότερο όσο πιο πολύ σήμερα οι κοινωνικοπολιτικές απαιτήσεις αυτοτέλειας του αγώνα της εργατικής τάξης βαφτίζονται και αποκηρύσσονται σαν «ίσες αποστάσεις» και «ουδετερότητα».

Κατά τα άλλα, είναι βέβαια επίσης σαφές και από τα παραπάνω, ότι σε «αυτό που συμβαίνει» μια νίκη των ΗΠΑ-ΕΕ δεν θα είχε σαν αποτέλεσμα παρά μόνο την ενίσχυση των δικών τους θέσεων, την ενίσχυση της εσωτερικής και διεθνούς αντίδρασης, την αύξηση της «αλαζονείας» και της γενικής επιθετικότητάς τους ενάντια στους ανταγωνιστές τους και σε βάρος συνολικά των λαών.

Όμως το να μην αποτελέσει «αυτό που συμβαίνει», είτε στην περίπτωση της μιας είτε της άλλης του έκβασης, ένα απλό «επεισόδιο» στην ανάπτυξη και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών  αντιθέσεων και ανταγωνισμών, ανήκει στη σφαίρα των καθηκόντων της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της. Και η εκπλήρωση από μέρους τους αυτών των καθηκόντων ακόμη κι αν δεν πρόκειται να έχει χαρακτήρα «νίκης» παρόμοιας με αυτής που προσδοκούν οι πλευρές της σύγκρουσης οι υποταγμένες στους αστικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, θα αποτελεί όμως την κατάκτηση μια θέσης πραγματικού ιστορικού υποκειμένου στο πλαίσιο της αυριανής όξυνσης των τελευταίων.

Ανακοίνωση της ΕΕΔΥΕ για τη νέα ισραηλινή επίθεση σε Παλαιστινιους

Δημοσιεύθηκε: 2022/05/13 | Συντάκτης: | Filed under: Uncategorized | Tags: | Σχολιάστε

Αθήνα, 13 Μάη 2022

Ανακοίνωση για τη δολοφονία της Παλαιστίνιας δημοσιογράφου Σιρίν Αμπού Ακλέχ και για την βάρβαρη επίθεση της ισραηλινής αστυνομίας κατά Παλαιστινίων

Η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) καταδικάζει τη στυγνή, εν ψυχρώ δολοφονία της δημοσιογράφου του Αλ Τζαζίρα, Σιρίν Αμπού Ακλέχ, στις 11 Μάη 2022, από πυρά ανδρών του ισραηλινού στρατού καθώς κάλυπτε επεισόδια στην Τζενίν, στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Καταδικάζουμε, επίσης, τη σημερινή απρόκλητη και βάρβαρη επίθεση της ισραηλινής αστυνομίας κατά Παλαιστινίων, που μετέφεραν το φέρετρο προς την εκκλησία όπου θα γινόταν η νεκρώσιμη ακολουθία της δημοσιογράφου.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν κρίκους στην παραπέρα κλιμάκωση της επιθετικότητας του κράτους – τρομοκράτη του Ισραήλ, ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό, με τις πλάτες των ΗΠΑ, της ΕΕ και των συμμάχων τους. Φέρουν σοβαρές ευθύνες διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις και όλοι όσοι και στη χώρα μας στήριξαν και στηρίζουν την ολοένα μεγαλύτερη αναβάθμιση των οικονομικών, πολιτικών, στρατιωτικών σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ, που καθημερινά δολοφονεί, φυλακίζει, διώκει τον παλαιστινιακό λαό στον αγώνα του για το αυτονόητο δικαίωμά του να ζει ελεύθερος στην πατρίδα του. Πάει πολύ να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και να κάνουν λόγο για “ελευθερίες” και “ανθρώπινα δικαιώματα” τα κόμματα του ευρωατλαντισμού που σφιχταγγαλιάζονται με το κράτος – μακελάρη του Ισραήλ, αρνούμενη να υλοποιήσουν την ομόφωνη απόφαση της Ελληνικής Βουλής ήδη από το 2015 για την αναγνώριση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.

Η ΕΕΔΥΕ εκφράζει την αμέριστη διεθνιστική της αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης! Στεκόμαστε στο πλευρό του και δυναμώνουμε τη δράση μας απαιτώντας την αναγνώριση του ανεξάρτητου κράτους της Παλαιστίνης στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, το δικαίωμα επιστροφής όλων των Παλαιστινίων προσφύγων στις εστίες τους, την απελευθέρωση των Παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων από το Ισραήλ, την κατάργηση όλων των εποικισμών στα Παλαιστινιακά εδάφη.

Το γραφείο τύπου της ΕΕΔΥΕ

Ρωσία: Δυο μήνες φυλακή σε συνδικαλιστή για «επανειλημμένη παραβίαση των κανόνων διεξαγωγής μαζικών εκδηλώσεων»

Δημοσιεύθηκε: 2022/05/10 | Συντάκτης: | Filed under: Uncategorized | Tags: , , , , | Σχολιάστε

Η είδηση προέρχεται από τον Ριζοσπάστη, «στριμωγμένη» στο περιθώριο των εξελίξεων του πολέμου:

«ΡΩΣΙΑ Φυλακίστηκε συνδικαλιστής κούριερ για την αγωνιστική του δράση

Ο Ρώσος συνδικαλιστής κούριερ (διανομέας), μέλος του «Αριστερού Μπλοκ» και της «Ενωσης Μαρξιστών», Κιρίλ Ουκράιντσεφ, συνελήφθη και οδηγήθηκε σε ρωσικό δικαστήριο στα τέλη του Απρίλη, μετά από σειρά απεργιών που διοργάνωσε το σωματείο των κούριερ, διεκδικώντας την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης με δικαιώματα.

Η αστυνομία τον συνέλαβε στο σπίτι του, όπου και πραγματοποίησε έρευνα για «επανειλημμένη παραβίαση των κανόνων διεξαγωγής μαζικών εκδηλώσεων», επειδή ως πρόεδρος του σωματείου πρωτοστατούσε σε απεργίες και διαμαρτυρίες. Το δικαστήριο αποφάσισε να παραμείνει ο συνδικαλιστής υπό κράτηση μέχρι τις 25 Ιούνη.

Στα τέλη Απρίλη οι ταχυμεταφορείς του «Yandex Food» και του «Delivery Club» σκόπευαν να προχωρήσουν ξανά σε απεργία, λόγω μείωσης κατά 20% στις πληρωμές παραγγελιών, δηλαδή από 120 ρούβλια περίπου στα 90.

Στα δυο χρόνια ύπαρξής του το σωματείο των ταχυμεταφορέων έχει δώσει αρκετούς αγώνες και είχε σημαντικές επιτυχίες: Τον Ιούνη του 2020, οι ταχυμεταφορείς κατάφεραν να εισπράξουν τα οφειλόμενα από το «Delivery Club». Τον Οκτώβρη του 2020, το νέο σύστημα προστίμων χαλάρωσε. Τον Φλεβάρη του 2021, το συνδικάτο κατάφερε την επαναπρόσληψη 11 απολυμένων ταχυμεταφορέων της «Yandex Food» στο Σότσι. Στα τέλη του 2021, οι ταχυμεταφορείς του Σαμοκάρ στράφηκαν στο σωματείο λόγω καθυστερήσεων στους μισθούς και μετά από μια εκστρατεία μαζικής ενημέρωσης, η «Samokat» άρχισε να τους πληρώνει κανονικά».

