Καζακστάν: Κι αυτό «έγχρωμη επανάσταση», ρε παιδιά;

Δημοσιεύθηκε: 2023/04/21 | Συντάκτης: marasagis | Filed under: Uncategorized | Tags: προλεταριακός διεθνισμός, διεθνής αλληλεγγύη, διεθνισμός, εργατικό κίνημα, καπιταλισμός, καταστολή, λαϊκό κίνημα | Σχολιάστε

Η είδηση μετρά ήδη μια εβδομάδα, αλλά ανήκει στο είδος των ειδήσεων που δε χάνουν τόσο γρήγορα την επικαιρότητά τους…

Το ρεπορτάζ, παρακάτω, αναφέρεται και στις μεγάλες εργατικές – λαϊκές κινητοποιήσεις τον Γενάρη του 2022, που βρέθηκαν αντιμέτωπες  με την αιματηρή κρατική καταστολή και τη  στρατιωτική επέμβαση (και) της Ρωσίας μέσω του ΟΣΣΑ, εν μέσω αφωνίας της καπιταλιστικής «δύσης», η οποία – κατά τα άλλα λαλίστατη (επιλεκτικά εναντίον των ανταγωνιστών της) σε περιπτώσεις είτε αληθινής  είτε δήθεν καταστολής – στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπου οι λαϊκές κινητοποιήσεις έθιγαν και δική της «επιρροή», επέλεξε την αποσιώπηση.

Τότε, επίσης, από αρκετές πλευρές ακούστηκαν φωνές υποστήριξης της καταστολής, που παρά τη «δυτική» ανοχή, έσπευδαν να αποκαλέσουν «έγχρωμη επανάσταση» τις λαϊκές κινητοποιήσεις, συμβάλλοντας έτσι, στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο, στην αποστέρηση του αγώνα των εργαζομένων από τη διεθνή λαϊκή-ταξική αλληλεγγύη.

Και να που τώρα η πραγματικότητα ξανάρχεται στο προσκήνιο με τους αγώνες των εργαζομένων για δουλειά και δικαιώματα, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση κρατικών επιχειρήσεων, να αντιμετωπίζονται με κρατική καταστολή που θα περίμενε κανείς να εξεγείρει τα πνεύματα όσων τάσσονται αλληλέγγυοι στους αγώνες της εργατικής τάξης όπου γης, κατά των συνεπειών της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και της αντιλαϊκής επέλασης του κεφαλαίου, που φυσικά δεν αφορά μόνο τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες αλλά τους λαούς και τους εργάτες όλου του κόσμου.

Καταστολή, σημειώνω επίσης παρεμπιπτόντως και «εντός παρενθέσεως», με το απεχθές προσωπείο των κουκουλοφορεμένων κρατικών οργάνων, που έχουμε φτάσει στη χώρα μας να το βλέπουμε ακόμα και μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων, με την ανοχή της εκάστοτε «έδρας» που βρίσκει, φαίνεται, φυσική την παρουσία κουκουλοφόρων εντός των δικαστικών αιθουσών για το λόγο ότι  αυτοί είναι… αστυνομικοί.

Κλείνω αυτή την εισαγωγή, σημειώνοντας λοιπόν τη συνακόλουθη ανάγκη αυξημένης ταξικής εγρήγορσης και αλληλεγγύης παρά και ενάντια  στην εμπλοκή των συνειδήσεων στους ταξικά «ξένους» γεωπολιτικούς και λοιπούς ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, καθώς μάλιστα κάθε έλλειμμα ταξικής-λαϊκής αλληλεγγύης «προς τα έξω»  μεταφράζεται αργά ή γρήγορα σε ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης «προς τα μέσα», και παραθέτω το ρεπορτάζ από την πηγή (902gr):

***

Παρασκευή 14/04/2023 – 11:52

ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ

Απεργίες και συλλήψεις εργατών που αγωνίζονται κατά της ιδιωτικοποίησης του εξορυκτικού τομέα (VIDEO – ΦΩΤΟ)

Μαζικές συγκεντρώσεις και απεργίες πραγματοποιούνται στο Καζακστάν, στην πετρελαιοπαραγωγική περιοχή στα δυτικά της χώρας με αφορμή τη μαζική σύλληψη την Τρίτη αντιπροσωπείας απολυμένων εργαζομένων στο πετρέλαιο που πήγε στην Αστάνα για να διαμαρτυρηθεί στο υπουργείο Ενέργειας (δείτε κάτω βίντεο)

Οι νέες απεργίες έρχονται έναν χρόνο μετά τις μεγάλες εργατικές – λαϊκές κινητοποιήσεις τον Γενάρη του 2022 που καταπνίγηκαν στο αίμα από την κρατική καταστολή, με τη στρατιωτική επέμβαση και της Ρωσίας μέσω του Οργανισμού Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας.

Όλα ξεκίνησαν όταν στις αρχές Απρίλη, αρκετές εκατοντάδες εργάτες της εργολαβικής εταιρείας «Berali Mangistau Company» πραγματοποίησαν καθιστική διαμαρτυρία όλο το εικοσιτετράωρο στην πόλη Zhanaozen, στην περιοχή Mangistau, στο γραφείο της κρατικής εταιρείας «Ozenmunaigas», η οποία είναι μέρος της εθνικής εταιρείας «Kaz MunaiGas» (ανάλογο της «Gazprom»). Η διαμαρτυρία έγινε γιατί όλοι έχασαν τη δουλειά τους αμέσως μετά την ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών.

Οι απολυμένοι έστειλαν αντιπροσωπεία τους με περισσότερα από εκατό άτομα στην Αστάνα για διαπραγματεύσεις με αξιωματούχους του υπουργείου Ενέργειας της Δημοκρατίας του Καζακστάν.

Φτάνοντας στην πρωτεύουσα τη Δευτέρα 10 Απρίλη, οι διαδηλωτές διανυκτέρευσαν ακριβώς έξω από το κτίριο του υπουργείου, απαιτώντας να συζητήσουν τα αίτηματά τους με τους διευθυντές της «KazMunayGas».

Την επόμενη μέρα, στις 11 Απρίλη, έγιναν διαπραγματεύσεις, οι οποίες δεν κατέληξαν πουθενά, αφού οι διευθυντές της εθνικής εταιρείας και στελέχη του υπουργείου Ενέργειας δεν δέχθηκαν τα αιτήματα. Μάλιστα, η κυβέρνηση έδωσε εντολή να συλληφθούν όλοι οι συμμετέχοντες στην καθιστική συγκέντρωση στο κτίριο του υπουργείου μέχρι το βράδυ της ίδιας ημέρας, κάτι που έγινε από το προσωπικό του SOBR.

Το βίντεο (δείτε πάνω) που διανεμήθηκε στα κοινωνικά δίκτυα δείχνει ότι αυτές οι συλλήψεις ήταν αναίτιες, καθώς το μόνο που έκαναν οι εργάτες πετρελαίου είναι ότι απλώς στάθηκαν ή κάθισαν κοντά σε μια από τις πολλές εισόδους του υπουργείου Ενέργειας.

Κύμα συμπαράστασης στους συλληφθέντες

Αμέσως μετά τη σύλληψη της αντιπροσωπείας στην Αστάνα, οι εργαζόμενοι δεκάδων επιχειρήσεων, που είχαν προηγουμένως υποβάλει τα ίδια αιτήματα στην κυβέρνηση, προχώρησαν σε απεργία στην περιοχή Mangystau με αίτημα την άμεση απελευθέρωση των συντρόφων τους.

Απεργούσαν οι εργάτες των ακόλουθων επιχειρήσεων: «Burgylau LLP», BZHB LLP, εργαζόμενοι στην πετρελαιοπηγή Karakudykmunai, «Ozenmunaigaz LLP», «Kezbi LLP», «Munayspetsnab LLP», συλλογικότητες τριών εταιρειών παροχής υπηρεσιών πετρελαίου του Zhetybai. Οι άνεργοι των Zhanaozen, Zhetybai, Zhigyldyaul, περιφερειακού κέντρου Aktau και άλλων οικισμών της περιοχής Mangystau υποστήριξαν τους συλληφθέντες με τις δράσεις διαμαρτυρίας τους.

Το βράδυ, μια μαζική συγκέντρωση κατοίκων του Zhanaozen ξεκίνησε και συνεχίστηκε τη νύχτα από τις 11 έως τις 12 Απρίλη. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν στη δράση. Μέχρι το πρωί οι κάτοικοι αρνούνταν να διαλυθούν και ολόκληρη τη νύχτα οι διαδηλωτές παρέμειναν έξω από το κτίριο της τοπικής αστυνομίας στην Αστάνα.

Το πρωί της 12ης Απρίλη άρχισαν οι συλλήψεις διαδηλωτών στο Zhanaozen, αλλά αυτή τη στιγμή οι απεργοί εργάτες πετρελαίου από διάφορες εταιρείες παροχής υπηρεσιών κοιτασμάτων πετρελαίου συνεχίζουν να συγκεντρώνονται στο σταθμό λεωφορείων της πόλης. Επίσης, απεργούν οι εργαζόμενοι των «MZHM Ozenmunaigaz», «Burgylau LLP» και άλλων επιχειρήσεων απαιτώντας την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων και να γίνουν δεκτά τα αιτήματα των εργαζομένων της εταιρείας «Berali Mangistau».

Οι απολυμένοι εργάτες απαιτούν να συμπεριληφθούν όλοι στη σύνθεση της κρατικής εταιρείας «Ozenmunaigas», επαναλαμβάνοντας τις δηλώσεις των απεργών εργαζομένων στο πετρέλαιο το 2021 και το 2022 σχετικά με την ανάγκη ακύρωσης των αποτελεσμάτων της ιδιωτικοποίησης κρατικών υπηρεσιών, που είχε ως αποτέλεσμα πολλοί εργάτες να απολυθούν ή να καταλήξουν σε πολυάριθμες ιδιωτικές εταιρείες με άθλιες συνθήκες εργασίας.

