Από τη Θάτσερ στον Τζόνσον κι από τα «άτομα και τις οικογένειες» στην «αγέλη»

Υπάρχει κοινωνία τελικά;

Σύμφωνα με τη Θάτσερ, στα χρόνια που προηγήθηκαν της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης», όχι! «Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα και οικογένειες».

Σε συνθήκες κορονοϊκού καπιταλισμού το δόγμα «δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν άτομα» αναπτύχθηκε ως το στάδιο της «επιστημονικής» ολοκλήρωσής του:

Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχει αγέλη:

Αφότου η κινέζικη εμπειρία είχε ήδη κάνει γνωστή σ’ ολόκληρο τον κόσμο τη μεταδοτικότητα και το βαθμό θνησιμότητας αλλά και τις προϋποθέσεις αντιμετώπισης του  κορονοϊού, η βρετανική κυβέρνηση  προσανατολίστηκε στην «λύση» να προσβληθεί ένα 60% των Βρετανών, έτσι ώστε από τον πληθυσμό των «ατόμων» και των «οικογενειών» να αποκτηθεί «ανοσία αγέλης».

Στην επιχείρηση «εκλαΐκευσης» αυτής της πολιτικής συνέδραμε και ένας σύμβουλος της βρετανικής κυβέρνησης με την ιδιότητα τού «συμπεριφορικού κοινωνιολόγου». Κι έτσι, εκτός των άλλων, μάθαμε επιτέλους και αυτό που για πολύ καιρό απλώς υποψιαζόμαστε: ότι οι κυβερνήσεις των «πρώτων» καπιταλιστικών κρατών κυβερνάνε και διαχειρίζονται τις κρίσεις με τη συνδρομή «συμπεριφοριστών». Κατά συνέπεια όχι μόνο «δεν υπάρχει κοινωνία» παρά «αγέλη», αλλά κι αυτή η «αγέλη» αποτελείται από «σκυλιά του Παυλόφ» στα χέρια των κυβερνητικών «συμπεριφοριστών».

Εν προκειμένω, λοιπόν, ο συμπεριφοριστής μας, πρότεινε στην κυβέρνηση «να ενθαρρύνει  μέσα στις οικογένειες» τη συζήτηση για το θανάτο των ηλικιωμένων σαν «σχέδιο σεβασμού της αυτονομίας τους και του δικαιώματός τους να είναι οι ίδιοι που θα λάβουν τέτοιες αποφάσεις και όχι κάποιοι άλλοι για λογαριασμό τους».

Προτού, όμως, οι «οικογένειες» αρχίσουν να επιδοτούνται για τον θάνατο των ηλικιωμένων τους, προτού τα τηλεοπτικά παράθυρα και πάνελ προλάβουν να κατακλυστούν από ειδικούς που θα ανέλυαν τα πλεονεκτήματα ενός τέτοιου εθνικού στόχου, μια επιδημιολογική μελέτη προέβλεψε ότι «χωρίς περιοριστικά μέτρα η έκρηξη της επιδημίας θα προκαλέσει περισσότερους από 500.000 θανάτους στην Βρετανία (και 2,2 εκατομμύρια στις Ηνωμένες Πολιτείες)».

Ο αριθμός των ενδεχόμενων 500.000 θανάτων «έπεισε» την βρετανική κυβέρνηση να ανακοινώσει «μέτρα περιορισμού της επιδημίας».  Αυτό που παραμένει άγνωστο είναι, κατά πόσον κρίνονται ικανοποιητικές από την κυβέρνηση  οι έστω «περιορισμένες» συνέπειες της χρονικής καθυστέρησης λόγω της πολιτικής «ανοσίας της αγέλης» και «σεβασμού της αυτονομίας των ηλικωμένων». 

Και, παρεμπιπτόντως, άγνωστος παραμένει και ο ρόλος των «συμπεριφοριστών» κυβερνητικών συμβούλων, όχι μόνο των Βρετανών, σε άλλες πρόσφατες κρίσεις: μνημόνια, προσφυγικό κλπ… Από μόνος του , πάντως, ο εντοπισμός της συνδρομής τους μάλλον είναι αρκετά διαφωτιστικός για την ερμηνεία μιάς σειράς «πτυχών» της διαχείρισης  (και αξιοποίησης) των κρίσεων, μαζί και της τωρινής στο βαθμό που – εκτός των άλλων – μια σειρά μέτρα που λαμβάνονται στο όνομα της αντιμετώπισής της προορίζονται να αποκτήσουν μονιμότερο χαρακτήρα και μετά από αυτήν.    