*

Καθώς φαίνεται, Ρωσία και «Δύση», όσες διαφορές κι αν έχουν να «λύσουν» στο πεδίο του πολέμου, βρίσκουν κοινό τόπο στην αντεργατική νομοθεσία. Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς;  Τους ρωσικούς «κανόνες διεξαγωγής μαζικών εκδηλώσεων» ή το «νόμο Χατζηδάκη» για παράδειγμα;

Το ερώτημα μπορεί να φανεί «ξινό» στους οπαδούς της ταύτισης με το ένα ή με το άλλο από τα αντιμαχόμενα καπιταλιστικά μπλοκ, όμως είναι αυτή η ταύτιση που και στη μια και στην άλλη πλευρά συμβάλλει στην κατάπνιξη των εργατικών αγώνων, ακόμα και στην κατάπνιξη της είδησης της καταστολής τους, για να στηθεί ευκολότερα ο μακρόχρονος πολεμικός χορός του κεφαλαίου, «δυτικού» και «ανατολικού», πάνω στα δικαιώματα, τις πλάτες, τα κεφάλια των λαών.

Και είναι, αντίθετα, οι αποστάσεις κι από τα δυο καπιταλιστικά μπλοκ του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αποστάσεις από τη σκοπιά των αναγκών και των αγώνων των εργαζομένων, οι μόνες ικανές να φέρουν αυτές τις ανάγκες κι αυτούς τους αγώνες στο προσκήνιο, ενάντια στις εθνικιστικές ιαχές και την ιμπεριαλιστική τους εργαλειοποίηση.

Με τη χούντα του Ιωαννίδη παρομοιάζουν τον Ζελένσκι οι… υποστηρικτές του!

Δημοσιεύθηκε: 2022/03/29 | Συντάκτης: | Filed under: Uncategorized | Tags: , , | Σχολιάστε

«Εξ οικείων» εκτοξεύονται τα βέλη εναντίον του προέδρου της Ουκρανίας Β. Ζελένσκι, όταν τα έργα και οι ημέρες του τούς φέρνουν σε «επικοινωνιακό» αδιέξοδο.

Στην περίπτωση αυτή οπισθοχωρούν σε μια δεύτερη γραμμή άμυνας, που σε πρώτη φάση περιλαμβάνει την κατασκευή ενός φαντάσματος «νομιμοποίησης» της εισβολής «του Πούτιν» εκ μέρους του συνομιλητή τους, και σε δεύτερη φάση ολοκληρώνεται με τον παραλληλισμό του Ζελένσκι με τον Ιωαννίδη, προκειμένου να βγει το συμπέρασμα ότι αν «νομιμοποιηθεί» η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία εξαιτίας του Ζελένσκι, τότε «νομιμοποιείται» και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο εξαιτίας του Ιωαννίδη.

Ίσως δεν το αντιλαμβάνονται (αν και θα έπρεπε), όμως  μια τέτοια «υπεράσπιση» του Ζελένσκι όχι απλώς δεν τον τιμά ιδιαίτερα, αλλά αποτελεί και πλήρη παραδοχή του τεράστιου μεριδίου ευθυνών της κυβέρνησής του για την καταστροφή που βιώνει η Ουκρανία και ο λαός της. Εκτός αν στο όνομα της μη-νομιμοποίησης της τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο διαμέσου της ανάδειξης των ευθυνών Ζελέσνκι, αποσκοπούν να διαγράψουν και τις ευθύνες της χούντας του  Ιωαννίδη για το προδοτικό πραξικόπημα του 1974 στην Κύπρο, εκτός κι αν υπερασπιζόμενοι τον Ζελένσκι επιδιώκουν να υπερασπιστούν και τη χούντα του Ιωαννίδη σβήνοντας από την Ιστορία τις ευθύνες της για την παράνομη τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου εδώ και 48 χρόνια.

Πόσο μάλλον όταν ο συνομιλητής τους δεν «νομιμοποιεί» τη ρωσική εισβολή αλλά αναδεικνύει τις ευθύνες της πολιτικής που άσκησε και ασκεί η κυβέρνηση Ζελένσκι για λογαριασμό των ΝΑΤΟϊκών της πατρώνων… Σπεύδουν τότε να αναγορεύσουν την ανάδειξη και τη στηλίτευση αυτών των ευθυνών σε «νομιμοποίηση του Πούτιν» και πηδάνε από τη «νομιμοποίηση του Πούτιν» στη «νομιμοποίηση της τουρκικής εισβολής», υπονοώντας συνειδητά ή ασυνείδητα ότι επομένως ούτε και οι ευθύνες της φασιστικής χούντας Ιωαννίδη πρέπει να θίγονται, ούτε  ο ρόλος των επίσης ΝΑΤΟϊκών (κατά σύμπτωση!) πατρώνων της, ούτε βέβαια και οι ευθύνες της ελληνικής άρχουσας τάξης που τελικός καρπός των επιλογών της υπήρξε ο Ιωαννίδης και τα πεπραγμένα του.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις αποτέλεσε η συνέντευξη Παφίλη στον RealFM, όπου η αναδρομή σε μια σειρά «έργων» της κυβέρνησης Ζελένσκι τα οποία οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση (ΝΑΤΟϊκή-πραξικοπηματική της προέλευση, στήριξη και ένταξη φασιστικών ταγμάτων στον ουκρανικό στρατό, αποκατάσταση συνεργατών των ναζί, πολιτικές διώξεις κομμουνιστών, καταπάτηση δικαιωμάτων των μειονοτήτων, απαγόρευση ρωσικής γλώσσας, 15.000 νεκροί στη νοτιοανατολική Ουκρανία κ.ά.), προσέκρουσε στην άποψη που έμμεσα εξέφρασε ο κ. Χατζηνικολάου, ότι λίγο-πολύ όλα αυτά  πρέπει να αποσιωπώνται γιατί… «άρα» νομιμοποιούν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο!

Ας μην άγχονται τόσο οι «φύλακες» των κυπριακών δικαίων… Η τουρκική κυβέρνηση έχει ήδη καταδικάσει τη ρωσική εισβολή, επομένως σύμφωνα με τη συλλογιστική τους, «άρα» η τουρκική κυβέρνηση έχει καταδικάσει και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Τίποτα το ουσιαστικό δεν προσφέρει στα κυπριακά δίκαια αυτού του είδους η συλλογιστική, αντιθέτως υπονομεύει τη σοβαρότητα της υπεράσπισής τους, προκειμένου με σοφιστείες να αθωωθεί η κυβέρνηση Ζελένσκι για το ρόλο της ως προκεχωρημένο ΝΑΤΟϊκό φυλάκιο στην περικύκλωση της Ρωσίας και ως ΝΑΤΟϊκό εργαλείο της ιμπεριαλιστικής διανομής του ουκρανικού εδάφους υπό πλεονεκτικούς για τις ΗΠΑ και δυσμενείς για τη Ρωσία όρους στην αφετηρία του νέου κύκλου κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Και παραπέρα, ας πάψει η ΝΑΤΟϊκή απολογητική να  μεταχειρίζεται την Κύπρο σαν φτηνό επικοινωνιακό εργαλείο της «σωστής πλευράς της Ιστορίας». Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί… Και εν προκειμένω ο ρόλος του ΝΑΤΟ είναι με μια λέξη εγκληματικός, από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς: Είτε αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία του 1974, είτε αφορά την Ουκρανία του 2022, το ΝΑΤΟϊκό «αποτύπωμα» είναι βαθύ και ανεξίτηλο, επισφραγισμένο με ποταμούς αίματος και καταστροφή των λαών.

