«Πρόεδρε Μπάιντεν, κύριε Μπλίνκεν, ευρωπαίοι ηγέτες, είστε όλοι συνένοχοι»
Δημοσιεύθηκε: 2023/11/10 Filed under: Uncategorized | Tags: παλαιστίνη ΣχολιάστεΈκκληση για κατάπαυση του πυρός κάνει ο Νορβηγός γιατρός και ακτιβιστής Μαντς Γκίλμπερτ, μέσω ενός βίντεο στο οποίο ακούγονται οι κραυγές πόνου από Παλαιστίνιους που βρίσκονται εγκλωβισμένοι, εξουθενωμένοι και τραυματισμένοι σε νοσοκομεία της Γάζας.
Στο βίντεο ο γιατρός απευθύνεται τόσο στον Τζο Μπάιντεν και τον Άντονι Μπλίνκεν, αλλά και τους ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών.
Το μήνυμα αναφέρει:
Πρόεδρε Μπάιντεν, κύριε Μπλίνκεν, πρόεδροι και πρωθυπουργοί ευρωπαϊκών κρατών με ακούτε, ακούτε τα ουρλιαχτά; Ακούτε τα ουρλιαχτά αθώων ανθρώπων από το νοσοκομείο Αλ Σίφα; Προσφύγων που βρήκαν καταφύγιο και βομβαρδίστηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις σήμερα το πρωί μέσα στο νοσοκομείο; Τα νοσοκομεία είναι οι ναοί της ανθρωπιάς και της προστασίας. Πότε όλοι σας θα βάλετε ένα τέλος; Είστε όλοι συνένοχοι.
***
Ίσως μεγαλύτερος ο πραγματικός απολογισμός της σφαγής, σύμφωνα με τη Βοηθό ΥΠΕΞ των ΗΠΑ:
… Στους 11.000 προσέγγισαν οι νεκροί Παλαιστίνιοι από τις επιθέσεις του κατοχικού στρατού στη Γάζα από τις 7 Οκτώβρη μέχρι χτες, φτάνοντας στους 10.966, και οι τραυματίες στους 28.500.
Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι η βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα Μέσης Ανατολής, Μπάρμπαρα Λιφ, καταθέτοντας χτες σε επιτροπή του Κογκρέσου, ομολόγησε ότι οι τραγικοί αυτοί αριθμοί μπορεί να υπολείπονται της πραγματικότητας.
«Πιστεύουμε ειλικρινά ότι τα αληθινά νούμερα είναι πολύ υψηλά και ίσως υψηλότερα από αυτά που αναφέρονται», δήλωσε η Λιφ, λίγες μέρες μετά τις προκλητικές δηλώσεις του Αμερικανού Προέδρου Τζο Μπάιντεν, ο οποίος αμφισβήτησε το αν υπάρχουν τόσοι πολλοί νεκροί Παλαιστίνιοι στη Γάζα όσο αυτοί που ανακοινώνονται από τις παλαιστινιακές αρχές. …
***
Μόνο οι λαοί μπορούν να τους σταματήσουν!
Το σχολείο της άγνοιας και η ισραηλινή εκδοχή της «εθνικοφροσύνης»
Δημοσιεύθηκε: 2023/11/07 Filed under: Uncategorized | Tags: παλαιστίνη ΣχολιάστεΡόλος του σχολείου «δεν είναι το να διακρίνει τα θύματα της τρομοκρατίας ή ενός πολέμου σε αθώους και ενόχους».
Αυτό υποστήριξε ο κ. Πιερρακάκης, Υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, απαντώντας στην ανακοίνωση της ΟΛΜΕ, που εξέφραζε την αλληλεγγύη της στο λαό της Παλαιστίνης.
Σύμφωνα με αυτή την παιδαγωγική της βαρβαρότητας, η γνωστή «θεωρία των άκρων» διευρύνεται έως και τα όρια που περιλαμβάνουν την «αθωότητα» και την «ενοχή» των θυμάτων του πολέμου, έως το δίκιο του αγώνα για την ελευθερία και το άδικο της ιμπεριαλιστικής κατοχής, προκειμένου να υπηρετηθεί η κυβερνητική στήριξη στην διαδραματιζόμενη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης… Άλλωστε τι είναι δίκιο και άδικο, τι είναι αθωότητα και ενοχή, αν όχι δυο «άκρα» προορισμένα προς «εξίσωση» σύμφωνα με τις ανάγκες των ιμπεριαλιστικών οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων;
Η πρόστυχη προσαρμογή του ιστορικού παρόντος στις κυβερνητικές «εκπαιδευτικές» ανάγκες δεν αντέχει στη δοκιμασία της εφαρμογής της στο νεώτερο ιστορικό παρελθόν. Τα ίδια θα έλεγαν και οι Πιερρακάκηδες κάθε μιας από τις σύγχρονές τους ιστορικές περιόδους:
Το σχολείο δεν έχει ρόλο να διακρίνει σε ένοχους και σε αθώους, σε άδικο και σε δίκιο, ανάμεσα στα οθωμανικά στρατεύματα και στα σφαγμένα γυναικόπαιδα της εξόδου του Μεσολογγίου. Ποιος ξέρει, ίσως τα γυναικόπαιδα να μην ήταν παρά «ανθρώπινη ασπίδα της τρομοκρατίας» των υπερασπιστών της ιερής πόλης…
Το σχολείο δεν έχει ρόλο να διακρίνει σε αθωότητα και ενοχή, άδικο και δίκιο, από τη μια ανάμεσα στη ναζιστική θηριωδία που έπνιξε στο αίμα τους λαούς και, από την άλλη, στους λαούς που έχυσαν το αίμα τους για να εξοντώσουν το ναζιστικό τέρας…
Το σχολείο δεν πρέπει να διακρίνει σε ένοχους και αθώους, σε άδικο και σε δίκιο, όταν πρόκειται για τα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης και τα θύματα του εβραϊκού ολοκαυτώματος…
Το σχολείο δεν πρέπει να διακρίνει την αθωότητα και την ενοχή, το δίκιο και το άδικο, όταν πρόκειται για τους «25 Γερμανούς στρατιωτικούς» της ναζιστικής πολεμικής μηχανής και τους «οπλισμένους πολίτες άνδρες και γυναίκες», οι οποίοι τους «δολοφόνησαν εκ των όπισθεν»: Εδώ υπήρχε η Κάνδανος…
ΕΔΩ ΥΠΑΡΧΕΙ η Παλαιστίνη, εδώ υπάρχει η Λωρίδα της Γάζας.