***

Μας έχουν πει ότι βρισκόμαστε σε «πόλεμο» και μάλιστα εναντίον ενός εχθρού «αόρατου» όπως αποκαλούν την τρέχουσα πανδημία…

Όπως και σε άλλες περιπτώσεις πολέμων, εντός ή εκτός εισαγωγικών,  ισχύει η γενική αρχή: ο πόλεμος αποτελεί συνέχιση της πολιτικής με διαφορετικά μέσα (βίαια μέσα, εφόσον πρόκειται κυριολεκτικά για «πόλεμο»). Το είδος της πολιτικής, που ασκείται στο έδαφος συγκεκριμένων κοινωνικο-οικονομικών σχέσεων, προσδιορίζει τον χαρακτήρα της  πολεμικής της συνέχισης. Και αντίστροφα, επίσης, η διεξαγωγή του πολέμου παρέχει συμπεράσματα για το είδος, τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο, της ασκούμενης πολιτικής.

Από μόνο του θα μπορούσε να θεωρηθεί «υπερβολή» το να έλεγε κανείς ότι, ως προς το είδος της πολιτικής που συνεχίζει ο «πόλεμος» κατά της πανδημίας, η βρετανική κυβέρνηση «μίλησε» εξονόματος ολόκληρου του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού κόσμου. Τα γεγονότα όμως κάθε άλλο παρά σε «υπερβολή» συνηγορούν.

Η ΕΕ και τα κράτη-μέλη της, το ΝΑΤΟ και τα κράτη-μέλη του, οι ΗΠΑ, όλο αυτό το σύμπλεγμα των κρατών που αποτελεί την ατμομηχανή της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, τις «επίκαιρες» και «νωπές» τελευταίες τρεις  δεκατίες έχει επιδείξει «απαράμιλλη» ικανότητα σε επιχειρήσεις καταστροφής.

Αν είναι για ν’ αρπάξουνε τα πετρέλαια, τον ορυκτό πλούτο, τα εδάφη οποιασδήποτε περιοχής του κόσμου, τότε σε απειροελάχιστο χρόνο ενεργοποιούν προσωπικό δεκάδων και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, εφοδιασμένων ατομικά και ομαδικά με τον πιο σύγχρονο και ακριβό τεχνολογικό εξοπλισμό, ενεργοποιούν υποδομές αμύθητης αξίας, δαπανούν αφειδώλευτα άφθονο υλικό «μιάς χρήσης», δεν τσιγκουνεύονται το χρόνο: οι επιχειρήσεις καταστροφής διαρκούν όσο χρειάζεται η υλοποίηση των στόχων τους και τις ακολουθεί μακρόχρονη συνέχιση για την «εμπέδωση» των όσων επιτεύχθηκαν.

Η σύγκριση είναι καταλυτική:

–> Στους δεκάδες – εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες των ιμπεριαλιστικών αποστολών και επεμβάσεων δεν πρόκειται να τους λήψει το ατομικό κράνος και μάλιστα συχνά εφοδιασμένο, κάθε κράνος, με σύγχρονα τεχνολογικά συστήματα. Κάθε μέλος του προσωπικού των πολεμικών επιχειρήσεων διαθέτει οπλισμό «αστακού» και μπορεί να ξοδεύει άφθονες σφαίρες (μιάς χρήσης!) εναντίον του «εχθρού» χωρίς να τις τσιγκουνεύεται.

Από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που καλείται στον «πόλεμο» της πανδημίας να προστατεύσει την υγεία των λαών, λείπουν οι μάσκες και οι ρόμπες μιας χρήσης, βαλβίδες για τους αναπνευστήρες, τα τεστ ανίχνευσης του ιού διατίθενται σε περιορισμένη ποσότητα.

–> Στη Φαλούτζα, μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά του ιρακινού λαού το 2003, για ένα παρατεταμένο χρονικό διάστημα το προσωπικό της πολεμικής επιχείρησης «εκκαθάριζε»  τις εστίες αντίστασης «πόρτα-πόρτα».