Ο γόρδιος δεσμός των ενεργειακών δρόμων και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Δημοσιεύθηκε: 2022/03/17 | Συντάκτης: | Filed under: Uncategorized | Tags: , , , , , , , , | Σχολιάστε

Πριν μια δεκαετία περίπου, η ρωσική επέμβαση στη Συρία, είχε σηματοδοτήσει τον τερματισμό της ανεμπόδιστης, 20ετούς πολεμικής επέλασης του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) με αφετηρία τον 1ο πόλεμο του Κόλπου, τον οποίο είχαν ακολουθήσει οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία (ολόκληρη τη δεκαετία του 1990 με κορύφωση το 1999), στο Αφγανιστάν (2001-2021), στο Ιράκ (2003) και στη Λιβυή (2011).

Τα αυθόρμητα αισθήματα ικανοποίησης, όσο μπορεί – ούτως ή άλλως – να γίνεται λόγος για ικανοποίηση μέσα στις φλόγες του πολέμου, τον ορυμαγδό της καταστροφής και τις εκατόμβες των θυμάτων, που είχε δημιουργήσει αυτή η εξέλιξη, ήταν ως έναν βαθμό ικανά να επισκιάσουν το γεγονός ότι στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια εξέλιξη της ίδιας της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Ήταν ως έναν βαθμό ικανά να επισκιάσουν το γεγονός, ότι οι τερματισμός αυτού του 20χρονου κύκλου της ανεμπόδιστης ευρωατλαντικής πολεμικής επέλασης, δεν μπορούσε παρά να ακολουθηθεί από την έναρξη ενός νέου κύκλου των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με όρους όχι πλέον «περιπάτου» αλλά με όρους αντιπαράθεσης.

Ακόμη, η δίκαιη υπόθεση της διατήρησης της εθνικής υπόστασης της Συρίας, αποτροπής της διάλυσής της κατά το ευρωατλαντικό πρότυπο της Λιβύης, ήταν ικανή να επισκιάσει ως έναν βαθμό τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ρωσικής παρέμβασης, ικανή να επισκιάσει τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας:

Η «Ρωσία του Πούτιν» δεν «αναιρεί» τη «Ρωσία του Γέλτσιν». Αντίθετα, είναι η Ρωσία στη φάση κατά την οποία έχει ανασυγκροτηθεί πάνω στη βάση της φάσης που προηγήθηκε, είναι η Ρωσία των καπιταλιστικών μονοπωλίων που πια έχουν οργανώσει την κυριαρχία τους πάνω στη βάση της προηγηθείσας περιόδου καταλήστευσης της λαϊκής περιουσίας, της σοσιαλιστικής παραγωγικής βάσης, πάνω στη βάση της προηγηθείσας «άναρχης» περιόδου όπως δεν μπορεί σε τελική ανάλυση παρά να είναι οποιαδήποτε περίοδος καταλήστευσης. Και είναι αυτονόητο ότι η περίοδος της καταλήστευσης δεν μπορούσε να διαρκέσει αιώνια, ότι κάποια στιγμή έπρεπε να φτάσει σε ένα σημείο σχετικής ολοκλήρωσης, ότι κάποια  στιγμή την «αναρχία» αυτής της περιόδου έπρεπε να την διαδεχθεί η ταξική – κρατική οργάνωση των καπιταλιστικών στρωμάτων που αναδείχθηκαν και ισχυροποιήθηκαν απ’ αυτήν.

Είναι γεγονός ότι στην παρούσα φάση του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού η Ρωσία δεν είναι, κατά βάση, ο ιμπεριαλιστής που επιτίθεται αλλά ο ιμπεριαλιστής που αμύνεται, κι αυτό δεν αναιρείται ούτε από την στρατιωτική εισβολή της στην Ουκρανία. Η Ρωσία, στην παρούσα φάση, δεν είναι ο ιμπεριαλιστής που «πνίγει» τους ανταγωνιστές του, αλλά ο ιμπεριαλιστής που αντιστέκεται στους ανταγωνιστές που θέλουν να τον «πνίξουν». Γι’ αυτόν τον λόγο μπορεί κι ο ίδιος αυτός ιμπεριαλιστής να μην έχει αποκτήσει ολοκληρωμένη συνείδηση του αντικειμενικού του χαρακτήρα, είναι δυνατό να «ντύνει» αυτός ο ιμπεριαλιστής τη δραστηριότητά του με ιδεολογικά στοιχεία που αφορούν ακόμα και την προάσπιση θεμελιωδών πλευρών της υπόστασής του, σε αντιδιαστολή προς την αντίπαλη, ευρωατλαντική πλευρά που στην πραγματικότητα έχει πλήρη συνείδηση της φύσης  της ως ιμπεριαλιστικής δύναμης η οποία αποσκοπεί στην παγκόσμια κυριαρχία. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τη συνείδηση των πρωταγωνιστών της ρωσικής πολιτικής, είναι η ίδια η αντικειμενική βάση του ρωσικού μονοπωλιακού καπιταλισμού αυτή που αναγκαστικά τον οδηγεί προς  την ίδια κατεύθυνση με τους ανταγωνιστές του στο πλαίσιο του συνολικού ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

Στην αφετηρία ενός νέου κύκλου κλιμάκωσης

Αν η ρωσική επέμβαση στη Συρία είχε σηματοδοτήσει τον τερματισμό του 20χρονου κύκλου μιας ανεμπόδιστης ευρωατλαντικής πολεμικής επέλασης, η τωρινή ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σηματοδοτεί την «τυπική» έναρξη ενός νέου κύκλου κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με όρους γενικευμένης και οξυμμένης αντιπαλότητας. Ενός νέου κύκλου κλιμάκωσης πλήρως ενταγμένης, όπως φαίνεται, στη στρατηγική και τους  σχεδιασμούς της αντίπαλης ιμπεριαλιστικής, ευρωατλαντικής πλευράς και πρώτα απ’ όλα των ΗΠΑ.

ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σίγουρα, και ανεξάρτητα από οποιαδήποτε προσχήματα προβλήθηκαν,  δεν αντιμετώπιζαν στρατιωτική περικύκλωση από Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία. Αντίθετα, η Ρωσία είναι αυτή που παρακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια τον ΝΑΤΟϊκό κλοιό να περισφίγγει τα ευρωπαϊκά σύνορά της.

Το ΝΑΤΟϊκό πραξικόπημα του 2014 στην Ουκρανία, που επί της ουσίας συνέπεσε χρονικά με την άμεση εμφάνιση της Ρωσίας (στο έδαφος της Συρίας) ως στρατιωτικού πλέον αντιπάλου στις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, δημιουργούσε τη στιγμή εκείνη τις προϋποθέσεις για την ολοκλήρωση της ΝΑΤΟϊκής στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας στα ευρωπαϊκά σύνορά της και, ταυτόχρονα, έθετε τις προϋποθέσεις έναρξης του νέου κύκλου οξύτερης κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μετά τον τερματισμό του προηγούμενου κύκλου της «μονομερούς» πολεμικής επέλασης του ευρωατλαντισμού. 