Οι διαδηλωτές ενώθηκαν με εκατοντάδες άλλους άνεργους που απεργούσαν για πολλούς μήνες πέρυσι στο Zhanaozen ζητώντας τη συνέχιση της απασχόλησής τους και φέτος από κοινού, στα τέλη Μάρτη έκλεισαν τους δρόμους προς τις πετρελαιοπηγές στη γειτονική πόλη Zhetybai.

Η περιοχή βρισκόταν εδώ και καιρό σε πυρετό και νέες απεργίες με παρόμοια αιτήματα ξεκίνησαν στις 2 Γενάρη, ακριβώς στην επέτειο των μεγάλων διαδηλώσεων του Γενάρη του 2022, που ξεκίνησαν και τότε σε αυτόν τον χώρο.

Κλιμάκωση των κινητοποιήσεων

Η κλιμάκωση των απεργιών είναι εντυπωσιακή, η οποία μπορεί πλέον να επεκταθεί και σε γειτονικές περιοχές.

Έχει συσσωρευτεί έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια εναντίον των ξένων μάνατζερ και των δυτικών εταιρειών που μήνυσαν τους εργαζόμενους και συμμετείχαν σε αντισυνδικαλιστικές δραστηριότητες, όπως η αμερικανική εταιρεία «Chevron» που μήνυσε 69 εργαζόμενους για συμμετοχή σε παράνομη απεργία στο Tengiz στις 11 Φλεβάρη.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια εντείνεται, καθώς ούτε ένα κοινωνικό και οικονομικό αίτημα των εργαζομένων και των ανέργων, που είχαν διατυπωθεί τον περασμένο Γενάρη κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας, εκτός από τη μείωση της τιμής του υγραερίου, δεν εκπληρώθηκε από την κυβέρνηση, η οποία μαζί με το Προεδρικό Συμβούλιο Μεταρρυθμίσεων, με επικεφαλής τον πρώην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και Βρετανό χρηματοδότη Sum Chakrabarti εφαρμόζουν ένα σχέδιο «μεταρρυθμίσεων» της αγοράς με πλήρη αποεθνικοποίηση της εξορυκτικής δραστηριότητας, προς το συμφέρον των αμερικανικών, βρετανικών και ευρωπαϊκών εταιρειών.

Το Καζακστάν πληρώνει το τίμημα από τις «μεταρρυθμίσεις» της αγοράς, που γίνεται εδώ και 32 χρόνια, με το 70% του εξορυκτικού τομέα να έχει περιέλθει στα χέρια του δυτικού κεφαλαίου και ενώ ολόκληρη η πρώην σοβιετική μεταποιητική βιομηχανία και το μεγαλύτερο μέρος της γεωργίας έχουν καταστραφεί.

***

ΠΑΜΕ

Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους και τον λαό του Καζακστάν

(902gr)

«Την αλληλεγγύη του στους εργαζόμενους και τον λαό του Καζακστάν που βρίσκονται σε νέες κινητοποιήσεις ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των εταιρειών ενέργειας, ενάντια στις απολύσεις και την κρατική καταστολή», εκφράζει το ΠΑΜΕ.

Συνεχίζοντας το ΠΑΜΕ αναφέρει τα εξής:

«Οι εργαζόμενοι του Καζακστάν, παρά την κρατική καταστολή συνεχίζουν τον αγώνα τους για την ακύρωση των αποτελεσμάτων της ιδιωτικοποίησης κρατικών εταιρειών, που είχε ως αποτέλεσμα πολλοί εργάτες να απολυθούν ή να καταλήξουν σε πολυάριθμες ιδιωτικές εταιρείες με άθλιες συνθήκες εργασίας.

Το ΠΑΜΕ καταγγέλλει τις νέες συλλήψεις αγωνιστών εργατών και τις διώξεις εναντίον των εργαζομένων που διεκδικούν το δικαίωμα τους στην δουλειά.

Στεκόμαστε σταθερά στο πλευρό του λαού και των εργαζομένων του Καζακστάν!

Κάτω τα χέρια από τους αγώνες των εργατών!»

---

μεταφυσική της διπλωματίας (Καταλονία)

Δημοσιεύθηκε: 2017/10/28 | Συντάκτης: marasagis | Filed under: Uncategorized | Tags: προλεταριακός διεθνισμός, έθνος, διεθνισμός, εργατικό κίνημα, εργατική τάξη, εθνικισμός, ιμπεριαλισμός | Σχολιάστε

Έλεγα στην προηγούμενη ανάρτηση, ότι τα «εθνικά» ζητήματα, τα ζητήματα «εθνικής ανεξαρτησίας», ορίζονται από παραμέτρους διαφορετικές από ό,τι τα ζητήματα των «εθνικών μειονοτήτων», ότι είναι δυο ζητήματα με διαφορετικό περιεχόμενο και ότι τα ζητήματα των «εθνικών μειονοτήτων» δεν είναι ζητήματα «εθνικής αυτοδιάθεσης» αλλά αντίθετα αποτελούν συνέπεια, η ίδια η ύπαρξη των μειονοτήτων αποτελεί συνέπεια, της «λύσης» των ζητημάτων εθνικής αυτοδιάθεσης με τη μορφή του κρατικού διαχωρισμού των εθνών.

Οπότε, εν προκειμένω, δεν μπορούμε, δεν έχει νόημα, είναι μέχρι και επιζήμιο, απέναντι στο θέμα: «ανεξαρτησία της Καταλονίας» να παίρνουμε θέση «υπολογίζοντας» την υποτιθέμενη αφηρημένη τυπική επίδραση του θέματος αυτού στο μη-ομοειδές ζήτημα των μειονοτήτων. Τι γίνεται όμως όταν τα διάφορα διεθνή ζητήματα εμφανίζονται στη μορφή σαν «ομοειδή», έλκοντας έτσι την αντιμετώπισή τους ως τέτοιων («ομοειδών»), μεταφυσικά, αντί για την συγκεκριμένη και αντικειμενική ανάλυσή τους;

Και να λοιπόν τώρα, που το καταλανικό κοινοβούλιο ανακήρυξε την «ανεξαρτησία», το ισπανικό κράτος χαρακτηρίζει την ανακήρυξη αυτή «στάση», και μια σειρά χώρες σπεύδουν να καταδικάσουν την μονομερή ανακήρυξη της καταλανικής ανεξαρτησίας:

Για την «καταδίκη» εκ μέρους της Γαλλίας και της Γερμανίας, τα πράγματα φαίνονται σχετικά «απλά». Η Γαλλία καταδικάζει με «πλήρη στήριξη στον πρωθυπουργό της Ισπανίας», ενώ η Γερμανία «δεν αναγνωρίζει αυτού του είδους την ανακήρυξη ανεξαρτησίας»… Η Γαλλία εμφανίζεται ως «απερίφραστη» στην εκλογή συμμάχου, ενώ η Γερμανία προβληματίζεται για το «είδος της ανακήρυξης» που θα διασφαλίζει τα συμφέροντά της. Εδώ, σε Γαλλία και Γερμανία, «φαίνεται» ότι πρυτανεύουν τα οικονομικά συμφέροντα και όχι η «διαπλαστική» διπλωματία γύρω από τα εθνοτικά θέματα.

Για την Βρετανία, ως ισχυρή χώρα κλπ, προφανώς μετρά και η στάθμιση των οικονομικών της συμφερόντων, αλλά προφανώς μετρά στη θέση της και το πραγματικά ομοειδές ζήτημα της Σκωτίας που υποβόσκει στο εσωτερικό της. Έτσι λοιπόν «το Ηνωμένο Βασίλειο δεν πρόκειται να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Καταλονίας, δήλωσε η Τερέζα Μέι». Από εκεί και πέρα οι διαφορές βρίσκονται στη βρετανική φάση «μπρέξιτ» και τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις της σκοτσέζικης αστικής τάξης, αφενός, και την ισπανική «σταθερή» θέση εντός ΕΕ που όμως δεν θα περιλαμβάνει αυτομάτως και την Καταλονία σε περίπτωση απόσχισης, αφετέρου. Αλλά αυτά είναι «άλλου» τύπου ζητήματα.

Δεν έχουν όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα για την Ουκρανία και την Κύπρο.

Σε σχέση με αυτές τις χώρες η πρώτη εντύπωση είναι ότι τις «γρήγορες» ανακοινώσεις εναντίον της απόσχισης δεν τις καθορίζουν οικονομικά συμφέροντά τους στην Ισπανία ή, ιδιαίτερα, στην Καταλονία, αλλά οι εσωτερικές τους συνθήκες. Όμως αυτές, στην πραγματικότητα, διόλου ομοειδείς δεν είναι με τις καταλανικές.