Η ανθρωπότητα κρατά την ανάσα της μπρος στην ανείπωτη κτηνωδία της σφαγής του λαού της Παλαιστίνης, των χιλιάδων παιδιών, γυναικών και ανδρών. Όμως κατά τον Υπουργό Παιδείας ο ρόλος του σχολείου δεν είναι να διαμορφώνει ανθρώπους με συνείδηση, αλλά ανθρώπους έτοιμους να οικειοποιούνται την κτηνωδία, ανθρώπους εθισμένους στη σιωπή, ανθρώπους που αποστρέφουν το βλέμμα από το έγκλημα που συντελείται μπροστά στα μάτια τους και μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ανθρώπους συνειδησιακά απονεκρωμένους, αποκτηνωμένους, κατ’ εικόνα και ομοίωση των υπηρετών της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και του εκμεταλλευτικού κοινωνικού της συστήματος.
Ο ρόλος του σχολείου δεν είναι να καλλιεργεί την ικανότητα της γνώσης του κόσμου. Ο ρόλος του σχολείου είναι δογματικά να επιβάλλει την άγνοια: Σύμφωνα με τις ανάγκες του συστήματος της εκμετάλλευσης, σύμφωνα με τις ανάγκες του ιμπεριαλισμού, σύμφωνα με την «ανακοίνωση» του Υπουργού της Παιδείας τη διανθισμένη και με κατηγορίες περί «αντισημιτισμού» σε βάρος της Ομοσπονδίας των εκπαιδευτικών.
*
Με αφορμή την ανακοίνωση της ΟΛΜΕ, τη σκυτάλη των κατηγοριών περί «αντισημιτισμού» παρέλαβε από τον Υπουργό Παιδείας το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας.
Σύμφωνα λοιπόν με το Ισραηλιτικό Συμβούλιο, η – εκ μέρους της ΟΛΜΕ – καταγγελία και καταδίκη της κατοχής, της διαρκούς εξόντωσης αμάχων και παιδιών, των εποικισμών, των καθημερινών εξευτελισμών που υφίσταται ο λαός της Παλαιστίνης, αποτελεί «υιοθέτηση και χρησιμοποίηση της επιχειρηματολογίας της Χαμάς».
Όμως με αυτόν τον τρόπο το Ισραηλιτικό Συμβούλιο «άθελά του» δεν αναγνωρίζει παρά το δίκαιο της αντίστασης του λαού της Παλαιστίνης ενάντια σε αυτήν την πραγματικότητα.
Κι αν η καταγγελία και καταδίκη αυτής της πραγματικότητας ισοδυναμεί, στα αυτιά του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, με «επιδίωξη καταστροφής του Ισραήλ και δολοφονίας των Εβραίων, όπου κι αν βρίσκονται», με «δαιμονοποίηση του κράτους του Ισραήλ και απονομιμοποίηση του δικαιώματος ύπαρξής του», τότε δεν είναι παρά το ίδιο το Ισραηλιτικό Συμβούλιο – και κανείς άλλος – αυτό που ταυτίζει την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ με την πραγματικότητα της κατοχικής βαρβαρότητας, των εποικισμών, της δολοφονίας του λαού της Παλαιστίνης, των εξευτελισμών που αυτός υφίσταται καθημερινά. Και δεν είναι παρά το ίδιο το Ισραηλιτικό Συμβούλιο αυτό που – συκοφαντικά, προβοκατόρικα και επικίνδυνα – ταυτίζει την ανακοίνωση της ΟΛΜΕ με «επιδίωξη καταστροφής του Ισραήλ και δολοφονίας των Εβραίων, όπου κι αν βρίσκονται».
*
Κατά τα άλλα, δεν πρωτοτυπεί το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας:
Στη Γερμανία των δυο Παγκοσμίων Πολέμων, όσοι αντιτάχθηκαν στην ιμπεριαλιστική ανθρωποσφαγή – καθώς και στα ναζιστικά πογκρόμ κατά του εβραϊκού πληθυσμού – καταδιώχθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν σαν «αντιγερμανοί».