Τα προηγούμενα χρόνια στη χάραξη της στρατηγικής των ΗΠΑ είχαν αναφανεί διάφοροι προβληματισμοί για τα «όρια» της επέκτασης του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη. Ως ένα τέτοιο «όριο» είχε χαρακτηριστεί και η Ουκρανία. Δεν επρόκειτο φυσικά για κάποια, ασύμβατη με τον ιμπεριαλισμό, ένδειξη ή εκδήλωση «καλής θέλησης» των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας, αλλά για ψυχρούς υπολογισμούς σχετιζόμενους κατά πάσα πιθανότητα, τόσο με τη ΝΑΤΟϊκή ικανότητα επιτυχούς αντιμετώπισης της ρωσικής αντίδρασης σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όσο και με ενδεχόμενες εκτιμήσεις σχετικές με τον βαθμό σταθερότητας ή αστάθειας μιας ΝΑΤΟϊκής Ουκρανίας από το έδαφος της οποίας «αρχίζει» εθνολογικά η Ρωσία.

Από αυτή την άποψη, μια ευρύτερη εκτίμηση των γεγονότων οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι οι παραπάνω προβληματισμοί των ΗΠΑ περί της Ουκρανίας ως «ορίου» της ΝΑΤΟϊκής επέκτασης προς ανατολάς, όχι μόνο δεν έχουν εγκαταλειφθεί, όχι μόνο από την άλλη πλευρά δεν οδήγησαν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σε «παραίτηση» από το στόχο της ΝΑΤΟϊκής επέκτασης στην Ουκρανία, αλλά αντίθετα, είναι αυτοί ακριβώς  οι προβληματισμοί που τέθηκαν σε δοκιμασία «επί του πεδίου» με  το ουκρανικό πραξικόπημα του  2014, είναι αυτοί ακριβώς οι προβληματισμοί που βρίσκονται στη βάση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών για την «τελική» αποτύπωση των σφαιρών επιρροής με διαχωριστική γραμμή όχι πλέον τα ουκρανικά σύνορα αλλά μια διαχωριστική γραμμή εντός των ουκρανικών εδαφών, είναι αυτοί ακριβώς οι προβληματισμοί στη βάση των οποίων η όποια «τελική» και ήδη πολεμική «διευθέτηση» των «ορίων» μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας καθίσταται εξυπαρχής αμφισβητήσιμη και κάθε άλλο παρά «τελική», καθίσταται ίσα-ίσα αφετηριακός παράγοντας  έναρξης του νέου κύκλου οξύτερης κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Με άλλα λόγια, η ευρωατλαντική στρατηγική, και πρώτιστα η στρατηγική των ΗΠΑ, δεν αρκέστηκε ως το σημείο που (με όρους «κοινής λογικής») θα επέβαλαν οι παραπάνω προβληματισμοί της σχετικά με τη ΝΑΤΟϊκή επέκταση ως τα όρια της Ουκρανίας. Αντίθετα, με το πραξικόπημα του 2014 δημιούργησαν τις προϋποθέσεις ώστε η χάραξη του ουκρανικού εδάφους ως «ορίου» της ΝΑΤΟϊκής επέκτασης να επαληθευθεί με ρωσικό κόστος (πρώτο στην ιεραρχία των ευρωατλαντικών ενδιαφερόντων) καθώς και με «παράπλευρο» κόστος για τον ουκρανικό λαό (πολύτιμο εργαλείο για τη χάραξη των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων) και, ταυτόχρονα, να αποτελέσει εφαλτήριο του νέου κύκλου πιο οξείας, πιο γενικευμένης κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, η οποία δεν μπορούσε παρά  να είναι ζητούμενο της ευρωατλαντικής στρατηγικής ύστερα από την ολοκλήρωση του πρώτου κύκλου της στο συριακό έδαφος.

Προσπαθώντας να «μεταφράσουμε» τη γλώσσα των ιμπεριαλιστών

Η ρωσική εισβολή, και κυρίως η ενορχήστρωση των όρων που πυροδότησαν τη ρωσική εισβολή, συμπίπτει με τη μάλλον κρίσιμη για τη στρατηγική των ΗΠΑ χρονική περίοδο, η οποία μεσολαβούσε μεταξύ της κατασκευαστικής ολοκλήρωσης του ρωσογερμανικού αγωγού NORD STREAM 2 και της έναρξης της λειτουργίας του μετά την αναμενόμενη «τυπική» πιστοποίηση του έργου από τις αρμόδιες αρχές του γερμανικού κράτους. 

Είναι ακριβώς αυτή η χρονική περίοδος, κατά την οποία η υποχείρια εθνικιστική κυβέρνηση του Κιέβου έπαιξε τον ρόλο για τον οποίο είχε προοριστεί, εντείνοντας τις στρατιωτικές επιθέσεις κατά των ρωσόφωνων πληθυσμών των ανατολικών περιοχών, ανακινώντας το ζήτημα της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ανακινώντας ζήτημα ανάπτυξης πυρηνικών όπλων στο ουκρανικό έδαφος. Είναι επίσης ακριβώς αυτή η χρονική περίοδος όπου, αντί διατύπωσης εκ μέρους του ΝΑΤΟ μιας δικής του σαφούς, καθησυχαστικής για τη Ρωσία επιλογής τερματισμού της ανατολικής του επέκτασης στα ουκρανικά σύνορα, περίσσεψαν εκ μέρους ηγετών ισχυρών ΝΑΤΟϊκών κρατών οι ηχηρές επικλήσεις του ουκρανικού «δικαιωματισμού» ως προς την ένταξή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, ουσιαστικά καθιστώντας την ουκρανική ένταξη στο ΝΑΤΟ καθημερινό ενδεχόμενο. Είναι επίσης αυτή η χρονική περίοδος, κατά την οποία σημειώνεται το μάλλον «διπλωματικό παράδοξο» των επαναλαμβανόμενων έως και στις παραμονές της ρωσικής εισβολής δημόσιων διαβεβαιώσεων του προέδρου των ΗΠΑ, ότι οι ΗΠΑ  δεν πρόκειται να αναμιχθούν στρατιωτικά στην περίπτωση ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.

Υπό τους όρους που συνιστούν την ενότητα ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης και ιμπεριαλιστικών παζαριών, όλα τα παραπάνω «μηνύματα» της περιόδου αυτής θα μπορούσαν να «μεταφραστούν» και να συνοψιστούν στο εξής περιεχόμενο: α) Το κύριο ενδιαφέρον των ΗΠΑ στη δοσμένη συγκυρία επικεντρώνεται στη ματαίωση του NORD STREAM 2. β) Τυχόν υλοποίηση του σχεδίου έναρξης της λειτουργίας του θα έχει σαν συνέπεια την έμπρακτη προώθηση των ΝΑΤΟϊκών θέσεων στην Ουκρανία και την ένταση της επιθετικής δραστηριότητας της ουκρανικής κυβέρνησης κατά των ρωσόφωνων πληθυσμών στις ανατολικές περιοχές. γ) Οι ΗΠΑ είναι, ωστόσο, διατεθειμένες να ανεχθούν μια ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία ως «αντάλλαγμα» της ματαίωσης του NORD STREAM 2 ή, διατυπωμένο αντίστροφα, οι ΗΠΑ «προτείνουν» στη Ρωσία τη ματαίωση της ΝΑΤΟϊκής επέκτασης στην Ουκρανία με μια ρωσική εισβολή στο έδαφός της και με «αντάλλαγμα» την, κατά συνέπεια της εισβολής, ματαίωση του NORD STREAM 2.