Για την μεν Ουκρανία, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει οφείλονται στην πραξικοπηματική ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησής της, με στόχο την βίαιη ολοκληρωτική πρόσδεση της χώρας στο άρμα του ευρωατλαντισμού. Πραξικοπηματική ανατροπή, της οποίας τον αντίχτυπο αποτέλεσε η ένοπλη εξέγερση των ρωσόφωνων ανατολικών περιφερειών και η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία. Το ζήτημα λοιπόν στην Ουκρανία δεν έχει την πηγή του και τον πυρήνα του σε κάποιες αφηρημένες βλέψεις «εθνικής αυτοδιάθεσης» και ανεξαρτητοποίησης, αλλά στην ανατροπή της νομιμότητας στο ίδιο το «εθνικό κέντρο», η οποία και κλόνισε τις υφιστάμενες εθνοτικές ισορροπίες. Η ίδια επίσης πραξικοπηματική ανατροπή αποτέλεσε ένα επεισόδιο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, τέτοιο που φάνηκε ότι για την ρωσική πλευρά του ήταν πλέον ανεπαρκής η αμιγώς διπλωματική του αντιμετώπιση και ότι γι’ αυτήν έθετε  την αναγκαίοτητα ανάληψης συγκεκριμένης δράσης που κατέληξε στην προσάρτηση της Κριμαίας, στην «νομιμοποιητική» βάση της ιστορίας που διέπει την κυριαρχία επί της συγκεκριμένης περιοχής. Στην Ουκρανία, λοιπόν, συμπερασματικά, το κέντρο του προβλήματος δεν βρίσκεται σε μια εθνότητα που κάνει πράξη το «δικαίωμα αυτοδιάθεσής» της, αλλά στην βίαιη, υποκινούμενη από τα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, πραξικοπηματική ανατροπή των ως τότε υφιστάμενων όρων και σχέσεων συνύπαρξης μεταξύ των εθνοτικών παραγόντων στο εσωτερικό της είτε πρόκειται για «εθνότητες» είτε πρόκειται για «μειονότητες». Μια τέτοια ανατροπή και η διατήρηση του καθεστώτος που προέκυψε από αυτήν θα ήταν αδύνατο να μείνει χωρίς συνέπειες και αδίκως η ουκρανική κυβέρνηση αναζητά στην δήθεν «ομοειδή» περίπτωση της Καταλονίας μεταφυσικά ερείσματα στήριξης των «δικαιωμάτων» της.

Στην Κύπρο, επίσης, το «ομοειδές» αποτελεί μεταφυσική φενάκη. Ενδεχομένως στην κυπριακή ανακοίνωση «κατά της απόσχισης» κρύβεται ο «υπολογισμός» της κατάστασης στο νησί. Συνδυασμένος ίσως, και ίσως για ακόμη μια φορά, με τη σκέψη της «συμφέρουσας» ευθυγράμμισης με την μια ή άλλη πλευρά των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που όμως είναι «συμφέρουσα» για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης η οποία και επιχειρεί να τα «συνδυάσει» με την υπηρέτηση του «εθνικού συμφέροντος».  Όμως είναι αμφίβολο κατά πόσο είναι πάντοτε (ή ποτέ) υλοποιήσιμος ένας τέτοιος συνδυασμός. Γιατί, σε ό,τι αφορά το επίκαιρο ζήτημα, το κυπριακό σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί πρόβλημα «εθνικής αυτοδιάθεσης». Αποτελεί πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Ενδεχόμενη μάλιστα, έστω και υπονοούμενη, μεταφυσική εξομοίωση του κυπριακού με το «καταλανικό», όχι μόνο δεν θα αποτελούσε διπλωματική θωράκιση του κυπριακού κράτους, αλλά αντίθετα θα υπέσκαπτε την ουσία του κυπριακού προβλήματος ακριβώς ως προβλήματος εισβολής και κατοχής. Και υποθέτω, αυτή ακριβώς η ουσία οφείλεται να διακηρύσσεται ξανά και ξανά, κάθε φορά που η διεθνής «σύγχυση» τείνει να μεταβάλλεται σε εργαλείο αμφισβήτησής της.

Όσο για «εμάς»: Το ζήτημα δεν είναι ούτε ένα μέτωπο υπέρ της καταλανικής ανεξαρτησίας στο όνομα των γενικών αρχών της εθνικής αυτοδιάθεσης, ούτε ένα μέτωπο εναντίον της στο όνομα της ενιαίας πάλης της εργατικής τάξης. Το ζήτημα είναι η «χωρίς φόβο και πάθος» (ή μήπως «χωρίς φόβο αλλά με πάθος»;) ανάπτυξη στην πράξη αυτής της ενιαίας πάλης, κόντρα στον εθνικισμό και την καταστολή, δηλαδή κόντρα στον καταλανικό και τον ισπανικό εθνικισμό που αποτελούν εμπόδιο στην ανάπτυξή της. Η αυτόνομη πάλη της εργατικής τάξης και των κοινωνικών της συμμάχων ενάντια στην επίθεση που δέχεται, με σύνθημα τον σοσιαλισμό: Σε όλη την Ισπανία, και την Καταλονία! Στην Καταλονία και σε όλη την Ισπανία! Και φυσικά, πρώτα απ’ όλα, στην ίδια μας τη χώρα!

---

σκέψεις γύρω από τη συζήτηση για την Καταλονία

Δημοσιεύθηκε: 2017/10/24 | Συντάκτης: marasagis | Filed under: Uncategorized | Tags: προλεταριακός διεθνισμός, έθνος, διεθνισμός, εργατικό κίνημα, εργατική τάξη, εθνικισμός | 5 Σχόλια

Με αφορμή θέσεις, τοποθετήσεις, απόψεις που έχουν διατυπωθεί σε διαδικτυακές κυρίως συζητήσεις γύρω από το τρέχον ζήτημα της Καταλονίας, οι σκέψεις που ακολουθούν.

Πρώτη μια «μεθοδολογική» τοποθέτηση: Δεν είναι νομίζω σωστό να εξετάζεται το ζήτημα της Καταλονίας υπό το πρίσμα της αφηρημένης επίδρασης που ασκεί η μια ή η άλλη ιδεολογικο-πολιτική τοποθέτηση στα ζητήματα των εθνικών μειονοτήτων. Το ζήτημα της σχέσης και της αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων είναι ζήτημα διαφορετικό από το ζήτημα των εθνικών μειονοτήτων.  Ο λόγος ύπαρξης των εθνικών μειονοτήτων είναι ακριβώς ο εθνικός-κρατικός διαχωρισμός: αν λ.χ. σήμερα η Καταλονία διαχωριζόταν κρατικά από την υπόλοιπη Ισπανία, την ίδια στιγμή από τις δυο πλευρές των συνόρων θα δημιουργούνταν δυο εθνικές μειονότητες, στη μεριά της Καταλονίας μια ισπανική εθνική μειονότητα και στη μεριά της Ισπανίας μια καταλανική εθνική μειονότητα. Η εμφάνιση και η ύπαρξη, λοιπόν, των μειονοτήτων θα ερχόταν σαν αποτέλεσμα της καταλανικής εθνικής αυτοδιάθεσης που θα έφτανε ως τον κρατικό διαχωρισμό, και από εκεί και πέρα το ζήτημα των μειονοτήτων δεν θα ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι ζήτημα δικής τους εθνικής αυτοδιάθεσης αλλά ζήτημα σεβασμού  των δικαιωμάτων τους ως εθνικών μειονοτήτων.

Είναι προφανές ότι οι εθνικές μειονότητες υπάρχουν σαν αποτέλεσμα της ύπαρξης εθνικών συνόρων και από τη στιγμή που υπάρχουν εθνικά σύνορα θα υπάρχουν και εθνικές μειονότητες, γιατί όπως συμβαίνει σε γενικές γραμμές με όλα τα σύνορα έτσι και τα εθνικά σύνορα έχουν έναν ορισμένο «συμβατικό» χαρακτήρα, στην πραγματικότητα δεν τοποθετούνται σε κάποιο ανύπαρκτο σημείο διαχωρισμού αλλά στο σημείο της ένωσης και ανάμιξης των εθνοτήτων.

Διαφορετικά, αν δηλαδή το ζήτημα των εθνικών μειονοτήτων συγχεόταν με το εθνικό ζήτημα, αν το ζήτημα των εθνικών μειονοτήτων αντιμετωπιζόταν σαν το εθνικό ζήτημα, αν αντί για ζήτημα σεβασμού των μειονοτικών δικαιωμάτων μετατρεπόταν σε ζήτημα «εθνικής αυτοδιάθεσης», δεν θα υπήρχε άλλο αποτέλεσμα παρά μια δίχως τέλος μετατροπή της εκάστοτε μειονότητας σε πλειονότητα εντός των δικών της ορίων και την δημιουργία εντός της μιας νέας μειονότητας αποτελούμενης από πρώην «πλειονοτικούς» (στα πλάισια των προηγούμενων συνόρων), που με τη σειρά της κι αυτή η νέα μειονότητα θα μπορούσε να διεκδικήσει την «εθνική αυτοδιάθεσή» της, μέχρι να φτάσουμε στο εσωτερικό της κάθε εθνικά «μικτής» πολυκατοικίας και στην «εθνική αυτοδιάθεση» των ορόφων και των διαμερισμάτων.

Εν πάση περιπτώσει οι δικαιολογημένες βαλκανικές μας φοβίες δεν έχουν εφαρμογή στο τρέχον καταλανικό ζήτημα. Η Καταλονία και εντός της Ισπανίας αποτελεί μια ιδιαίτερη εθνότητα, ενώ οι διάφορες βαλκανικές εθνικές μειονότητες αποτελούν την συνέπεια της ύπαρξης των ήδη ανεξάρτητων βαλκανικών εθνικών κρατών, τα οποία ομολογημένα ή ανομολόγητα, σε κρατικό-κυβερνητικό επίπεδο ή σε επίπεδο εθνικιστικών πολιτικών μορφωμάτων στο εσωτερικό των κρατών, επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την αναπόφευκτη ύπαρξή τους (δηλ. την ύπαρξη των μειονοτήτων αναπόφευκτα όπου υπάρχει εθνικός-κρατικός διαχωρισμός) στην υπηρεσία των διάφορων σχεδίων «μεγαλείου» τού ενός ή του άλλου αστικού κράτους, υπό την στρατηγική καθοδήγηση των διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Με άλλα λόγια το ζήτημα της Καταλονίας είναι ζήτημα «εθνικής αυτοδιάθεσης», ενώ η ύπαρξη των βαλκανικών εθνικών μειονοτήτων (με την ποικιλία των μορφών τους) αποτελεί συνέπεια της προγενέστερης λύσης των ζητημάτων αυτοδιάθεσης των βαλκανικών εθνών.