Στη μεταπολεμική Ελλάδα οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, – αυτοί που πρωτοστάτησαν και για να βρουν στην Ελεύθερη Ελλάδα μαζικά καταφύγιο οι καταδιωγμένες από το ναζισμό και τους συνεργάτες του εβραϊκές κοινότητες -, διώκονταν σαν «ανθέλληνες», οι δε συνεργάτες του φασίστα κατακτητή κατείχαν τον τίτλο της υπέρτατης «εθνικοφροσύνης».
Την εποχή του μακαρθισμού οι αμερικανοί κομμουνιστές και προοδευτικοί διανοούμενοι διώκονταν ως «αντιαμερικανοί», παρόμοια και οι αγωνιστές ενάντια στο ρατσισμό και το δολοφονικό πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ.
Δεν εκπλήσσει, λοιπόν, το ότι οι Έλληνες εκπρόσωποι της ισραηλιτικής αστικής τάξης χρησιμοποιούν ως κριτήριο της δικής τους «εθνικοφροσύνης» την ευθυγράμμιση με τη βάρβαρη κατοχική πολιτική του ισραηλινού αστικού κράτους, εκτοξεύοντας την κατηγορία του «αντισημιτισμού» σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν ταυτίζεται με αυτή την πολιτική.
Την απάντησή τους σε αυτή την πρόστυχη μεταχείριση των παθών και των μαρτυρίων που υπέστη ο εβραϊκός λαός στη διάρκεια της ιστορίας του, θα τους τη δώσουν και ήδη τους τη δίνουν οι εβραϊκές οργανώσεις, που σε Ευρώπη και Αμερική, εντός του ίδιου του Ισραήλ και εντός της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ διαμαρτύρονται και διαδηλώνουν για ελεύθερη Παλαιστίνη, ενάντια στη σφαγή και γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, ενάντια στην πολιτική της «δικής τους» αστικής τάξης.
Όπως ενάντια στην πολιτική της «δικής του» αστικής τάξης διαδηλώνει μαζικά και ο ελληνικός λαός απαιτώντας τον τερματισμό της σφαγής και της κυβερνητικής συνενοχής στη γενοκτονία, την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ, πλάι στο Ισραήλ, απαιτώντας: ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ.
Νέα Υόρκη: διαδήλωση αμερικανών εβραίων παρά την καταστολή
Δημοσιεύθηκε: 2023/10/28 Filed under: Uncategorized | Tags: παλαιστίνη Σχολιάστε-Τι θέλουμε;
-Κατάπαυση του πυρός!
-Πότε τη θέλουμε;
-Τώρα!
Καμία συμμετοχή στης Γάζας τη σφαγή – Συνένοχοι στο έγκλημα δεν γίνονται οι λαοί!
Δημοσιεύθηκε: 2023/10/23 Filed under: Uncategorized | Tags: παλαιστίνη ΣχολιάστεΑναδημοσίευση 9 χρόνια μετά: Τα παιδιά που σκοτώνετε θα σας νικήσουν
Δημοσιεύθηκε: 2023/10/11 Filed under: Uncategorized | Tags: παλαιστίνη ΣχολιάστεΤότε, πριν 9 χρόνια που έχουν περάσει από αυτή την «ανάρτηση», ήταν τυφλοί, κουφοί και άφωνοι. Το πολύ να ψέλιζαν κάποια «καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται», αν δεν έκαναν λόγο και για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».
Σήμερα, εννέα χρόνια μετά, επικαλούνται λαλίστατοι τις δολοφονίες αμάχων της άλλης πλευράς, παραμένουν κουφοί, τυφλοί και άφωνοι για τις εκατόμβες των Παλαιστινίων που έχουν δολοφονηθεί από το κατοχικό κράτος του Ισραήλ στη διάρκεια των εννέα αυτών χρόνων (220 δολοφονημένοι μόνο εντός του 2023), κουφοί, τυφλοί και άφωνοι για το καθεστώς βίας και τρομοκρατίας που αποτελεί τη διαρκή, καθημερινή συνθήκη της ζωής κάτω από την ισραηλινή κατοχή, θολώνουν τα νερά κάνοντας λόγο για «τρομοκρατικές οργανώσεις» και «τρομοκρατικά χτυπήματα», στραβομουτσουνιάζουν δήθεν με «ιδεολογίες» που δεν είναι της «αρεσκείας» τους, «ξεχνάνε» ότι η αιτία του πολέμου βρίσκεται στην κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών και ότι μοναδική διέξοδος από τον πόλεμο είναι ο τερματισμός της κατοχής τώρα, η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ, ο τερματισμός των εποικισμών, η απελευθέρωση των φυλακισμένων αγωνιστών, η επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους.
Αλλά όσο και να παριστάνουν τους τυφλούς, τους κουφούς, τους μουγκούς και τους αμνήμονες, το παιδάκι της τελευταίας φωτογραφίας που με ανοιγμένο το κεφάλι σχηματίζει με το χέρι του το σήμα της νίκης, σήμερα, μετά από εννέα χρόνια, είναι πια άντρας και παραμένει αποφασισμένος να τηρήσει την υπόσχεσή του.
===================================================================
Να σταματήσουν άμεσα οι συνεχιζόμενες αεροπορικές επιδρομές ενάντια στο λαό της Παλαιστίνης.
Να αποχωρήσει ο ισραηλινός στρατός κατοχής και οι έποικοι από τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.
Να απελευθερωθούν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι από τις ισραηλινές φυλακές και να επιστρέψουν όλοι οι Παλαιστίνιοι στις εστίες τους.
Να ακυρωθούν τα στρατιωτικά γυμνάσια και όλες οι συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ.
Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ
Γεωργιάδης: Κανείς εδώ δεν ζει με ένα μισθό
Δημοσιεύθηκε: 2023/09/26 Filed under: Uncategorized | Tags: εργατικό κίνημα, εργατική τάξη, εργαζόμενοι, μουσική ΣχολιάστεΤο τραγουδούσε ο Μίλτος το 2007, στις «παλιές καλές εποχές» των κοινωνικών αδιεξόδων της έως τότε καπιταλιστικής «ανάπτυξης», που απασχολούσαν την «κοινή γνώμη» γύρω από τον επικοινωνιακό κοινό τόπο με την ονομασία «γενιά των 600 ευρώ»:
«Το μεροκάματο που βλέπεις βουνό,
Υπάρχει τρόπος να το βγάλεις τριπλό,
Κανείς εδώ δεν ζει με ένα μισθό».
16 χρόνια μετά το διακήρυξε από το βήμα της βουλής ο «υπουργός εργασίας» Γεωργιάδης.
Από τα παραλειπόμενα της κοινοβουλευτικής συζήτησης για το ψηφισμένο πλέον αντεργατικό νομοσχέδιο (13 ώρες ημερήσιας εργασίας σε δυο εργοδότες, συμβάσεις «μηδενικές» και «επί παραγγελία», εξάμηνη «δοκιμαστική» εργασία και απόλυση χωρίς αποζημίωση, δουλειά τις Κυριακές, ποινικοποίηση απεργιακής περιφρούρησης κ.ά.) αντιγράφω τη σχετική αποστροφή του υπουργού της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως την παρέθεσε το ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη:
«Αν έρθει το κράτος και επιβάλει στις επιχειρήσεις στην Ελλάδα να δίνουν διπλάσιους μισθούς για να μπορούν να ζουν οι εργαζόμενοι μόνο με ένα οκτάωρο και ένα πενθήμερο (!), επειδή αυτές οι επιχειρήσεις θα ανταγωνίζονται ομοειδείς επιχειρήσεις σε άλλες χώρες της ΕΕ και του κόσμου και οι δικές μας επιχειρήσεις θα είναι ακριβότερες ως προς τη λειτουργία τους, θα χάνουν σε ανταγωνιστικότητα και θα κλείνουν».
Όπως είναι φανερό, ο υπουργικός-κυβερνητικός καταστροφολογικός κυνισμός (παρεμπιπτόντως, οι «διπλάσιοι» μισθοί τον μαράνανε…) αποτελεί ταυτόχρονα και μια πλήρη ομολογία για την καπιταλιστική πραγματικότητα που τσακίζει τις ζωές των εργαζομένων όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ ολόκληρη την απόλυτη μοναρχία του κεφαλαίου που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ολόκληρο τον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο: Η «ανταγωνιστικότητα» δεν είναι παρά ένας διαγωνισμός κερδοφορίας ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους, «διαγωνισμός» για το ποιος θα ξεζουμίσει περισσότερο τους εργαζόμενους βάζοντάς τους να δουλεύουν όσο γίνεται περισσότερο και πληρώνοντάς τους όσο γίνεται λιγότερο.
Εν έτη 2023 ένα οκτάωρο, ένα πενθήμερο, ένας μισθός δεν είναι αρκετά για να ζείτε. Είστε οι σκλάβοι του 21ου αιώνα! Αυτό ήταν επί της ουσίας το νόημα της κυβερνητικής ρητορικής δια στόματος υπουργού «εργασίας» με αποδέκτη του μηνύματος τους εργαζομένους…
Που με την πανελλαδική απεργία τους στις 21 Σεπτέμβρη έστειλαν το δικό τους μήνυμα, έδωσαν τη δική τους πρώτη απάντηση.
απεργιακό δίκαιο
Δημοσιεύθηκε: 2023/09/20 Filed under: Uncategorized | Tags: απεργία, εργατικό κίνημα, εργατική τάξη, εργαζόμενοι ΣχολιάστεΔεν υπάρχει πιο παραβιασμένο δικαίωμα από το δικαίωμα στην εργασία.
Δεν είναι μόνο ο σημερινός αριθμός του μισού+ εκατομμυρίου ανέργων σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, τα ποσοστά 10 και 15 και 20% της ανεργίας ανά ηλικία και ανά γεωγραφική περιοχή, που καθρεφτίζουν τη διαρκή και εκτεταμένη καταστρατήγηση του «συνταγματικά κατοχυρωμένου» δικαιώματος.
Είναι επίσης η διάλυση κάθε συγκροτημένης εργασιακής σχέσης, η ολόπλευρη «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, η μισθολογική καθήλωση, η κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης κ.ά., που καταρρακώνουν κάθε έννοια «ηθικής και υλικής εξύψωσης του εργαζόμενου πληθυσμού», η οποία αποτελεί συστατικό περιεχόμενο του δικαιώματος στην εργασία, και για την οποία «εξύψωση» είναι υποχρεωμένο «το Κράτος να μεριμνά».
Βέβαια η εργατική τάξη πρέπει να γνωρίζει ότι τα δικαιώματά της επαφίενται – κατά τη συνταγματική ορολογία – στον πατριωτισμό της και, σε τελική ανάλυση, δεν έχει παρά έμπρακτα να τον επιδείξει, βάζοντας τέλος σε κάθε παραβίασή τους, σαρώνοντας συνάμα και όλες τις κοινωνικές σχέσεις που εγγυώνται την καταστρατήγησή τους στο ιστορικό διηνεκές.