Η ματαίωση, τουλάχιστον «μεσοπρόθεσμα», του NORD STREAM 2 ήταν, πράγματι, η άμεση συνέπεια της ρωσικής εισβολής, η συνέπεια της πρώτης μέρας και της πρώτης στιγμής. Αυτό που, ωστόσο, δεν περιλαμβανόταν στους «όρους» της παραπάνω «συναλλαγής», ήταν η ευρωατλαντική αξιοποίησή της, πρώτιστα από την πλευρά των ΗΠΑ, για το ξεδίπλωμα όλων των όρων του επόμενου κύκλου μιας πιο οξείας και πιο γενικευμένης κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.

Μοίρασμα που προετοιμάζει το ξαναμοίρασμα

Ακόμα και τώρα, 22η μέρα του πολέμου τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, θα μπορούσε να τερματιστεί η καταστροφή και η αιματοχυσία, εάν το ΝΑΤΟ έπαυε να επικαλείται το «δικαίωμα της Ουκρανίας» να ενταχθεί σε αυτό, και επικαλούνταν το δικό του δικαίωμα να θέσει ως όριο της ανατολικής του επέκτασης τα σύνορα της Ουκρανίας.

Αντ’ αυτού ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός, στο όνομα της χώρας που πολεμά «δίκαια» για την εδαφική ακεραιότητά της, προχωρά στο μέτρο του δυνατού (δηλαδή του μικρότερου κόστους με το μεγαλύτερο όφελος στη φάση αυτή) σε καθετί που μπορεί να παρατείνει τον πόλεμο και να επιφέρει στη Ρωσία τις μεγαλύτερες δυνατές απώλειες (όχι μόνο και όχι τόσο στρατιωτικές εν προκειμένω)… Σε καθετί που «επενδύει» μελλοντικά στη μεγέθυνση της καταστροφής του ουκρανικού λαού: «Εξαιτίας της Ρωσίας» όπως «όλοι βλέπουν», αλλά στην πραγματικότητα επίσης, και κυρίως, εξαιτίας του αδυσώπητου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, καθώς και εξαιτίας της υποχείριας στη δεύτερη των δυο πλευρών εθνικιστική ουκρανική κυβέρνηση, εξαιτίας της καπιταλιστικής εξουσίας που ματώνει τους λαούς για να υπηρετηθούν τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των Ουκρανών, των Ρώσων, των Αμερικανών και Ευρωπαίων πλουτοκρατών.

Αντί, λοιπόν, μιας εφικτής κατά την «κοινή λογική» των λαών κίνησης που θα έβαζε τέρμα στον πόλεμο, ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός στηρίζει έμπρακτα  την όσο το δυνατόν παρατεταμένη συνέχισή του, με άμεση επιδίωξη την ευνοϊκότερη δυνατή (για το ΝΑΤΟ)  διανομή του ουκρανικού εδάφους στις σφαίρες επιρροής των δυο πλευρών (ΝΑΤΟ – Ρωσία), με την ταυτόχρονη «ποινικοποίηση», ήδη, ως προϊόντος εισβολής, της σφαίρας επιρροής που θα καταφέρει να αποσπάσει η Ρωσία, ποινικοποίησης που θα αποτελέσει την πιο αξιόλογη ευρωατλαντική «επένδυση» για τον νέο κύκλο της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, ως απόρροια και ως εφαρμογή στην πράξη των προγενέστερων «προβληματισμών» ως προς τη χάραξη της στρατηγικής των ΗΠΑ για τα «όρια» επέκτασης του ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη.

Ήδη, άλλωστε, πέρα από το άμεσο «κέρδος» που συνιστά ιδίως για τις ΗΠΑ η ακύρωση του NORD STREAM 2, εμφανίζονται ισοπεδωμένες οι έναντι της Ρωσίας διαφοροποιήσεις στην ευρωατλαντική πλευρά, οι χώρες της ΕΕ εμφανίζονται περισσότερο από ποτέ ευθυγραμμισμένες με την ευρωπαϊκή στρατηγική των ΗΠΑ, ενώ ταυτόχρονα δόθηκε η ευκαιρία για την ανακοίνωση «δύσκολων» αποφάσεων όπως το πρόγραμμα επανεξοπλισμού της  Γερμανίας (εύλογη αποζημίωση για τη γερμανική απώλεια του  NORD STREAM 2). Το πλήθος των κυρώσεων κατατείνει να διαχωρίσει κάθετα τις δυο αντίπαλες ιμπεριαλιστικές πλευρές, στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά, ακόμα και πολιτιστικά, και φαίνεται να δημιουργείται ένα επίπεδο ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, που δύσκολα έως αδύνατα θα επιστρέψει στην προηγούμενη στάθμη του ανεξάρτητα από την πορεία και την όποια έκβαση των πολεμικών επιχειρήσεων στο έδαφος της Ουκρανίας.

Ιμπεριαλιστικές μέθοδοι και πάλη των λαών

 Τα ζητήματα που βρίσκονταν στην αιχμή της αντιπαράθεσης πριν τη ρωσική εισβολή, θα αποτελούσαν σημαντικά προβλήματα και για μια μη-ιμπεριαλιστική Ρωσία, θα αποτελούσαν σημαντικά προβλήματα και για μια σοσιαλιστική Ρωσία: Η (πέρα από κάθε ρητορική αποποίηση) ουσιαστικά καθημερινή πιθανότητα επέκτασης του ΝΑΤΟ έως τα ευρωπαϊκά σύνορα της Ρωσίας, η στήριξη των ουκρανικών εθνικιστικών, φασιστικών, νεοναζιστικών δυνάμεων, η ένταξή τους στις κρατικές ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις, η ανάδειξη των εκπροσώπων τους σε κυβερνητικές και κρατικές θέσεις, η κρατική και παρακρατική επιθετικότητα ενάντια στα δικαιώματα και τη ζωή των ρωσόφωνων πληθυσμών, όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να αφήσουν αδιάφορη οποιαδήποτε ρωσική κυβέρνηση, δεν θα μπορούσαν ν’ αφήσουν αδιάφορο τον ίδιο τον ρωσικό λαό.  

Η διαφορά μάλλον βρίσκεται στο γεγονός ότι μια σοσιαλιστική Ρωσία θα ήταν σε θέση να συνδέσει και θα συνέδεε την επίλυση αυτών των προβλημάτων με την πάλη των λαών, ανεξάρτητα από εθνικούς διαχωρισμούς, στη βάση των κοινών συμφερόντων των εργαζομένων. Και αυτό δεν είναι και δε θα ήταν ζήτημα της «τελευταίας στιγμής».

Ωστόσο, για την ιμπεριαλιστική λογική της αντιπαράθεσης, για τη λογική που αναβλύζει από την κυριαρχία των μονοπωλίων, για την ιμπεριαλιστική λογική της διανομής των σφαιρών επιρροής οι εθνικοί διαχωρισμοί αποτελούν ίσα-ίσα απόλυτο εργαλείο διεκδίκησης σφαιρών επιρροής. Για την ιμπεριαλιστική λογική είναι αυτοκαταστροφική η μέχρι τέλους εμπιστοσύνη στην πάλη των λαών. Για τον ρωσικό καπιταλισμό η στήριξη των «δικαίων» του στη βάση των κοινών συμφερόντων των εργαζομένων θα αποτελούσε παράγοντα εσωτερικής αποσταθεροποίησης της κυριαρχίας του. Δεν θα αποτελούσε απλώς ένα «παράδειγμα» για τη ρωσική εργατική τάξη, αλλά θα αποτελούσε οργανωτικό παράγοντα συνένωσης των εργαζομένων όλων των χωρών έναντι των αστικών τάξεων των χωρών τους, σε κάθε χώρα και στη Ρωσία.