Δεύτερο: Αποτελεί ιστορική οπισθοχώρηση η μετατόπιση του ενδιαφέροντος των λαών από το ζήτημα της κοινωνικής τους οργάνωσης, από το ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης των εργαζομένων, στο ζήτημα του «εθνικού αυτοπροσδιορισμού». Ιστορική οπισθοδρόμηση, ιδίως στον βαθμό (βαθμός που στις μέρες μας φαντάζει «απόλυτος») που το αίτημα του εθνικού αυτοπροσδιορισμού είναι αποσπασμένο από την ανατροπή του καθεστώτος κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία.

Όμως το δεύτερο δεν είναι εντελώς άσχετο από το πρώτο. Λ.χ. το ζήτημα της αποδέσμευσης μιας χώρας, όπως η χώρα μας, από την υπέρτατη αρχή των ελευθεριών της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας που επιβάλλει η ΕΕ των μονοπωλίων, το ζήτημα της αποτίναξης των δεσμών που συνιστά η ένταξη στο ΝΑΤΟ, αυτά είναι και ζητήματα εθνικού αυτοπροσδιορισμού, εθνικής αυτοδιάθεσης, αλλά εθνικού αυτοπροσδιορισμού και αυτοδιάθεσης με το καθορισμένο περιεχόμενο που υπηρετεί την πάλη της εργατικής τάξης και όλων των εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων. Όσο κι αν η ένταξη στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ εμφανίζεται ως εθελοντική επιλογή ενός «ανεξάρτητου κράτους». Το πόσο ανεξάρτητο είναι το κράτος και πόσο εθελοντική η επιλογή θα φαινόταν αμέσως ανάγλυφα από τις ιμπεριαλιστικές αντιδράσεις στην περίπτωση που η χώρα μας προχωρούσε στην αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς θέτοντας τις παραγωγικές της δυνάμεις στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών. Θα φαινόταν από τη στιγμή που η χώρα μας θα ακολουθούσε αυτόν, τον μοναδικό, αναγκαίο και δυνατό δρόμο ανεξαρτησίας και αυτοπροσδιορισμού, όχι προς  τον σκοπό του εθνικιστικού διαχωρισμού αλλά προς τον σκοπό της ανατροπής της κυριαρχίας των μονοπωλίων πάνω στα έθνη και της συνένωσής τους στη βάση της κυριαρχίας των εργαζομένων πάνω στα μέσα και τους καρπούς του μόχθου τους.

Ιστορική οπισθοχώρηση λοιπόν η μετατόπιση του ενδιαφέροντος των λαών από την ταξική πάλη προς τον εθνικισμό. Αλλά αυτό δεν αναιρεί τις γενικές αρχές με τις οποίες πρέπει να αντιμετωπίζονται τα ζητήματα της εθνικής αυτοδιάθεσης.

Τρίτο. Οι γενικές αυτές αρχές των κομμουνιστών αναγνωρίζουν στους λαούς το «χωρίς όρους» δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης, όμως αυτό δεν σημαίνει πως σαν πολιτική δύναμη οι κομμουνιστές διαμορφώνουν την εκάστοτε πολιτική τους θέση αφηρημένα, στη βάση της γενικής αναγνώρισης του δκαιώματος στην αυτοδιάθεση, και όχι συγκεκριμένα, δηλαδή στη βάση του ερωτήματος ποια μορφή αυτοδιάθεσης υπηρετεί αποτελεσματικότερα τον αγώνα της εργατικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της.

Έτσι, συζητώντας για την Καταλονία, τα ερωτήματα που, νομίζω θα έπρεπε να  απαντηθούν είναι τα εξής:

Από τη μια, το αίτημα ανεξαρτητοποίησης της Καταλονίας λειτουργεί σαν πρόσκομμα στην ενιαία πάλη της ισπανικής εργατικής τάξης, του ισπανικού λαού, των λαών της Ισπανίας ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων;

Από την άλλη, το ίδιο αυτό αίτημα θέτει εντός ορισμένων ορίων δυνατότητες ανάδειξης του ζητήματος της πάλης των εργαζομένων ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων στο εσωτερικό της ίδιας της Καταλονίας; Δυνατότητες ανάδειξης της μόνης εθνικής αυτονομίας που έχει νόημα – στις δοσμένες συνθήκες – για την εργατική τάξη και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα; Εννοώ με το τελευταίο, ότι στον βαθμό που στην Καταλονία προβάλλεται η άποψη ότι είναι δυνατόν αυτή να αποτελέσει ένα «βιώσιμο» ανεξάρτητο εθνικό κράτος, τότε ποια άλλη μορφή «αυτονομίας» θα μπορούσε να επισφραγίσει από τη σκοπιά της εργατικής τάξης αυτήν την άποψη, αν όχι ο στόχος της «αυτόνομης» κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και μάλιστα όχι σαν όρος εθνικού διαχωρισμού της Καταλονίας από την υπόλοιπη Ισπανία αλλά σαν «κινητήριος» όρος συνένωσης των λαών της Ισπανίας σε μια χώρα σοσιαλιστική σε όλη της την έκταση;

Στα δυο παραπάνω ερωτήματα η απάντηση είναι κατά τη γνώμη μου και στα δυο «ναι»: Η «ανεξαρτητοποίηση» συνιστά και πρόσκομμα στην ενιαία πάλη της ισπανικής εργατικής τάξης (ακόμα περισσότερο η αλληλοτροφοδότηση ανάμεσα σε αυτήν και την καταστολή του ισπανικού κράτους που συγκλίνει σε αυτή την κατεύθυνση και την ανεβάζει «ποιοτικά») και επίσης περιέχει όρους ικανούς να αναδείξουν την ταξική-πολιτική αυτονομία των εργαζομένων.

Αλλά, τόσο για τον σκοπό της ακύρωσης των όρων ματαίωσης της ενιαίας πάλης της ισπανικής εργατικής τάξης και των κοινωνικών της συμμάχων, όσο και για την ανάδειξη και επικράτηση, «εθνικά», της αυτόνομης πάλης της εργατικής τάξης πρέπει να γίνει πράξη αυτό που επισημαίνει το ΚΚ των λαών της Ισπανίας, δηλαδή η «ανάγκη οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να απεμπλακούν από το δρόμο χωρίς προοπτική όπου οδηγεί ο κάθε είδους εθνικισμός και να προβάλουν τη δική τους ανεξάρτητη πάλη ενάντια στην καπιταλιστική εξουσία». Κι αυτό γίνεται πράξη μέσα από την πάλη για αυτή την ακύρωση και αυτή την ανάδειξη.

---

«Αν νικήσει ο Άσαντ θα γεμίσουμε πρόσφυγες εδώ χάμω»

Δημοσιεύθηκε: 2015/10/08 | Συντάκτης: marasagis | Filed under: Uncategorized | Tags: προλεταριακός διεθνισμός, έθνος, αστισμός, διεθνής, διεθνής αλληλεγγύη, διεθνισμός, εθνική άμυνα, εξωτερική πολιτική, ιμπεριαλισμός, μαρξ | Σχολιάστε

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές άκουγα τον Ν. Χατζηνικολάου στη ραδιοφωνική του εκπομπή, που «απαντώντας» σε κάποια κριτική για το ότι σε κάποια διεθνή ψηφοφορία γύρω από το παλαιστινιακό η Ελλάδα είχε ψηφίσει λευκό (ή απείχε – εν προκειμένω είναι ασήμαντη αυτή λεπτομέρεια) αντί να στηρίξει την παλαιστινιακή θέση, χαρακτήρισε «επιεικώς ηλίθιους» όσους υποστηρίζουν κάτι τέτοιο (δηλαδή τη θέση υπέρ της Παλαιστίνης), καθώς η Κύπρος κάνει ενεργειακές μπίζνες με το Ισραήλ, και επομένως -κατά τον Ν.Χ.- τα εθνικά «μας» συμφέροντα επιβάλλουν να μην ψηφίζουμε κατά του Ισραήλ.

(Ασυνήθιστοι για τον γενικά ήπιο Χατζηνικολάου τέτοιοι χαρακτηρισμοί, αλλά ασυνήθιστο είναι λ.χ, να βγαίνει κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως λίγο πριν το δημοψήφισμα του Ιουλίου, και να λέει ότι ΕΕ και ευρωζώνη αποτελούν ζητήματα «εθνικής ασφαλείας», κι αυτό λίγες μέρες μετά από τον Μιχαλολιάκο όπου σε συνέντευξή του χαρακτήριζε «εθνική προδοσία» μια ενδεχόμενη έξοδο από την ευρωζώνη. Με άλλα λόγια, η επίκληση του «εθνικού συμφέροντος» των μονοπωλητών της κοινωνικής εργασίας φοριέται πολύ τώρα τελευταία, προκειμένου να θεωρούνται «επιβεβλημένες» ορισμένες επιλογές: η ΕΕ και η ευρωζώνη στην αρχή,  η πορεία διεθνούς ευθυγράμμισης με το Ισραήλ στη συνέχεια, και ποιος ξέρει ποιές ακόμη ταξικές επιλογές θα ενδυθούν τον μανδύα του «εθνικού» συμφέροντος…).