Μέχρι τότε οι εργαζόμενοι δεν έχουν παρά να «υπομένουν» τις διαδοχικές και πανομοιότυπες επικλήσεις του «δικαιώματος στην εργασία» κάθε φορά που στο κυβερνητικό στόχαστρο μπαίνουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις τους, που διεξάγονται για την προάσπιση ακριβώς αυτού του δικαιώματος και της «ηθικής και υλικής τους εξύψωσης».
Το δικαίωμα στην εργασία δεν το προστατεύουν οι αστικές κυβερνήσεις με τους νόμους τους, αντίθετα το παραβιάζουν συστηματικά και η παραβίασή του αποτελεί «καταστατικό» όρο του καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετούν. Το δικαίωμα στην εργασία το προστατεύουν και το διεκδικούν οι εργαζόμενοι με τους μαζικούς αγώνες τους και τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις.
*
Έτσι και τώρα, με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του υπουργού της Γεωργιάδη, κάτω από τον τίτλο «προστασία δικαιώματος στην εργασία» δεν κρύβεται παρά η «έγνοια» για την προστασία της απεργοσπασίας απέναντι στο απεργιακό δίκαιο της περιφρούρησης των απεργιακών κινητοποιήσεων.
Βαφτίζοντας και ποινικοποιώντας την περιφρούρηση των απεργιακών αγώνων σαν «κατάληψη χώρων εργασίας ή εισόδων της κατά τη διάρκεια απεργίας» και σαν «σωματική και ψυχολογική βία σε βάρος όσων δεν συμμετέχουν σε απεργία και επιθυμούν να εργαστούν», το αντεργατικό νομοσχέδιο επιχειρεί και με τη βούλα του νόμου να καταστήσει τους εργαζόμενους έκθετους στην εργοδοτική «σωματική και ψυχολογική» βία και τρομοκρατία της απόλυσης, της ανεργίας, της πείνας για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, επιχειρεί να αφοπλίσει τους απεργιακούς αγώνες απέναντι στους οργανωμένους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της εργοδοσίας και του κράτους, στρέφεται ανοιχτά ενάντια στο – επίσης «συνταγματικά κατοχυρωμένο» – δικαίωμα της απεργίας και στο απεργιακό δίκαιο που πηγάζει από αυτό.
*
Το δικαίωμα της απεργίας και το περιεχόμενό του κανένα αστικό κράτος, κανένας καπιταλισμός και καμιά νομοθεσία δεν το «παραχώρησε» στην εργατική τάξη.
Η ίδια η εργατική τάξη έμπρακτα επέβαλε το δικαίωμά της αυτό, έμπρακτα κατοχύρωσε το περιεχόμενο και τη μορφή της άσκησής του, ιδρύοντας με αυτόν τον τρόπο το δικό της, απεργιακό δίκαιο, για το οποίο δεν είχαν ιδέα τα αστικά συντάγματα και οι αστικοί νόμοι εκείνους τους καιρούς που εμβρόντητοι οι πολιτικοί υπάλληλοι του κεφαλαίου, σαν τους Μητσοτάκη και Γεωργιάδη καλή ώρα, βρίσκονταν αντιμέτωποι με τους πρώτους απεργιακούς αγώνες των εργαζομένων και έσπευδαν να τους καταστείλουν με απεργοσπαστικούς μηχανισμούς, μυδράλια της χωροφυλακής, κινητοποίηση του στρατού και του στόλου στην κυριολεξία, μέχρι τους σύγχρονους κατασταλτικούς μηχανισμούς, την εξαπόλυση χημικών πολέμων του αστικού κράτους ενάντια στην εργατική τάξη, τη δικαστική κήρυξη των απεργιακών αγώνων ως «παράνομων» και «καταχρηστικών».
*
Ας μην ξεγελιούνται οι «νομοθέτες»: ποτέ τους δεν υπήρξαν αυτοί οι «δημιουργοί» των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, ο θλιβερός – για τους ίδιους – ρόλος τους υπήρξε πάντα, σε αυτή την περίπτωση, η αναγνώριση μιας πραγματικότητας και της αδυναμίας τους να την εξαλείψουν, και η ίδια αυτή αναγνώριση πήρε μορφή νόμου με μοναδικό σκοπό να θέσουν σε αυτή την πραγματικότητα μια σφραγίδα δικού τους ελέγχου, να περιορίσουν τις εκδηλώσεις της και τις συνέπειές τους.
Ας μην έχουν οι «νομοθέτες» την αυταπάτη: Το δίκαιο των εργατικών αγώνων δεν το ορίζουν. Μπορεί να σταθούν περιστασιακά ικανοί να απειλήσουν με δίκες και ποινές την πρωτοπορία τους, αλλά είναι οι ίδιοι αυτοί οι αγώνες που δίνουν σχήμα και μορφή, ζωή και περιεχόμενο στο δίκαιο και στο δίκιο της διεξαγωγής τους. Κι αυτό καμιά νομοθεσία δεν είναι ικανή να το αναστρέψει. Καμία νομοθεσία δεν είναι ικανή να αποσοβήσει την οριστική πραγμάτωση του δικαίου της πάλης των εργαζομένων έως την ηθική και υλική τους εξύψωση που θα παραμερίσει το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του υπηρέτες από το προσκήνιο της ιστορίας.