Και γι’ αυτό το λόγο η καπιταλιστική Ρωσία δεν μπορούσε παρά, απέναντι στις υπαρκτές προκλήσεις που έθεσε απέναντί της ο ευρωατλαντικός  ιμπεριαλισμός, να ακολουθήσει τις αναμενόμενες από τα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα μεθόδους προάσπισης των συμφερόντων της και «επίλυσης» των προβλημάτων της, μεθόδους εκ των προτέρων ενταγμένες στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Μεθόδους που ήδη αποτέλεσαν καταλύτη για τη δημιουργία των όρων του νέου κλιμακούμενου κύκλου της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, όρων που υπερβαίνουν κατά πολύ τους βάσιμους δικαιολογητικούς λόγους που επικαλείται η Ρωσία και που αποτέλεσαν τα εναύσματα της ρώσικης εισβολής.

Φυσικά, μοναδικό κριτήριο και πεδίο για την απόδειξη κάθε εκτίμησης είναι το κριτήριο και το πεδίο της πράξης. Και αφού, ως προς τις παραπάνω εκτιμήσεις, η πραγματικότητα μας στερεί αυτό το κριτήριο και αυτό το πεδίο όσον αφορά την ύπαρξη μιας σοσιαλιστικής Ρωσίας, δεν απομένει παρά το κριτήριο και το πεδίο που μόνο οι ίδιοι οι λαοί μπορούν να καταστήσουν πραγματικό με την πάλη τους, την ολόπλευρη πάλη τους για τα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης, την μοναδική που μπορεί να αποτελέσει οργανωτικό παράγοντα της συνένωσης των εργαζομένων όλων των χωρών εναντίον των αστικών τάξεων των χωρών τους, εναντίον των κοινωνικο-οικονομικών βάσεων, που στο έδαφός τους αναφύονται, αναπτύσσονται, αναπαράγονται αέναα οι ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις και οι πολεμικές συγκρούσεις.

«Ίσες» και «άνισες» αποστάσεις

Τα παραπάνω μάλλον δεν μπορούν να θεωρηθούν ακριβώς ως τήρηση «ίσων αποστάσεων». Ακόμα περισσότερο, από μια άποψη «διαιτησίας» έναντι της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, θα μπορούσαν να «κατηγορηθούν» για τήρηση «άνισων αποστάσεων» υπέρ της Ρωσίας. Από αυτή την άποψη, όντως, οι «άνισες» πραγματικότητες δεν μπορεί παρά να προκαλούν και «άνισες» αποστάσεις. Από την άποψη της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, όμως, δεν έχει σε τελική ανάλυση καμιά σημασία η οποιαδήποτε «διαιτησία», αφού τα προβλήματα μεταξύ των αντιπαρατιθέμενων πλευρών δεν λύνονται στη βάση της όποιας  «διαιτησίας» αλλά στη βάση του συσχετισμού των υλικών δυνάμεων και της δοκιμασίας αυτού του συσχετισμού στο πεδίο που ποτίζεται με το αίμα των λαών για χάρη των εκμεταλλευτών τους. Το μόνο που μπορεί να κάνει μια «διαιτησία» στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης είναι να  σφυρίζει τα πέναλτι, όμως στο «παιχνίδι» αυτής της αντιπαράθεσης «νικητής» αναδείχνεται ακριβώς αυτός που θα κάνει τα περισσότερα πέναλτι.

Στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, η «διαιτησία» που αναλώνεται και εξαντλείται στην εύρεση και στη μέτρηση των «ίσων» και των  «άνισων αποστάσεων», είναι καταδικασμένη να έρχεται αιωνίως αντιμέτωπη με  την αναπαραγωγή της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης με όλο και πιο γενικευμένες, όλο και οξύτερες μορφές, σε όλο και ανώτερο επίπεδο της κλιμάκωσής της. Μια τέτοια αναπαραγωγή είναι βέβαιη και στην παρούσα φάση, ανεξάρτητα από την συγκεκριμένη έκβαση που θα έχει το τρέχον αφετηριακό «επεισόδιο» του νέου κύκλου ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης. Κύκλου που δεν μπορεί παρά να είναι οξύς, οξύτερος από όσους γνώρισε ο κόσμος τις τελευταίες δεκαετίες μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού σε ΕΣΣΔ και ανατολική Ευρώπη, που δεν μπορεί παρά να είναι μακρόχρονος και που, επομένως, όσο πιο νωρίς απεμπλακούν οι λαϊκές συνειδήσεις από τα όρια που θέτει και αναπαράγει, τόσο περισσότερος χρόνος θα κερδηθεί για την οργάνωση της πάλης κάθε λαού ενάντια στην ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση συνολικά, ενάντια στον ιμπεριαλισμό μέσα στην ίδια του τη χώρα. 

Το σημερινό πολεμικό «επεισόδιο» αποτελεί, ούτως ή άλλως, μια εξέλιξη του λεγόμενου «χαμηλής έντασης» ιμπεριαλιστικού πολέμου που έχει ήδη ξετυλιχτεί και συνεχίζει να ξετυλίγεται σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, αφρικανική ζώνη του Σαχέλ και αλλού τα τελευταία 30 χρόνια.

Παραφράζοντας τον Λένιν: Ο πόλεμος κρατάει τριάντα χρόνια. Θα πολεμάτε εκατό χρόνια ή θα βαδίσετε για τη δύσκολη, την επίπονη επανάσταση. Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει. Εμείς λέμε: Τον πόλεμο, που άρχισαν οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών, μπορεί να τον τερματίσει μόνο η εργατική επανάσταση [*].

————————————

[*] «Εμείς δεν προτείνουμε να τερματίσουμε τον πόλεμο μεμιάς. Αυτό δεν το υποσχόμαστε. Εμείς δεν κηρύσσουμε ένα τέτοιο αδύνατο και απραγματοποίητο πράγμα, όπως τον τερματισμό του πολέμου με τη θέληση της μιας πλευράς. Τέτοιες υποσχέσεις είναι εύκολο να τις δίνει κανείς μα είναι αδύνατο να τις εκπληρώσει. Δεν είναι δυνατό να βγει κανείς εύκολα απ’ αυτόν το φρικτό πόλεμο.. Ο πόλεμος κρατάει τρία χρόνια. Θα πολεμάτε δέκα χρόνια ή θα βαδίσετε για τη δύσκολη, την επίπονη επανάσταση. Άλλη διέξοδος δεν υπάρχει. Εμείς λέμε: Τον πόλεμο, που άρχισαν οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών, μπορεί να τον τερματίσει μόνο η εργατική επανάσταση». [Λένιν, Πόλεμος και επανάσταση, διάλεξη στις 14 (27) του Μάη 1917. Για τον  πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση, σελ. 359, ΣΕ , Άπαντα, τομ. 30, σελ. 77-102, πρωτοδημοσιεύτηκε στις 23 Απρίλη 1929 στην εφημερίδα Πράβντα, αρ. φυλ. 93 σύμφωνα με το στενογραφημένο κείμενο].