Εν πάση περιπτώσει, λίγο πολύ το ίδιο (με τον Χατζηνικολάου) υποστήριξε χθες κι ο ΥΠΕΘΑ Π. Καμμένος στην ομιλία του κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων, μόνο που το είπε πολύ πιο περιφραστικά όταν χαρακτήρισε ως «πρώτο θέμα σε σχέση με την Εθνική Άμυνα» την «εθνική ασφάλεια, στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο». Και ειδικά για την Ανατολική Μεσόγειο, ότι σ’ αυτήν «επιμένουμε … γιατί εκεί έχουμε τα ενεργειακά μας συμφέροντα, εκεί έχουμε την προτεραιότητα της οριοθέτησης της ΑΟΖ και από κει μπορούμε να εγγυηθούμε την ασφάλεια του κυπριακού ελληνισμού».

(Σαν ένα είδος διανοητικού μοντάζ, μπορούμε να παρεμβάλουμε στο σημείο αυτό τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ που έγραψε στο τουίτερ του ότι «μια πιθανή νίκη του καθεστώτος Άσαντ … θα οδηγήσει στο επόμενο μεταναστευτικό ρεύμα». Όπου είναι ν’ απορεί κανείς πώς το ταξικό συμφέρον παραλύει τη λογική ανθρώπων μορφωμένων και προέδρων της «Ευρώπης» υπό μια έννοια, ώστε να εκστομίζουν τέτοιες κοτσάνες. Δεν μας έγραψε στο τουίτερ του ο κ. πρόεδρος τι θα γίνει με το «μεταναστευτικό ρεύμα» σε περίπτωση «μιας πιθανής ήττας του καθεστώτος Άσαντ», όπως και δεν μας έγραψε τι και ποιος τάχα να φταίει για το «τρέχον» μεταναστευτικό -προς θεού, μην γράψεις προσφυγικό- ρεύμα από τη Συρία, δηλαδή από την Ανατολική Μεσόγειο, και ποιών τα «ενεργειακά συμφέροντα», τάχα, επενδύονται εδώ και τόσα χρόνια σ’ αυτή την ανθρωποσφαγή).

Υποθέτω ότι και ο κ. Καμμένος στη χθεσινή του ομιλία στη βουλή δεν προχώρησε σε αναλύσεις περισσότερο λεπτομερείς γύρω από τη σχέση των ενεργειακών «μας» συμφερόντων με το προηγούμενο, το τρέχον και το επόμενο μεταναστευτικό κύμα από την Ανατολική Μεσόγειο. Υποθέτω επίσης πως δεν διευκρίνισε, ότι με τον όρο «ενεργειακά μας συμφέροντα» υπονοούνται τα συμφέροντα των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών κρατών που μέσα από ατελείωτα αιματοκυλίσματα και αιματοβαμμένα παζάρια μοιράζονται και ξαναμοιράζονται τους φυσικούς πόρους της περιοχής, τα ίδια δηλαδή συμφέροντα που ο Χατζηνικολάου ονομάζει «εθνικά», και που οδηγούν τα τιτιβίσματα του κ. Τουσκ σε διαζύγιο από την «κοινή λογική».

(«Ενεργειακά συμφέροντα» και «εθνικά συμφέροντα» τέτοιου είδους έχουν κι άλλες χώρες.  Π.χ. η Νιγηρία είναι μια χώρα που κολυμπάει στο πετρέλαιό «της», μόνο που δεν είναι δικό της, μόνο που απλώς κολυμπάει σε μια λίμνη από πετρέλαιο το οποίο καταλήγει στην κοιλιά των πολυεθνικών της ενέργειας, κι όλη της η κοινωνική δυστυχία οφείλεται στην ταύτιση των ενεργειακών και εθνικών συμφερόντων «της» με τα συμφέροντα των πολυεθνικών του πετρελαίου).

Είπαμε: μοιράζονται και ξαναμοιράζονται τους φυσικούς πόρους. Είναι λοιπόν επόμενο να «μοιράζονται και να ξαναμοιράζονται» και την εξωτερική πολιτική κάθε χώρας η οποία εξαρτά τα εθνικά «της» συμφέροντα από τις διανομές και τις αναδιανομές που λαμβάνουν χώρα στα πεδία των πολεμικών συγκρούσεων, των ιμπεριαλιστικών παζαριών και διαγκωνισμών, των επαναλαμβανόμενων εθνικών εξανδραποδισμών, της ιστορικής αντίδρασης και οπισθοδρόμησης, του χυμένου αίματος των λαών, των κυμάτων της προσφυγιάς. Ή με άλλα λόγια, μια χώρα καπιταλιστικής ανάπτυξης τόσης και τέτοιας ώστε να κατατάσσεται σε ενδιάμεση ή υποδεέστερη θέση ισχύος στην συνολική αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών σχέσεων και εξαρτήσεων, μια χώρα που γι’ αυτό το λόγο εξαρτά τη στρατηγική των «εθνικών συμφερόντων της» (της άμυνας, της εξωτερικής πολιτικής της) από τη στρατηγική ορισμένων ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων (εν προκειμένω των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ), και κατ’ επέκταση από τις ευμετάβλητες μορφές αυτής της στρατηγικής ανάλογα με τις φάσεις όξυνσης και συμβιβασμών του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, μιας τέτοιας χώρας  η «εθνική στρατηγική» σ’ όλες της τις εκφάνσεις ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας έχει στο τζάκποτ της ιμπεριαλιστικής λοταρίας. «Επιεικώς ηλίθια» θα ήταν η αντίθετη άποψη.  Ή, με λίγα λόγια, μια τέτοια χώρα δεν μπορεί να έχει εθνική στρατηγική και πολιτική αρχών.

(Τα ενεργειακά «μας» συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο του κ. ΥΠΕΘΑ, η αποχή από τις ψηφοφορίες για το παλαιστινιακό για «το φόβο των ιουδαίων» του κ. Χατζηνικολάου, οι «πολυδιάστατοι» βερμπαλισμοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η διπλή κατά τους επτά μήνες της πρώτης θητείας της υπερψήφιση του εμπάργκο της ΕΕ κατά της Ρωσίας κι οι ταυτόχρονες παραστάσεις φιλίας προς τη Ρωσία για να άρει ειδικά για εμάς το δικό της εμπάργκο, οι «συνδυασμοί» ρωσικών αγωγών και νέων ΝΑΤΟϊκών βάσεων στο Αιγαίο, το ΝΑΤΟϊκό τσιφτετέλι του ΥΠΕΞ κ. Κοτζιά στην Άγκυρα Αττάλεια [διόρθωση 11-10-2015] αντί για την πεντοζάλη των αγορών σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλες, το «φλερτ» με τις αντιδραστικές μοναρχίες κι οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ σε προσομοιώσεις πολέμου κατά του Ιράν, η πολιτική ΝΑΤΟϊκού «λαγού» στα Βαλκάνια, όλα αυτά και τόσα άλλα ακόμη, αποτελούν πολιτική «πολυδιάστατη» μεν, μόνο που οι πολλές της «διαστάσεις» παρμένες μία-μία δεν αντανακλούν παρά την συμφεροντολογική προστυχιά των διάφορων τμημάτων της ελληνικής άρχουσας τάξης κι όλες μαζί σαν άθροισμα έναν δίχως όρια επικίνδυνο για το λαό και τα δικά του «εθνικά συμφέροντα» καιροσκοπισμό, καιροσκοπισμό γεμάτο κομπορρημοσύνη γιατί είναι καιροσκοπισμός στον οποίο τζογάρουν οι πιο ισχυροί νταήδες της πιάτσας: το τρίο ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ).

Για να έχει εξωτερική πολιτική αρχών μια χώρα πρέπει: Είτε να είναι από εκείνες τις ιμπεριαλιστικές χώρες που καθορίζουν τη «στρατηγική» και των υπόλοιπων, οπότε  η τήρηση «αρχών» είναι εύκολη υπόθεση: οι «αρχές» συνίστανται στην επιδίωξη της γενικής της κυριαρχίας για την απομύζηση του παγκόσμιου φυσικού και κοινωνικού πλούτου από τους καπιταλιστές της, και οι μέθοδοι συνίστανται στην  εναλλαγή μεταξύ βίας, παζαριών και συμβιβασμών ανάλογα με τους συσχετισμούς δύναμης μεταξύ των ανταγωνιστών. Απλό. Είτε να είναι από εκείνες τις χώρες που είναι εντελώς καταληστευμένες από τον ιμπεριαλισμό, που η άρχουσα τάξη τους δεν προσδοκά κανένα όφελος πέρα απ’ το προερχόμενο από την καταλήστευσή τους, και που οι «αρχές» συνίστανται στην παθητική αποδοχή της καταλήστευσης και την ενεργητική υπεράσπισή της εναντίον όσων προσφέρουν στους ιμπεριαλιστές ευνοϊκότερους όρους ληστείας των χωρών τους. Επίσης απλό. Είτε, τέλος, να είναι μια χώρα, της οποίας τα «εθνικά συμφέροντα»  ταυτίζονται με τα συμφέροντα των εργαζομένων της, του λαού της, η διεθνής της παρουσία υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων όλων των χωρών, όλων των λαών, και οι οικονομικές της συναλλαγές δεν της επιβάλλουν να απέχει από τις διεθνείς ψηφοφορίες προκειμένου να μην «εκτίθεται» στους οικονομικούς της εταίρους ή στους αντιπάλους τους χωρίς κι η ίδια να ξέρει ακριβώς σε ποιον επρόκειτο να «εκτεθεί» στην περίπτωση που δεν θα απείχε γιατί δεν ξέρει κι η ίδια τι ακριβώς θα ήταν τότε «υποχρεωμένη» να ψήφιζε.