υστερόγραφο
Δημοσιεύθηκε: 2023/08/29 Filed under: Uncategorized | Tags: ένγκελς, ιδεολογία, κράτος, καταστολή, κουλτούρα, μαρξ ΣχολιάστεΣαν συνέχεια και τέλος (;) της προηγούμενης ανάρτησης («ο ανορθολογισμός αποδεκτό “άλλοθι” των αντιλαϊκών σχεδιασμών;») για τις νέες ταυτότητες και την αντιπαράθεση «ορθολογισμού» και «ανορθολογισμού»:
Σε κάποιες, λοιπόν περιπτώσεις, όταν εξαντλείται η υπεράσπιση του «ορθού λόγου» απέναντι στις δοξασίες περί «666» και «σημαδιού του αντίχριστου» [*], ο «ορθολογισμός» καταδέχεται να ασχοληθεί και με την πραγματικότητα δικαιολογώντας την με το εξής σχήμα:
«Τι σας πειράζει αν οι νέες ταυτότητες αποτελούν εργαλείο ηλεκτρονικού φακελώματος, αφού έτσι κι αλλιώς μας φακελώνουν με τα κινητά τηλέφωνα και πολλά άλλα μέσα;»
Έτσι, βέβαια, στο πηλίκο αυτού του όντως «ορθολογικού» σχήματος δεν απομένει παρά η συνειδησιακή νομιμοποίηση του φακελώματος μέσω των ταυτοτήτων στο όνομα του φακελώματος μέσω των κινητών (καθώς και το αντίστροφο: «τι σας πειράζει το φακέλωμα με κινητά κλπ, εδώ θα μας φακελώνουν και με τις ταυτότητες τώρα…»).
Το ότι, όμως, οι νέες ταυτότητες αποτελούν θεσμοθετημένο κρατικό εργαλείο που πλέον εντάσσεται άμεσα στην τεχνική υποδομή του εξατομικευμένου ελέγχου, αποτελώντας ένα βήμα ολοκλήρωσής της, έχει μια πολιτική σημασία ιδιαίτερη και από αυτή την άποψη μη συγκρίσιμη με άλλες μορφές όπως τα κινητά, τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» κλπ.
Φυσικά, και με τις νέες ταυτότητες, «πάλι ωραίοι θα είμαστε»… Μόνο που αυτό δε συνιστά τοποθέτηση με πολιτικό περιεχόμενο.
*
Κατά τα άλλα, ενόψει των παραπάνω, μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι και η επικοινωνιακή υπερπροβολή των αντιδράσεων που εκφράζονται στο όνομα θρησκευτικών δοξασιών, αποσκοπεί εκτός των άλλων και στον εγκλωβισμό του όλου ζητήματος σε μια στείρα αντιπαράθεση περί ορθού και στραβού λόγου, ώστε να μείνουν «εκτός» τα όποια ουσιαστικά πολιτικά ζητήματα σχετίζονται με τις νέες ταυτότητες. Όπως και συμβαίνει εν πολλοίς.
*
Βέβαια τα μέτωπα είναι πολλά… Καταστροφικές πυρκαγιές και εγκληματική κυβερνητική-κρατική πολιτική, εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο και ανταγωνισμούς από Ουκρανία μέχρι Ινδοειρηνικό (!!!), εκτρωματικό αντεργατικό νομοσχέδιο κ.ά.
Δεν υπάρχει όμως πρόβλημα «χωρητικότητας», δεν τίθεται θέμα να επιλεγεί «ένα» μέτωπο πάλης και να παραλειφθούν τα υπόλοιπα επειδή δεν «χωράνε», ποτέ δεν ήταν αυτό το ζήτημα.
Και βέβαια, επίσης, δεν μπορεί να νοηθεί πάλη κατά της εξουσίας του κεφαλαίου, αποσυνδεμένη από τα μέτωπα που αυτή η ίδια ανοίγει με τη δραστηριότητα των πολιτικών της οργάνων.
————————————–
[*] Για την ιστορία, είναι ίσως χρήσιμη (απέναντι στις θρησκευτικές δοξασίες) μια μνεία στην εκ μέρους του Ένγκελς πειστική ερμηνεία του αριθμού 666 της «Αποκάλυψης», για την οποία ερμηνεία ο Ένγκελς στηρίχτηκε στην ιουδαϊκή χρησιμοποίηση – εκείνη την εποχή – των αριθμητικών συμβόλων για να εκφραστούν με αυτά λέξεις που έπρεπε να μείνουν «μυστικές». Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την ερμηνεία ο αριθμός 666 εκφράζει τη λέξη «Νέρων», το όνομα δηλαδή του τότε επίκαιρου πρωταγωνιστή στους διωγμούς του νεαρού χριστιανικού κινήματος εκείνης της εποχής. (Βλ. Ένγκελς: «Το βιβλίο της Αποκάλυψης», και του ίδιου: «Σχετικά με την ιστορία του πρώτου χριστιανισμού», από – αχρονολόγητη – συλλογή κειμένων των Μαρξ και Ένγκελς των εκδόσεων Αναγνωστίδη υπό τον γενικό τίτλο «Καρλ Μαρξ, Κριτική της φιλοσοφίας του δικαίου του Χέγκελ»).