Προφυλακισμένοι στο Κίεβο και άσχημα χτυπημένοι οι αδελφοί Κονονόβιτς

Δημοσιεύθηκε: 2022/03/12 | Συντάκτης: | Filed under: Uncategorized | Tags: , , , , | Σχολιάστε

Κάλεσμα συνέχισης της πάλης για την απελευθέρωσή τους

Προφυλακισμένοι στο Κίεβο, έχοντας χτυπηθεί άσχημα πολλές φορές, είναι οι δύο συλληφθέντες από τις ουκρανικές αρχές Ουκρανοί κομμουνιστές, Μιχαήλ και Αλεξάντερ Κονονόβιτς, σύμφωνα με ενημέρωση που εξέδωσε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικών Νεολαιών (ΠΟΔΝ).

Υπενθυμίζεται ότι ο Α’ Γραμματέας της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας της Ουκρανίας, Μιχαήλ Κονονόβιτς και ο αδελφός του Αλεξάντερ συνελήφθησαν αναίτια από τις ουκρανικές αρχές, στο πλαίσιο των αντικομμουνιστικών διώξεων και απαγορεύσεων που εντείνονται εδώ και χρόνια στη χώρα. Και οι δύο τους είναι στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, το οποίο έχει τεθεί εκτός νόμου με βάση την αντικομμουνιστική νομοθεσία του 2014 που ισχύει στη χώρα.

Αναλυτικά, σε διαδικτυακή ανάρτησή της, η ΠΟΔΝ επισημαίνει τα εξής:

«Επιτέλους, μετά από 6 μέρες χωρίς κανένα νέο, λάβαμε ενημέρωση για την κατάσταση των συντρόφων Κονονόβιτς. Εχουν συλληφθεί και έχουν προφυλακιστεί στο Κίεβο. Εχουν δαρθεί πολύ άσχημα πολλές φορές. Είναι ακόμα ζωντανοί. Ας συνεχίσουμε την πάλη για την απελευθέρωσή τους».

902

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

Ανακοίνωση – καταγγελία για την σύλληψη των δύο στελεχών της Λενινιστικής Ενωσης Νεολαίας της Ουκρανίας

Το ΔΣ του Συλλόγου «Εμείς που σπουδάσαμε στο Σοσιαλισμό» καταγγέλλει τη σύλληψη του Γραμματέα της Λενινιστικής Ένωσης Νεολαίας της Ουκρανίας, Μιχαήλ Κονονόβιτς και του αδελφού του Αλεξάντρ από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της Ουκρανικής κυβέρνησης και εκφράζει την ανησυχία των μελών του Συλλόγου για την τύχη τους.

«Η σύλληψη των δυο νεολαίων αγωνιστών αποτελεί ένα ακόμα επεισόδιο στον αντικομμουνιστικό παροξυσμό που κρατά χρόνια και κορυφώνεται στις συνθήκες του πολέμου. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση των Μιχαήλ και Αλεξάντρ Κονονόβιτς, καταλήγει η ανακοίνωση. 

902

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΚΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

Όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία! Κάτω τα χέρια από τους κομμουνιστές!

Τη σύλληψη του Α’ Γραμματέα της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας της Ουκρανίας, Μιχαήλ Κονονόβιτς και του αδελφού του Αλεξάντερ, από το αντιλαϊκό καθεστώς της Ουκρανίας καταδικάζει η ΚΝΕ, εκφράζοντας σοβαρή ανησυχία για τις καταγγελίες που θέλουν τις ζωές των δύο κομμουνιστών να βρίσκονται υπό απειλή.

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου του ΚΣ της ΚΝΕ επισημαίνει:

«Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωσή τους!

Ενώνουμε τη φωνή μας με τα εκατομμύρια νέους και νέες σε πάνω από 100 χώρες του κόσμου, που συσπειρώνονται μέσα από τις γραμμές των οργανώσεων-μελών της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στους δύο Ουκρανούς κομμουνιστές, στα μέλη και τους φίλους της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας της Ουκρανίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας.

Ο αντικομμουνισμός, που πάει πάντα χέρι – χέρι με τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς του κεφαλαίου, οξύνεται στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στοχεύοντας στη χειραγώγηση του λαού και της νεολαίας, στη στοίχισή τους πίσω από τα συμφέροντα των αστικών τάξεων. Διόλου τυχαία ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία συνοδεύτηκε από τόνους αντικομμουνισμού και από τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με στόχο -εκτός όλων των άλλων- και τη διαγραφή της συλλογικής μνήμης δύο λαών, του ουκρανικού και του ρωσικού, που στο πλαίσιο της ΕΣΣΔ έζησαν ειρηνικά για δεκαετίες.

Στην Ουκρανία εφαρμόζεται το απαράδεκτο, αντικομμουνιστικό, νομοθετικό πλαίσιο, που ανιστόρητα και προκλητικά εξισώνει τον κομμουνισμό με τον φασισμό και απαγορεύει τα κομμουνιστικά σύμβολα, ενώ ήδη από το 2015 το ΚΚ Ουκρανίας βρίσκεται εκτός νόμου. Στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το αντιδραστικό καθεστώς της Ουκρανίας αξιοποιεί και εντείνει τον αντικομμουνισμό, που αποτελεί επίσημη πολιτική της, προχωρά σε διώξεις κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, με πρόσχημα αστήρικτους ισχυρισμούς για κατασκοπεία, επιδιώκοντας να σωπάσει κάθε φωνή που αντιτάσσεται στον πόλεμο, παλεύει για την ειρήνη και τη φιλία των λαών.

Την ίδια στιγμή, η αστική τάξη στην Ουκρανία (και σε άλλες χώρες) δεν διστάζει να στηρίζει ακόμα και νοσταλγούς του Χίτλερ, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα και να υπηρετήσει τους ανταγωνισμούς της, πάντα σε βάρος των λαών. Σήμερα, φασιστικές – νεοναζιστικές ομάδες δρουν ως τμήμα του ουκρανικού στρατού, όπως το περιβόητο «τάγμα Αζόφ», ενώ ήταν οι ίδιες δυνάμεις που αξιοποιήθηκαν στα γεγονότα του 2014, κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στην Ουκρανία και την πραξικοπηματική ανατροπή της τότε κυβέρνησης.

Οι κομμουνιστές στην Ελλάδα εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον ουκρανικό λαό που είναι θύμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και για ακόμη μια φορά τονίζουμε: Κάτω τα χέρια από τους κομμουνιστές! Να απελευθερωθούν τώρα!».

902

ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

Ερώτηση για τη σύλληψη δύο στελεχών της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας της Ουκρανίας

Τη σύλληψη δύο στελεχών της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας της Ουκρανίας καταγγέλλει η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ με κατεπείγουσα ερώτηση που κατέθεσε ο ευρωβουλευτής του Κόμματος, Κώστας Παπαδάκης, προς τον Ύπατο Εκπρόσωπο Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ Ζ. Μπορέλ.

Όπως αναφέρεται στην ερώτηση:

«Σοβαρές ανησυχίες γεννά η σύλληψη του Α’ Γραμματέα της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας της Ουκρανίας, Μιχαήλ Κονονόβιτς και του αδελφού του Αλεξάντερ, από τις αρχές της Ουκρανίας, ενώ υπάρχουν καταγγελίες ότι απειλείται η ζωή τους.