(«Αν η χειραφέτηση της εργατικής τάξης απαιτεί την αδερφική συνεργασία των εργατών διαφόρων εθνών, πώς θα μπορέσουν να εκπληρώσουν αυτή τη μεγάλη αποστολή με μια εξωτερική πολιτική που επιδιώκει εγκληματικά σχέδια, που παίζει με τις εθνικές προκαταλήψεις και που κατασπαταλά σε ληστρικούς πολέμους το αίμα και τον πλούτο του λαού;»

Είναι καθήκον της εργατικής τάξης «να διεισδύει στα μυστικά της διεθνούς πολιτικής, να επιτηρεί τις διπλωματικές πράξεις των αντίστοιχων κυβερνήσεών της, αν παρουσιαστεί ανάγκη να αντιδρά σ’ αυτές, με κάθε δυνατό μέσο κι όταν είναι ανίκανη να τις αποτρέπει, να ενώνεται για ταυτόχρονες καταγγελίες και για να επιβάλλει τους απλούς νόμους της ηθικής και της δικαιοσύνης, που θα έπρεπε να διέπουν τις αμοιβαίες σχέσεις των χωριστών ατόμων, σαν υπέρτατους νόμους των σχέσεων ανάμεσα στα έθνη.

Ο αγώνας για μια τέτοια εξωτερική πολιτική αποτελεί ένα μέρος του γενικού αγώνα για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!»

Καρλ Μαρξ, από την ιδρυτική διακήρυξη της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών)

Δικαιούνται οι λαοί να έχουν άλλη, να υποτάσσονται σε άλλη εξωτερική πολιτική από αυτήν; Δικαιούται η εξωτερική πολιτική των λαών να έχει άλλες από αυτές τις αρχές;

---

Η «τάξη» βασιλεύει και στην Καμπότζη

Δημοσιεύθηκε: 2014/05/31 | Συντάκτης: marasagis | Filed under: Uncategorized | Tags: προλεταριακός διεθνισμός, Τζακ Λόντον, διεθνής αλληλεγγύη, διεθνισμός, εργατικό κίνημα, ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, καταστολή | Σχολιάστε

Από τον σημερινό ριζοσπάστη:

ΠΝΟΜ ΠΕΝΧ.– Δεκάδες εργάτες κλωστοϋφαντουργοί, που τον περασμένο Γενάρη απεργούσαν και διαδήλωναν διεκδικώντας καλύτερα μεροκάματα, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν στην Καμπότζη. Στη συγκεκριμένη χώρα, πολυεθνικοί όμιλοι όπως οι «Νάικ», «Αντίντας», «Πούμα» κ.τ.λ. παράγουν τα πανάκριβα ρούχα και παπούτσια τους, επενδύοντας στα χαμηλά μεροκάματα και τις άθλιες συνθήκες εργασίας από τις οποίες εκείνοι διεκδικούν πρωτιές στον κλάδο τους.

*

-…Με συγχωρείτε για το σαρκασμό, επίσκοπε. Αλλά μπορείτε να καταλάβαιτε ότι χάνουμε την υπομονή μας; Πότε διαμαρτυρηθήκατε στις καπιταλιστικές σας συγκεντρώσεις, για τα παιδιά που εργάζονται στα υφαντουργεία του Νότου; Παιδιά έξι και εφτά χρόνων να δουλεύουν δωδεκάωρο νυχτερινές βάρδιες. Ποτέ δεν έχουν δει τον ευλογημένο ήλιο. Πεθαίνουν σαν τις μύγες. Τα μερίσματα πληρώνονται από το αίμα τους. Και από τα μερίσματα, κτίζονται μεγαλοπρεπείς εκκλησίες στη Νέα Αγγλία, όπου τα ωραία κηρύγματά σας είναι ευχάριστες ανοστιές για τους μελιστάλαχτους και χορτάτους παραλήπτες των μερισμάτων.

-Δεν το ήξερα, μουρμούρισε με σβησμένη φωνή ο επίσκοπος. Το πρόσωπό του ήταν χλωμό και φαινόταν ζαλισμένος .

…

Ο Έρνεστ γέλασε. Γέλασε άξεστα κι εγώ ένιωσα την ανάγκη να υπερασπιστώ τον επίσκοπο.

-Προσέξτε, είπα, έχετε δει μονάχα τη μιά όψη του νομίσματος. Έχουμε κι εμείς τα καλά μας αν και δε μας αναγνωρίζετε κανένα εσείς. Έχει δίκιο ο επίσκοπος Μορχάουζ. Το άδικο στη βιομηχανία, τρομερό όπως λέτε ότι είναι, οφείλεται στην άγνοια. Ο διχασμός της κοινωνίας έχει γίνει πολύ μεγάλος.

-Ο άγριος Ινδιάνος δεν είναι τόσο κτηνώδης και βάρβαρος , όσο είναι η καπιταλιστική τάξη, αποκρίθηκε εκείνος κι εγώ τη στιγμή εκείνη τον μισούσα.

-Δε μας γνωρίζετε, του απάντησα. Δεν είμαστε κτηνώδεις και βάρβαροι.

-Αποδείξτε το, με προκάλεσε εκείνος.

-Πώς μπορώ να το αποδείξω… σε σας; άρχισα να θυμώνω.

Κούνησε το κεφάλι του.

-Δε ζητώ να το αποδείξετε σε μένα. Σας ζητώ να το αποδείξετε στον εαυτό σας.

-Το ξέρω, είπα.

-Δεν ξέρετε τίποτα, ήταν η άξεστη απάντησή του.

-Ε, ε, παιδιά, είπε ο πατέρας για να μας μαλακώσει.

-Δε μ’ ενδιαφέρει… Άρχισα αγανακτισμένα, αλλ’ ο Έρνεστ με διέκοψε.

-Καταλαβαίνω ότι έχετε χρήματα ή ο πατέρας σας έχει κι είναι το ίδιο – έχετε επενδύσει χρήματα στα Υφαντουργεία Σιέρα.

-Τι σχέση έχει αυτό; φώναξα εγώ.

-Όχι μεγάλη, άρχισε αργά, εκτός από το γεγονός ότι το φόρεμα που φοράτε είναι λερωμένο με αίμα. Το φαγητό που τρώτε έχει γεύση από αίμα. Το αίμα των μικρών παιδιών και των γεροδεμένων ανδρών, στάζει από κάθε δοκάρι της σκεπής. Μπορώ να κλέισω τα μάτια μου και να το ακούσω να στάζει, τικ, τικ, γύρω μου.

Και εναρμονίζοντας τα λόγια με την πράξη, έκλεισε τα μάτια του και έγειρε πίσω στην καρέκλα του. Δάκρυα λύπης και πληγωμένου εγωισμού. Ποτέ στη ζωή μου δεν με είχαν μεταχειριστεί τόσο άξεστα.

…

…Μετά από αυτή τη συνέντευξη με το Σμιθ, πήγα στο γραφείο του πατέρα μου στο Χημείο κι εκεί συνάντησα τον Έρνεστ. Ήταν απροσδόκητο, αλλά με συνάντησε με τα τολμηρά του μάτια και τη σταθερή χειραψία, καθώς και με κείνο το ανακάτωμα από αμηχανία και άνεση. Ήταν σάμπως η τελευταία θυελλώδης συνάντηση να είχε ξεχαστεί. Εγώ όμως δεν είχα διάθεση να την ξεχάσω.

-Ερευνώ την υπόθεση Τζάκσον, είπα απότομα.

Ήταν γεμάτος ενδιαφέρον και προσοχή και με περίμενε να συνεχίσω, αν και έβλεπα στα μάτια του τη βεβαιότητα ότι οι πεποιθήσεις μου είχαν κλονιστεί.

-Φαίνεται ότι τον μεταχειρίστηκαν άσχημα, ομολόγησα. Νο… νομίζω ότι λίγο από το αίμα του στάζει από τα δοκάρια της στέγης μας.

-Φυσικά, απάντησε. Αν ο Τζάκσον και όλοι οι σύντροφοι είχαν καλή μεταχείριση, τα μερίσματα δε θα ήταν τόσο μεγάλα.

-Ποτέ δε θα μπορέσω πια να ευχαριστηθώ ένα ωραίο φόρεμα, πρόσθεσα.

Ένιωσα ταπεινωμένη και συντριμμένη και αισθανόμουνα ένα γλυκό συναίσθημα ότι ο Έρνεστ ήταν ένα είδος εξομολόγου…

-Δε θα μπορούσατε να ευχαριστηθείτε ούτε τη λινάτσα, είπε σοβαρά. Υπάρχουν τα εργοστάσια που επεξεργάζονται τη γιούτα, κι εκεί το ίδιο πράγμα γίνεται. Παντού τα ιδια γίνονται…

(Jack London, The iron heel – Η σιδερένια φτέρνα)

*

---

Η νεολαία της Ευρώπης, ενάντια στην ΕΕ, για μια ζωή με δικαιώματα!

Δημοσιεύθηκε: 2014/05/16 | Συντάκτης: marasagis | Filed under: Uncategorized | Tags: προλεταριακός διεθνισμός, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΕΕ, ΚΚΕ, διεθνισμός, κομμουνισμός | Σχολιάστε

Κοινή ανακοίνωση Κομμουνιστικών Νεολαιών από χώρες της Ευρώπης μπροστά στις Ευρωεκλογές 
«Η νεολαία της Ευρώπης, ενάντια στην ΕΕ, για μια ζωή με δικαιώματα!»