Το ίδιο χρήσιμη, επίσης, μια μνεία στην εκ μέρους του Μαρξ ανθολόγηση περικοπής της «Αποκάλυψης» ανάμεσα σε άλλα φιλολογικά δείγματα κριτικής εξέγερσης εναντίον του χρήματος σε διάφορες ιστορικές εποχές (Grundrisse, τόμος Γ, σελ. 791, εκδ. Στοχαστής): «Αυτοί έχουν μια κοινή απόφαση, και παραδίνουν τη δύναμη και την εξουσία τους στο θηρίο. Και κανείς δεν θα μπορεί να αγοράσει ή να πουλήσει αν δεν έχει το σημάδι ή το όνομα του θηρίου, είτε τον αριθμό του ονόματός του».
ο ανορθολογισμός αποδεκτό «άλλοθι» των αντιλαϊκών σχεδιασμών;
Δημοσιεύθηκε: 2023/08/25 Filed under: Uncategorized | Tags: ιδεολογία, κράτος, καταστολή, κουλτούρα Σχολιάστε«Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει μα ερχόταν σα Νέο.
Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει…»
(Μπέρτολτ Μπρεχτ, Η παρέλαση του παλιού Καινούργιου)
*
Τις τελευταίες μέρες διάφορες ενημερωτικές και άλλες ιστοσελίδες, ανάμεσά τους και κάποιες με «αριστερό αυτοπροσδιορισμό», επιδίδονται μέσω αναρτήσεών τους σε μια προσπάθεια (αν όχι «εκστρατεία») υπεράσπισης του «ορθού λόγου», με αφορμή το πλήθος αυτών που σπεύδουν να ανανεώσουν τις αστυνομικές τους ταυτότητες ελπίζοντας έτσι να «γλιτώσουν» από το «666» και το «σημάδι του αντίχριστου» που είναι – υποτίθεται – ενσωματωμένο στο ηλεκτρονικό «τσιπάκι» των επερχόμενων νέων ταυτοτήτων.
Απολύτως – σε βαθμό κοινοτοπίας – αναμενόμενο και «συνεπές» για «εμάς», τους κήρυκες του «ορθού λόγου», το να στηλιτεύουμε και να οικτίρουμε – από τη θέση και με τον αέρα της «υπεροχής» μας – τις προλήψεις και τη θρησκοληψία την οποία εκφράζουν παρόμοιες δοξασίες, όμως ο «ορθολογισμός μας» είναι λίγο κολοβός όταν ουσιαστικά περιορίζεται στη διαβεβαίωση ότι – σύμφωνα και με τα λόγια του νέου υπουργού ΠΡΟΠΟ – οι «καινούργιες ταυτότητες δεν έχουν τίποτα το δαιμονισμένο», «ξεχνώντας» όμως και αποσιωπώντας ότι αυτές οι ίδιες αποτελούν μια τεχνολογικά ανώτερη ποιότητα εξατομικευμένου κρατικού ελέγχου και καταστολής, «άμα τη εμφανίσει» αλλά και με εξαιρετικά ευρύ φάσμα δυνητικών εφαρμογών σε αυτή την κατεύθυνση.
Και βέβαια, από τον «ορθολογισμό» του υπουργού και γενικότερα της κυρίαρχης ιδεολογίας δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα περισσότερο.
Από τον «ορθολογισμό», όμως, που «αυτοπροσδιορίζεται» σε θέση αντιπαλότητας με την εξουσία των εκμεταλλευτών και την ιδεολογία της;
Τόση πια «εμπιστοσύνη» στο αστικό κράτος και τις «καθησυχαστικές» διακηρύξεις του;
Τόση ανορθόλογη πίστη στην ταξική «ουδετερότητα» της επιστήμης και των τεχνολογικών της εφαρμογών;
Τόσο «προοδευτική» η πρόοδος των τεχνικών της εξουσίας;
Τόσο συμβατό το κοινωνικό απελευθερωτικό όραμα με τα «οράματα» των επιτελείων της;
Και τόσο επαρκές άλλοθι αυτής της «σύμβασης» η «απόρριψη» του ανορθολογισμού;
Τόσο επαρκές άλλοθι για την έστω και σιωπηρή υπεράσπιση του παλιού Καινούργιου απέναντι στο βραδύγλωσσο λεξιλόγιο του παλιού Παλιού;
*
Και το καλύτερο για το τέλος:
Ο «ορθός λόγος» είναι στη βάση του αντίληψη (φιλοσοφικά) ιδεαλιστική είτε μεταφυσική. Η αντιπαράθεση, επομένως, με τον ανορθολογισμό από θέσεις ορθολογισμού δεν αποτελεί εξ ορισμού μετατόπιση ούτε του μεν ούτε του δε από τις τέτοιες βάσεις τους, και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί εξ ορισμού μετατόπιση της αντιπαράθεσής τους από τις ιδεαλιστικές είτε μεταφυσικές βάσεις τους στις βάσεις του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού.
——–
[29-8-2023: Και ένα «υστερόγραφο» εδώ]
500 πνιγμένοι διεκδικούν τη θέση τους στο εκλογικό αποτέλεσμα
Δημοσιεύθηκε: 2023/06/28 Filed under: Uncategorized | Tags: προσφυγιά, εκλογές, ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, κουλτούρα, λαϊκό κίνημα, μετανάστευση Σχολιάστε«Εθνικό πένθος» τσάτρα-πάτρα, πλην όμως «αυτή η πολιτική απέδωσε», θεός να τα φυλάει τα ελληνόπουλα λοιπόν, α, και «καλή συνέχεια».