Ο υγειονομικός έλεγχος πόρτα-πόρτα για την κοινωνική-γεωγραφική ανίχνευση και την άμεση αντιμετώπιση των εστιών μετάδοσης του ιού, αποτελεί «ουτοπία» για χώρες που συγκαταλέγονται στα G-5, G-10, G-20, G-30 των «ισχυρότερων κρατών του πλανήτη», σημειωτέον ότι κάπου εκεί, στο G-30 με G-40 συγκαταλέγεται και η χώρα μας. Κι όμως, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι για να τεθεί η πανδημία σε έλεγχο και να «κερδηθεί ο πόλεμος» η συνταγή είναι: «Τεστ, τεστ, τεστ! …Χωρίς τεστ απλώς δεν έχουμε ιδέα πώς να εντοπίσουμε τα ύποπτα κρούσματα και πώς να απομονώσουμε τις στενές επαφές». Για να τεθεί η πανδημία υπό έλεγχο απαιτείται σε κάθε χώρα η «εξέταση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων κάθε μέρα».

–> Στη διάρκεια των βομβαρδισμών τις Γιουγκοσλαβίας επί 78 μέρες το 1999, η αφθονία των «υλικών» ήταν τόση, ώστε σε ορισμένες περιπτώσεις επιστρέφοντας απ’ την αποστολή τους τα βομβαρδιστικά άδειαζαν το φορτίο των αχρησιμοποίητων βομβών τους στη θάλασσα προκειμένου να προσγειωθούν με ασφάλεια στις βάσεις τους.

Στην περίπτωση της πανδημίας αποτελεί ερώτημα η επάρκεια των αντιδραστηρίων για την πραγματοποίηση των τεστ ανίχνευσης του ιού, κι αυτό για όσους έχουν ήδη προσβληθεί και για το περιβάλλον τους, κι όχι μ’ ένα πρόγραμμα μαζικών ελέγχων με στόχο των περιορισμό και τερματισμό της μετάδοσης.

–> Αεροπλανοφόρα, βομβαρδιστικά, βόμβες, πύραυλοι κ.ο.κ., υποστηριζόμενα από τεράστια εκτεταμένα δίκτυα στρατιωτικών βάσεων, χρησιμοποιούνται, φθείρονται, καταστρέφονται και αναπληρώνονται σε όλο και μεγαλύτερη έκταση, οι πολεμικοί προϋπολογισμοί αυξάνονται παντού χρόνο με το χρόνο, τεράστιοι αριθμοί στρατιωτικού προσωπικού είναι ανά πάσα στιγμή σε ετοιμότητα να επέμβουν όπου γης με πλήρη επιμελητειακή υποστήριξη.

Στον αντίποδα αυτών, νοσοκομεία κλείνουν ή αφήνονται να «ξεφτίσουν», στα ελληνικά νοσοκομεία παραμένουν κενές 7.000 οργανικές θέσεις γιατρών και 30.000 θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού, στην Ιταλία που σήμερα μαστίζεται όσο καμιά άλλη χώρα από τη μετάδοση του ιού, μέσα σε δέκα χρόνια  έγιναν στον τομέα της υγείας περικοπές 37 δισ. ευρώ, χάθηκαν 70.000 κλίνες και έκλεισαν 359 τμήματα νοσοκομείων. Στον τομέα της υγείας όχι μόνο δεν υφίστανται «δυνάμεις ταχείας επέμβασης», αλλά και η ανυπαρξία τους την ίδια την κρίσιμη στιγμή βρίσκει πολιτική και «θεωρητική» στήριξη στην «ανοσία της αγέλης» και τον… «σεβασμό της αυτονομίας των ηλικιωμένων». [*]

***

Ποια λοιπόν πολιτική αντικατοπτρίζει η «πολεμική» της συνέχιση στη μια και στην άλλη περίπτωση. Ποια πολιτική καθρεφτίζεται στην περίπτωση της «μάχης» των καπιταλιστικών μονοπωλιακών ομίλων και των κρατών τους για τον παγκόσμιο έλεγχο του ορυκτού πλούτου, των ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς, στην περίπτωση της «μάχης» τους για την αποτελεσματικότερη γενική απομύζηση της κοινωνικής εργασίας. Και ποια πολιτική, στην περίπτωση της μάχης για την υγεία και τη ζωή των λαών.