Την ώρα που μαίνεται η ιμπεριαλιστική σύγκρουση μετά από την εισβολή της Ρωσίας στη βάση των ανταγωνισμών της με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ η ουκρανική κυβέρνηση προχωρά στην αναίτια δίωξη των δύο νεολαίων κομμουνιστών. Αξιοποιεί τον αντικομμουνισμό, που αποτελεί επίσημη πολιτική της όσο και της ΕΕ και εφαρμόζει το απαράδεκτο αντικομμουνιστικό νομοθετικό πλαίσιο που ανιστόρητα και προκλητικά εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό. Την ίδια στιγμή, φασιστικές – νεοναζιστικές ομάδες δρουν ανενόχλητα ως τμήμα μάλιστα του στρατού της Ουκρανίας, και επιτίθενται σε Ουκρανούς κατατρεγμένους ενώ αξιοποιούνται εδώ και χρόνια σε βάρος του ουκρανικού λαού τόσο το 2014 με την ανοικτή ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στη χώρα αλλά και μέχρι σήμερα.

Ο αντικομμουνισμός, που πάντα συνοδεύει την αντιλαϊκή πολιτική, οξύνεται ιδιαίτερα στις συνθήκες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, επιδιώκοντας να στοιχηθούν οι λαοί πίσω από το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Ιδιαίτερα, σήμερα επιδιώκεται να σβηστεί η συλλογική μνήμη του ουκρανικού και του ρωσικού λαού που για δεκαετίες ζούσαν ειρηνικά στις συνθήκες του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.

Με βάση τα παραπάνω ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ κατέθεσε το παρακάτω ερώτημα:

“Πώς τοποθετείται ο Αντιπρόεδρος της Επιτροπής / Ύπατος Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας στο κατεπείγον αίτημα για την άμεση απελευθέρωση των δύο νέων κομμουνιστών συλληφθέντων, αλλά και την άρση όλων των αντικομμουνιστικών διώξεων κι απαγορεύσεων στη χώρα;”».

902

ΚΚΕ – ΚΝΕ

Διάβημα διαμαρτυρίας στην πρεσβεία της Ουκρανίας με αίτημα την απελευθέρωση των Μ. και Αλ. Κονονόβιτς

Αντιπροσωπεία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έκανε το πρωί της Παρασκευής διάβημα διαμαρτυρίας στην πρεσβεία της Ουκρανίας στην Ελλάδα, απαιτώντας να απελευθερωθούν τώρα οι Ουκρανοί κομμουνιστές Μιχαήλ και Αλεξάντερ Κονονόβιτς.

Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αποτελούμενη από τον Λευτέρη Νικολάου Αλαβάνο, ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, τον Γιάννη Δελή, βουλευτή του Κόμματος, τον Νίκο Ζαχαρόπουλο, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ και τον Αργύρη Μπαλέρμπα, μέλος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων του ΚΣ της ΚΝΕ, επέδωσε το διάβημα στον Βολοντίμιρ Λιασένκο, επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος της Ουκρανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, ο οποίος είπε πως θα διαβιβαστεί το αίτημα στο Κίεβο.

Με το διάβημα, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ κατήγγειλαν τη σύλληψη του Α’ Γραμματέα της Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ενωσης Νεολαίας της Ουκρανίας, Μιχαήλ Κονονόβιτς, και του αδελφού του Αλεξάντερ, ζητώντας από τις αρχές της Ουκρανίας την άμεση απελευθέρωση των δύο νέων κομμουνιστών συλληφθέντων, αλλά και την άρση όλων των αντικομμουνιστικών διώξεων και απαγορεύσεων στη χώρα.

«Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ από την πρώτη στιγμή καταδικάσαμε την απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πόλεμο ο οποίος ξεκίνησε και μαίνεται. Είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ο οποίος δεν έχει να κάνει με τα συμφέροντα του Ουκρανικού λαού, δεν έχει να κάνει με τα συμφέροντα του Ρωσικού λαού, έχει να κάνει με τον ανταγωνισμό μονοπωλίων, μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων της Ρωσίας, της Ουκρανίας, των ΗΠΑ, της ΕΕ για τους δρόμους των αγωγών, τους πλούσιους φυσικούς πόρους που έχει η Ουκρανία. Σ’ αυτά τα πλαίσια το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πάντοτε έχοντας κατά νου τις ανάγκες και τα συμφέροντα του Ρωσικού λαού και του Ουκρανικού λαού, τοποθετηθήκαμε απαιτώντας την έξοδο, την καμία εμπλοκή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να μη σταλεί στρατιωτικό υλικό, να μη σταλεί προσωπικό, να απεμπλακεί η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, έτσι ώστε πραγματικά να μπορεί να οικοδομηθεί η ειρήνη, η φιλία, η αλληλεγγύη μεταξύ λαών που πραγματικά θα είναι νοικοκύρηδες στον τόπο τους», σημείωσε ο Λ. Νικολάου Αλαβάνος, και πρόσθεσε:

«Σ’ αυτά τα πλαίσια και επίσης εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας στον Ουκρανικό λαό, τόσο στους ουκρανόφωνους όσο και στις ρωσόφωνες περιοχές, οι οποίοι ζουν την πραγματικότητα αυτού του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το δράμα του πολέμου, βρεθήκαμε σήμερα στην Ουκρανική πρεσβεία κάνοντας ένα διάβημα ενάντια στην απαράδεκτη και αναίτια σύλληψη δύο νεολαίων κομμουνιστών των Μιχαήλ και Αλεξάντερ Κονονόβιτς, στελεχών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας, το οποίο έχει τεθεί εκτός νόμου με βάση την αντικομμουνιστική νομοθεσία του 2014 που ισχύει στη χώρα. Απαιτήσαμε την άμεση απελευθέρωσή τους και την ενημέρωσή μας για την εξέλιξη της πορείας».

Και ο Γ. Δελής επίσης συμπλήρωσε: «Πρόκειται για μια πολύ αρνητική εξέλιξη για το λαό της Ουκρανίας, πρόκειται για ένα «κυνήγι μαγισσών», για έναν ωμό αντικομμουνισμό, με τον οποίο έγινε η σύλληψη αυτών των δύο κομμουνιστών νέων στην Ουκρανία. Βεβαίως, η ουκρανική κυβέρνηση αξιοποιεί όλο το νομοθετικό πλαίσιο και όλο το αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο της ΕΕ, κάτι που θεωρούμε και το είπαμε στον εκπρόσωπο εδώ της πρεσβείας ως απαράδεκτο. Δεν ζητάμε μονάχα την άμεση αποφυλάκιση, απελευθέρωση των δύο νέων, ζητάμε ταυτόχρονα και την κατάργηση όλου του αντικομμουνιστικού πλαισίου που αυτή τη στιγμή ισχύει στην Ουκρανία. Δεν είναι καλός σύμβουλος και πρέπει να σταματήσει τώρα ο αντικομμουνισμός. Δεν μπορεί σήμερα στην εποχή μας να διώκονται οι ιδέες για μια καλύτερη ζωή, για την απελευθέρωση του ανθρώπου. Θα πρέπει να σταματήσει τώρα αυτό το κακό».

Διαβάστε εδώ το διάβημα διαμαρτυρίας

902

← Older Entries