500+ πνιγμένοι στ’ ανοιχτά της Πύλου, παράπλευρη εκλογική απώλεια, στιγμιαίο έγκλημα ανάμεσα στις δυο εκλογικές διαδικασίες, γενικό μέτρο της ηθικής-κοινωνικής εξαχρείωσης ενός συστήματος που στάζει πύον από όλους τους πόρους του, της ίδιας εξαχρείωσης που μετριέται σε καθημερινά «μεμονωμένα περιστατικά» κακοποίησης, βιασμών, μαστρωπείας, γυναικοκτονιών, οπαδικών επιθέσεων, κρατικών δολοφονιών, «προστασίας» και «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών», εργοδοτικής βίας.
Βλέπεις, η αξία της ανθρώπινης ζωής κι ο σεβασμός της δεν επιδέχεται επιλεκτικότητα. Η ηχηρή περιφρόνηση και καταρράκωσή της στην κρατική-ταξική κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, αποτελεί το «καλύτερο σχολείο» που διδάσκει την περιφρόνηση και την καταρράκωσή της σε όλη την κοινωνική έκταση, από τις πιο βασικές ως τις πιο απώτερες σχέσεις μεταξύ των ατόμων.
Η Ελλάδα ανέβηκε ένα σκαλοπάτι πατώντας επί πεντακοσίων πτωμάτων. Πάτα κι εσύ επί πτωμάτων για ν’ ανέβεις ένα σκαλοπάτι στην κοινωνική κλίμακα: την κλίμακα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την κλίμακα της εξουσίας των εκμεταλλευτών: Της εξουσίας του μαχαιροβγάλτη πάνω στον άοπλο, της αγέλης πάνω στον απομονωμένο, του δυνατού πάνω στον αδύναμο, του «ξύπνιου» πάνω στον αγαθό, του φτωχού πάνω στον εξαθλιωμένο, του πλούσιου πάνω στους φτωχούς, εκείνων που τα έχουν όλα πάνω σε αυτούς που δεν έχουν τίποτα. Και μην ξεχνάς να φιλάς το χέρι που σου δίνει ψωμί από το ψωμί που σου κλέβει.
Ανάμεσα σε δυο εκλογικές διαδικασίες «πρέπει» να κρυφτεί το «κοινό μας μυστικό» ενός στυγερού εγκλήματος, του στιγμιαίου εγκλήματος μιας διαρκούς πολιτικής ανομολόγητης, εφόσον τηρούνται τα υποκριτικά προσχήματα, ή και ομολογημένης εφόσον η «ανθρωπιστική» υποκρισία και τα προσχήματα οπισθοδρομούν έως την περιοχή της ανοιχτής πολιτικής πορνογραφίας:
«Δεν υποστηρίζουμε τις επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης που προβλέπεται να διεξαχθούν στη Μεσόγειο. … Πιστεύουμε ότι αυτές οι επιχειρήσεις δημιουργούν έναν ακούσιο «παράγοντα έλξης», καθώς ενθαρρύνουν περισσότερους μετανάστες να επιχειρήσουν τον επικίνδυνο διάπλου της θάλασσας και οδηγούν συνεπώς σε περισσότερους τραγικούς θανάτους».
Από την 28η Οκτωβρίου 2014, όταν η Βρετανία έδινε τη γραμμή του νέου μεγάλου «ΟΧΙ» ενάντια στη διάσωση των θυμάτων του ιμπεριαλισμού, που παίρνουν όπως-όπως το δρόμο της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, το δρόμο της μεγάλης φυγής από έναν κόσμο που δεν διαθέτει εξόδους κινδύνου, η πολιτική αυτή έχει – σύμφωνα με τα πρωθυπουργικά λόγια – «αποδώσει» περισσότερους από 27.000 πνιγμένους στη Μεσόγειο και πάνω από 500 μόνο σε μια μέρα, πριν δυο εβδομάδες, στον χώρο ευθύνης του ελληνικού κράτους.
«Κοινό μυστικό» ισάξιο της σιωπής που περιέβαλλε την κτηνωδία των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.
«Κοινό μυστικό» ταυτόσημο με τη σιωπή που περιβάλλει τα αίτια των αυξανόμενων συμπτωμάτων κοινωνικής εξαχρείωσης στο «εσωτερικό».
«Κοινό μυστικό» που θα ταίριαζε σε λαό χωρίς μνήμη, χωρίς ιδανικά, λαό ξεπεσμένο ως το επίπεδο του αλυσοδεμένου κτήνους που αρκείται σ’ όποια τροφή του βάζουνε στο παχνί.
«Κοινό μυστικό» που «πρέπει» να θαφτεί ανάμεσα σε δυο εκλογικές διαδικασίες.
Όμως είτε το διαισθάνεται κανείς είτε όχι, 500 πνιγμένοι διεκδικούν τη θέση που τους ανήκει στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για τη θέση που ανήκει σε όλους όσους σηκώνουν στις πλάτες τους το βάρος της διαρκούς καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, σε όλους όσους πρόκειται να ισοπεδωθούν κάτω από τον οδοστρωτήρα των επόμενων κύκλων κερδοφορίας και κρίσεων του συστήματος της κοινωνικής βαρβαρότητας, πρόκειται για τη θέση που ανήκει σ’ όλο το λαό που παραμένει ικανός να αγωνιστεί για ένα μέλλον που να αξίζει στον άνθρωπο.
διέξοδος 