Προφανώς, και στις δυο περίπτώσεις καθρεφτίζεται και συνεχίζεται η ίδια πολιτική. Τελειοποιημένη όταν πρόκειται για το αιματοκύλισμα των λαών, κουρελιασμένη όταν έχει σαν στόχο την υπεράσπιση της ζωής τους. Οι λαοί της Ευρώπης, των ΗΠΑ κ.α. την ώρα αυτής της κρίσης, βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού στο εσωτερικό των ίδιων των ιμπεριαλιστικών κρατών. Για τους λαούς «ο κύριος εχθρός βρίσκεται μέσα στη χώρα», καιρός να καταλάβουν ότι το ίδιο ισχύει και για τους ιμπεριαλιστές.

***

Λίγα λόγια ακόμα: Τον κινέζικο καπιταλισμό δεν χρειάζεται να πάει κανείς πολύ μακριά για να τον συναντήσει. Οι εργαζόμενοι στην COSCO, στο λιμάνι του Πειραία, καθημερινά τον αντικρίζουν, επίσης τον αντικρίζουν (όπως και κάθε «άλλον» καπιταλισμό) κάθε φορά που κινητοποιούνται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους .

Ωστόσο, ας ερμηνεύσουν οι ανταγωνιστές αυτού του καπιταλισμού, ας ερμηνεύσει π.χ. η «Ευρώπη», – από τη μια -, την ικανότητα της Κίνας να στήνει μέσα σε λίγες μέρες έκτακτες, εκτεταμένες και αποτελεσματικές νοσοκομειακές δομές και μέσα από από ένα σχεδιασμένο, γενικευμένο υγειονομικό πρόγραμμα να φτάνει στον έλεγχο μιας αρχικά αχαλίνωτης επιδημίας και, – απ’ την άλλη -, τη δική τους ανικανότητα (αν όχι αδιαφορία) να λειτουργήσουν στοιχειωδώς οι ήδη υπάρχουσες υγειονομικές δομές τους, ώστε η ευρωπαϊκή ήπειρος, και η Ιταλία μόνη (πραγματικά μόνη μέσα στην «Ενωμένη Ευρώπη» του κεφαλαίου), να μετρά σήμερα περισσότερα θύματα της πανδημίας απ’ ό,τι η Κίνα.

Δεν πρόκειται εδώ για τη διαφορά μεταξύ «αυταρχισμού» και «δημοκρατίας». Πρόκειται για ιστορικό απόθεμα ικανοτήτων, – από τη μια -, και για ιστορικά αναπτυγμένο έλλειμμα, από την άλλη. 

Τι είδους ιστορικό απόθεμα και τι είδους ιστορικό έλλειμμα είναι επίσης αυτό που, – απ’ τη μια -, επιτρέπει στην «φτωχή», «απομονωμένη», επαναστατική Κούβα μια εκστρατεία όπου 28.000 φοιτητές έχουν ήδη επισκεφθεί 1 εκατομμύριο ανθρώπους για υγειονομικό έλεγχο και που, – απ’ την άλλη -, εξαναγκάζει την Ελλάδα του «σκληρού πυρήνα του ευρώ» να απευθύνει κυβερνητικές οδηγίες του είδους «όποιος έχει ήπια συμπτώματα απλώς να κάτσει στο σπίτι».

Δεν πρόκειται ούτε για διαγωνισμό «μαρμάρινων σταυρών». Πρόκειται για ερωτήματα που αποσκοπούν στη λήψη, έστω και καθυστερημένα, των απαραίτητων μέτρων ώστε το «αμερικάνικο», το «ευρωπαϊκό», το «εθνικό», το «διεθνές» σύστημα υγείας ν’ ανταποκριθεί σε ό,τι έχει ήδη «επικοινωνιακά» ονομαστεί  «τραγωδία», ενώ είναι η ρέουσα ιστορία κι όχι κάποια καλλιτεχνική της μίμηση… Πρόκειται σε τελική ανάλυση για έκκληση. 

Πρόκειται για αλληλεγγύη προς τους λαούς που μαστίζονται από την εχθρότητα του κεφαλαίου προς την ίδια την ύπαρξη των υπηκόων του.