Κομμουνιστικές Νεολαίες (ΚΝ) από την Ευρώπη, με κοινή τους ανακοίνωση με τίτλο «Η νεολαία της Ευρώπης, ενάντια στην ΕΕ, για μια ζωή με δικαιώματα!», τοποθετούνται για τις επικείμενες Ευρωεκλογές. Καλούν «τους νέους και τις νέες της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να στηρίξουν τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που καταδικάζουν την ΕΕ», όπως σημειώνουν μεταξύ άλλων.

Με πρωτοβουλία της ΚΝΕ και άλλων ΚΝ υπογράφουν την κοινή ανακοίνωση μέχρι στιγμής οι εξής 16 οργανώσεις νεολαίας:

1. Κομμουνιστική Νεολαία Αυστρίας (KJOe)

2. Κομμουνιστική Νεολαία Βρετανίας (YCL)

3. Σοσιαλιστική Γερμανική Εργατική Νεολαία (SDAJ)

4. Νέοι Κομμουνιστές Δανίας (UKD)

5. ΚΝΕ

6. Κίνημα Νεολαίας Κόνολι – Ιρλανδία (CYM)

7. Ένωση Κομμουνιστικής Νεολαίας Ισπανίας (UJCE)

8. Κολεκτίβες Νέων Κομμουνιστών – Ισπανία (CJC)

9. Μέτωπο Κομμουνιστικής Νεολαίας – Ιταλία (FGC)

10. Κομμουνιστική Νεολαία Λουξεμβούργου (CYL)

11. Νέοι Κομμουνιστές Νορβηγίας (UKN)

12. Αριστερό Μέτωπο Νεολαίας Ουγγαρίας (Baloldali Front)

13. Επαναστατική Κομμουνιστική Ένωση Νεολαίας (Μπολσεβίκοι) – Ρωσία (RKSMb)

14. Ένωση Νέων Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας – Σερβία (SKOJ)

15. Νεολαία Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας (yTKP)

16. Κομμουνιστική Ένωση Νεολαίας Τσεχίας (KSM)

Ολόκληρη η κοινή ανακοίνωση:

«Η νεολαία της Ευρώπης, ενάντια στην ΕΕ, για μια ζωή με δικαιώματα!

Στις Ευρωεκλογές του Μάη καλούμε τους νέους και τις νέες από όλη την Ευρώπη που στερούνται τα σύγχρονα δικαιώματά τους στη δουλειά, τη μόρφωση, τη ζωή, να δυναμώσουν την πάλη τους ενάντια στην ΕΕ: Έχουμε πείρα, που μας έχει δείξει ότι η ΕΕ φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί το ευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο και την κερδοφορία του. Ήταν και θα είναι ασυμβίβαστη με τα συμφέροντα του λαού. Είναι η ΕΕ των 30 εκατομμυρίων ανέργων, του 60% ανεργίας στους νέους, των 120 εκατομμυρίων ανθρώπων στο όριο της φτώχειας. Η ΕΕ όπου καταργούνται θεμελιώδη δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και η παιδεία, η υγεία, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, η αναψυχή είναι εμπόριο και προνόμιο λίγων. Η ΕΕ των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, με πιο πρόσφατα παραδείγματα τις επεμβάσεις στην Ουκρανία και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Η αντικομμουνιστική ΕΕ, που ποινικοποιεί κομμουνιστικά κόμματα, νεολαίες και σύμβολα, που εξισώνει το φασισμό με τον κομμουνισμό, που υποστηρίζει τους φασίστες, όπως έγινε με τη νέα κυβέρνηση της Ουκρανίας. Η ΕΕ που είναι ορκισμένος εχθρός της πάλης των λαών, αφού η κατάργηση της εκμετάλλευσης σημαίνει τέλος και για τις λυκοσυμμαχίες των καπιταλιστών, όπως είναι η ΕΕ.

Καλούμε τους νέους και τις νέες των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, διεκδικώντας σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα, δημόσια – δωρεάν υγεία, παιδεία, πρόνοια, δικαίωμα στον πολιτισμό, στον αθλητισμό. Να ταχθούν ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Nα παλέψουν για το δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει κυρίαρχα το δρόμο ανάπτυξής του, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος αποδέσμευσης από την ΕΕ, καθώς και της επιλογής του σοσιαλισμού. Να υποστηρίξουν τη δουλειά που κάνουν κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα από την Ευρώπη στην κατεύθυνση του συντονισμού της δράσης τους, της συγκέντρωσης δυνάμεων κατά της ΕΕ, με αιχμή τις Ευρωεκλογές του Μάη, αλλά και τις επόμενες πολιτικές μάχες που έρχονται.

Καλούμε τους νέους και τις νέες των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης να μην εγκλωβιστούν στο αδιέξοδο του ευρωμονόδρομου. Να μην ξεγελαστούν από τα ευρωπαϊκά κόμματα, που φτιάχτηκαν από την ΕΕ και στηρίζουν την πολιτική της, από τις δυνάμεις που τους καλούν να στρατευτούν πίσω από έναν «πιο ανθρώπινο καπιταλισμό»: Ο δρόμος αυτός κινείται μέσα στα πλαίσια της ίδιας ιμπεριαλιστικής ΕΕ, που δεν θα αλλάξει αλλάζοντας τον πρόεδρο της Κομισιόν ή τους ηγέτες των θεσμικών οργάνων. Δεν γίνεται η ΕΕ να γίνει φιλολαϊκή με την ενίσχυση των δυνάμεων εκείνων που χρόνια τώρα στηρίζουν τους καπιταλιστές, συνεργάζονται με αυτούς σε διάφορα κυβερνητικά πόστα, καταπατούν τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των εργοδοτών, δίνουν όρκους πίστης στην ΕΕ. Τους καλούμε να μη στοιχηθούν πίσω από τις επιδιώξεις των καπιταλιστών, να μην περιμένουν από τη δική τους κερδοφορία ευημερία γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους. Αλλά και να μην πέσουν στην παγίδα των δυνάμεων που ασκούν κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά επί της ουσίας οι θέσεις τους είναι υπέρ της διατήρησης του εκμεταλλευτικού συστήματος, υπέρ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Καλούμε τους νέους και τις νέες της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να στηρίξουν τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που καταδικάζουν την ΕΕ, να εγκαταλείψουν τις δυνάμεις που στηρίζουν την ΕΕ και την πολιτική της, να δυναμώσουν την πάλη για τα δικαιώματά τους, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για το σοσιαλισμό».

902

---

Ο κόσμος όλος πεδίο εκμετάλλευσης φθηνό για τις πολυεθνικές

Δημοσιεύθηκε: 2013/11/13 | Συντάκτης: marasagis | Filed under: Uncategorized | Tags: προλεταριακός διεθνισμός, εργατικό κίνημα, ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, καταστολή | Σχολιάστε

Στα 38 δολάρια το μήνα κοστολογείται, σύμφωνα με το Διεθνές Γραφείο Εργασίας, η αντοχή των εργατών στην πείνα (ο κατώτατος μισθός) στο Μπαγκλαντές, περίπου στο μισό κόστος από ό,τι στις «ανταγωνίστριες χώρες» όπως το Βιετνάμ και η Καμπότζη και στο 1/4 του αντίστοιχου κόστους στην Κίνα.

Την προηγούμενη βδομάδα το επίσημο συμβούλιο μισθών του Μπανγκλαντές πρότεινε μία αύξηση 77% στον κατώτατο μισθό των εργατών της κλωστοϋφαντουργίας, μετά από μία σειρά θανατηφόρα δυστυχήματα σε εργοστάσια του κλάδου, τη χρονιά που πέρασε.

Στην παραπάνω φωτογραφία απεικονίζεται ένα από αυτά τα «ατυχήματα», η κατάρρευση στις 23 Απριλίου, σαν να ήταν από τραπουλόχαρτα, ενός επταόροφου κτιρίου στην πόλη Σαβάρ, σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές  Ντάκα, στο οποίο κτίριο στεγάζονταν τέσσερα εργοστάσια παραγωγής ενδυμάτων: τέσσερα από τα πάνω από 4.800 εργοστάσια – κάτεργα, στα οποία εργάζονται περίπου 4.000.000 Μπαγκλαντεσιανοί εργάτες και εργάτριες που παράγουν ετησίως έναν εξαγώγιμο πλούτο ύψους 24 δισ. δολαρίων για λογαριασμό κολοσσιαίων πολυεθνικών εταιρειών, διεθνών εταιρειών λιανικής και μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ (WalMart, Benetton, Mango, Saddlebred, Easycare Oxford, Next, Tweeti.com, LcWaikiki), καθώς και για λογαριασμό των ντόπιων βιομηχάνων που αναλαμβάνουν την παραγωγή των πολυεθνικών με το σύστημα του φασόν.

Για τις πολυεθνικές το Μπαγκλαντές αποτελεί έναν ιδιαίτερα θελκτικό καπιταλιστικό παράδεισο, κυρίως λόγω των μισθών πείνας και της έλλειψης συνδικαλιστικών ελευθεριών. Έτσι το Μπανγκλαντές αποτελεί το δεύτερο μεγαλύτερο εξαγωγέα στο χώρο της ένδυσης (μετά την Κίνα) με σχεδόν το 60% των ρούχων να κατευθύνονται στην Ευρώπη και το 23% στις ΗΠΑ (εισαγόμενα προφανώς από τις ίδιες πολυεθνικές που τα παράγουν εκεί «φασόν» για να τα μεταπωλήσουν «φθηνά», φτιαγμένα κυριολεκτικά με τον ιδρώτα και το αίμα των Μπαγκλαντεσιανών εργατών, στην -άνεργη, υποαπασχολούμενη, όλο και πιο φτωχή- εργατική τάξη της Βόρειας Αμερικής και Ευρώπης.). Έτσι, επίσης, οι νεκροί σε εκείνο το «ατύχημα» ξεπερνούσαν τους 324, και οι τραυματίες τους 1.000, την ώρα που τα σωστικά συνεργεία συνέχιζαν να βγάζουν περισσότερους νεκρούς παρά ζωντανούς…

Όπως αποκάλυπτε το ρεπορτάζ εκείνων των ημερών, «στην «τσέπη» των εργατριών (που αποτελούν και το 85% του προσωπικού της βιομηχανίας ενδύματος στο Μπαγκλαντές) μπαίνουν ψίχουλα, αφού για καθημερινή δουλειά τουλάχιστον 16 ωρών, επτά μέρες τη βδομάδα, σε άθλιες συνθήκες που θυμίζουν ρωμαϊκές γαλέρες, αμείβονται το μήνα με λιγότερα από 35 δολάρια (περίπου 3.000 τάκα). Ανασφάλιστες. Δίχως την παραμικρή δικλείδα ασφαλείας για τη ζωή τους που κινδυνεύει από ακρωτηριασμούς, σοβαρές ασθένειες ή και το θάνατο από τρομερές πυρκαγιές που ξεσπούν, κάθε τόσο, μέσα στα εργοστάσια – τραπουλόχαρτα, λόγω της πλημμελούς τήρησης στοιχειωδών κανονισμών όχι μόνο λειτουργίας αλλά και οικοδόμησης καθώς οι βιομηχανίες ενδύματος φτιάχνονται με ευτελή υλικά πάνω σε σεισμογόνους ή ακατάλληλες περιοχές. Όπως μαρτυρούν πλέον ακόμη και οι ανταποκρίσεις μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων, πολλοί από τους εργάτες που ουσιαστικά δολοφονήθηκαν την Τρίτη κατά την κατάρρευση του κτιρίου «Ράνα Πλάζα» στην πόλη Σαβάρ ζούσαν κυριολεκτικά ζωή εν τάφω. Η βάρδια πολλών εξ αυτών τελείωνε στις 3.00 π.μ. και ξανάρχιζε στις 7.30 π.μ. της ίδιας μέρας, επτά μέρες τη βδομάδα, 30 μέρες το μήνα, 12 μήνες το χρόνο«.

Παρόλα αυτά (ή μάλλον ακριβώς εξαιτίας όλων αυτών) οι βιομήχανοι από την πλευρά τους απέρριψαν την πρόταση της αρμόδιας επιτροπής της κυβέρνησης  (του επίσημου συμβούλιου μισθών) για αύξηση  κατά 77% του ελάχιστου μισθού των 38 δολαρίων το μήνα, λέγοντας ότι δεν «μπορούν να αντεπεξέλθουν»…

…Την περασμένη Δευτέρα οι εργαζόμενοι στην κλωστοϋφαντουργία στο Μπανγκλαντές προχώρησαν σε απεργία με αίτημα την αύξηση του κατώτατου μισθού τους και τη λήψη μέτρων ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Η «αρμόδια επιτροπή της κυβέρνησης» (αυτή τη φορά η αστυνομία), επενέβη για να διαλύσει με κανόνια νερού και πλαστικές σφαίρες τη διαδήλωση  των εργατών της κλωστοϋφαντουργίας στη βιομηχανική περιοχή της Ασούλια, της πρωτεύουσας Ντάκα, όπου βρίσκεται περίπου το 20% των κλωστοϋφαντουργικών επιχειρήσεων της χώρας.

*

Παρόμοιες ειδήσεις προέρχονται, όμως, και από «ανταγωνίστριες χώρες», εκεί όπου -όπως είδαμε- η πείνα κοστολογείται διπλά από ό,τι στο Μπανγκλαντές:

Τον φετινό Ιούνιο, λόγου χάρη, είχε ανακοινωθεί από συνδικαλιστές της επιχείρησης η απόλυση περίπου 300 εργατών παραγωγής προϊόντων για την εταιρεία Nike, που βρίσκεται στην πόλη Καμπόνγκ Σπέου, δυτικά της πρωτεύουσας της Καμπότζης, Πνομ Πενχ…

…Η συγκεκριμένη εξέλιξη με τις απολύσεις είχε τότε έρθει έπειτα από μία σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων κατά των μειώσεων σε μισθούς και τις πιέσεις της εργοδοσίας για να παραιτηθούν. Εργαζόμενοι και εκπρόσωποι εργατικών σωματείων δήλωναν πως οι απολύσεις ήταν «μία μορφή τιμωρίας για να εκφοβίσει τους εργαζομένους, ώστε να μην απεργούν και να μην διεκδικούν».

Μόλις την περασμένη Τρίτη, πάλι στην Καμπότζη, στην πρωτεύουσά της Πνομ-Πενχ, μία γυναίκα έπεσε νεκρή και αρκετοί άλλοι τραυματίστηκαν από αστυνομικά πυρά εναντίον διαδήλωσης εργατών της κλωστοϋφαντουργίας.

Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ του 902gr, «το γεγονός σημειώθηκε την Τρίτη το πρωί (τοπική ώρα) όταν εκατοντάδες εργάτες έκαναν πορεία προς την οικία του πρωθυπουργού, στο κέντρο της πόλης, διεκδικώντας καλύτερους μισθούς και εργασιακές συνθήκες. Οι διαδηλωτές προέρχονταν από ένα εργοστάσιο που παράγει ρούχα για διεθνείς φίρμες όπως η «Gap» και η «H&M». Η αστυνομία επιτέθηκε στους διαδηλωτές με δακρυγόνα αλλά και με πραγματικές σφαίρες, κάτι που πιστοποιείται από το γεγονός ότι η νεκρή, ήταν μία γυναίκα που βρισκόταν στο χώρο τυχαία και χτυπήθηκε στο στήθος από τις σφαίρες των αστυνομικών. Δεκάδες διαδηλωτές τραυματίστηκαν από τη βάρβαρη επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων…

…Ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας αντιστοιχεί στο 80% των εξαγωγών της χώρας και απασχολεί περισσότερους από 500.000 εργαζόμενους σε σύνολο πληθυσμού 14,5 εκατομμυρίων. Ωστόσο η πλειοψηφία των εργοστασίων στη χώρα ανήκουν σε μεγάλες πολυεθνικές, οι οποίες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια εκμεταλλεύτηκαν την πολιτική των κυβερνήσεων της αστικής τάξης της Καμπότζης για «φιλόξενο επενδυτικό περιβάλλον», που σημαίνει μισθούς εξαθλίωσης και συνθήκες σκλαβιάς για τους εργαζόμενους…

Ο πρωθυπουργός της χώρας Χουν Σεν -όπως άλλωστε και οι απανταχού πολιτικοί υπηρέτες του κεφαλαίου- έχει επιτεθεί στις εργατικές διεκδικήσεις λέγοντας ότι μπορεί να απειλήσουν τη βιομηχανία του ενδύματος και να οδηγήσουν τις εταιρείες σε «φθηνότερες» χώρες όπως η Βιρμανία, το Λάος ή η Ινδία.»

*

«Και τι μας νοιάζει εμάς τι γίνεται εκεί πέρα;» είναι η αναμενόμενη ερώτηση ρουτίνας.

Η απάντηση δεν βρίσκεται μόνο στις μάρκες των ρούχων και των παπουτσιών που φοράμε.

Βρίσκεται στο γεγονός που αποδεικνύουν τα παραπάνω, ότι η πλειοδοτική -ως προς τα κέρδη του- ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου έχει στην άλλη της όψη τον «υποχρεωτικό» μειοδοτικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους  για τους μισθούς τους, τα δικαιώματά τους στη δουλειά και στη ζωή, για τους συνολικούς όρους της ύπαρξής τους. Και στο ότι αυτή η αντίθεση είναι που «πρέπει» να επιβληθεί σαν καθεστώς για την «ανάπτυξη» που υπόσχονται στη χώρα μας οι κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι απολογητές των ευρωμονόδρομων και της αξεχώριστης με αυτούς ελευθερίας του καπιταλιστικού ανταγωνισμού και των «νόμων της αγοράς».

Η απάντηση επίσης βρίσκεται στον δίχως τέλος κατήφορο όπου οδηγούν τα πανομοιότυπα σε όλο τον κόσμο ιδεολογήματα ενάντια στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων, τα ιδεολογήματα ενάντια στους εργατικούς αγώνες που δήθεν «διώχνουν» τους καπιταλιστές σε χώρες όλο και πιο «φθηνές» μέχρι να εξαντληθούν και τα έσχατα περιθώρια επιβίωσης σε όλες ανεξαίρετα τις χώρες για να ανακαλύψουν τότε ότι και αυτών των ορίων η εξάντληση δεν είναι ικανή να επιλύσει τα «προβλήματα» του ανταγωνισμού τους και της κερδοφορίας τους.

Η απάντηση βρίσκεται, τέλος, στον ίδιο το δρόμο που χαράζει για τους εργαζόμενους κάθε χώρας η πάλη των εργατών στο Μπαγκλαντές και στην Καμπότζη για την υπεράσπιση της ζωής τους, ενάντια στον εφιάλτη που, όπως επισημαίνει και το ρεπορτάζ του 902, «δεν θα σταματήσει δίχως κλιμάκωση του εργατικού, συνδικαλιστικού αγώνα όχι μόνο στο Μπαγκλαντές, αλλά και παγκοσμίως», και δεν θα σταματήσει μέχρι να περάσει στα χέρια των εργαζομένων, σε κάθε μία χώρα και σε όλο τον κόσμο, ο πλούτος που παράγουν, και τα μέσα της παραγωγής του σαν αναγκαία προϋπόθεση γι’ αυτό.

---