================================

[*] (edit 22-3-2020): Και, στην άλλη όψη του νομίσματος: επίκληση της «ατομικής ευθύνης» και κατασταλτικά μέτρα…

συνέχεια ποιάς πολιτικής;

Ποιάς πολιτικής «συνέχιση με άλλα μέσα» είναι ο «πόλεμος» που διαφημίζει η ΤιΒι;

Ποιάς πολιτικής συνέχιση είναι η – αποκαλούμενη από την κυβέρνηση – «εθνική προσπάθεια» εναντίον της μάζας των μεταναστών και προσφύγων που χειραγωγούμενοι από την τουρκική κυβέρνηση έχουν συγκεντρωθεί στον Έβρο έξω από τα ελληνικά σύνορα;

Ποιά πολιτική συνεχίζει, εναλλασσόμενη  από το πρωί ως το βράδυ με δόσεις κορωνοϊού,  η επιχείρηση χειραγώγησης τής  λαϊκής συνείδησης και δραστηριότητας από τα μμε των  «ευϋπόληπτων» εθνικών εργολάβων και μεγαλοεπιχειρηματιών, σε πλήρη εναρμόνιση με τις γενικές επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και τη θέση της εντός των ιμπεριαλιστικών  ανταγωνισμών;

Σε ποιόν «πόλεμο» καλείται να ενσωματωθεί και ενσωματώνεται η λαϊκή ανησυχία, η δραστηριότητα που πηγάζει από αυτήν, η δραστηριότητα που εργαλειοποιεί τη λαϊκή ανησυχία για την υλοποίηση αντιλαϊκών στόχων;

Το ότι αυτός ο «πόλεμος» δεν είναι στ’ αλήθεια «πόλεμος» αποτελεί επουσιώδη λεπτομέρεια για μια χώρα και έναν λαό που μόλις συμπλήρωσε μια δεκαετία «κατοχής» που δεν ήταν (που δεν είναι) «κατοχή» και που, όπως «αντιστάθηκε» σε αυτή, «αντιστέκεται» τώρα σε μια «εισβολή» που δεν είναι «εισβολή»…

Επουσιώδη λεπτομέρεια αποτελεί (το ότι αυτός ο «πόλεμος» δεν είναι στ’ αλήθεια «πόλεμος») και για τον λόγο ότι, κι αν δεν είναι «πόλεμος», η έμπρακτη κρατική ανάμιξη της μιας και της άλλης πλευράς, με το συγκεκριμένο τους περιεχόμενο, επιτρέπουν την «ταξινόμηση» των εκτυλισσόμενων γεγονότων αν όχι βέβαια στην ομοταξία του «πολέμου» πάντως, όμως, στην ομοταξία της «τριβής» και, πάντως, όχι ακριβώς στην άσκηση πολιτικής που παραμένει οριστικά περιορισμένη στα συνήθη «ειρηνικά» μέσα. Πρόκειται λοιπόν, από αυτή την άποψη, για γεγονότα που αποτελούν συνέχιση, προέκταση, με άλλα μέσα, της συνηθισμένης (…) «ειρηνικής» πολιτικής. Αλλά ποιάς;

Την πλάνη όσων  – ψυχικά ή έμπρακτα – θεωρούν τους εαυτούς τους «υπερασπιστές των συνόρων της πατρίδας», μπορεί να την διαφωτίσει η πριν από ενάμιση μήνα δήλωση του πρωθυπουργού Μητσοτάκη εξονόματος όχι της Ελλάδας αλλά, με μια μεγαλοστομία απεχθή και «διάφανη» ως προς τους στόχους της και ως προς τον πολιτικό ρόλο του ίδιου του πρωθυπουργού, εξονόματος ολόκληρης της «Ευρώπης»: «Δεν θέλουμε η Ελλάδα να είναι μαγνήτης για πρόσφυγες και μετανάστες… Οι οικονομικοί μετανάστες δεν έχουν θέση ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη». 

Ανεξάρτητα από το σχήμα της λεκτικής διατύπωσης το νόημα είναι σαφές: Μετανάστες και πρόσφυγες που με μια εκτελεστική πράξη βαφτίζονται μετανάστες, τα θύματα του ιμπεριαλισμού, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, της ιμπεριαλιστικής «οικονομίας» και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, πρέπει είτε να παραμείνουν έξω από τις παρυφές [1] της Ευρωένωσης είτε να εγκλωβιστούν και να φυλακιστούν σε ανοιχτά και κλείστα στρατόπεδα συγκέντρωσης [2] εντός των παρυφών  του ευρωενωσιακού «ράιχ», δηλαδή στην Ελλάδα. Στην οποία Ελλάδα, – παρά την, κατά Μητσοτάκη, απαρέσκειά της να αποτελεί «μαγνήτη» (αν είναι δυνατόν!) για πρόσφυγες και μετανάστες -, έχει λόγω της γεωγραφικής της θέσης ανατεθεί ρόλος «υποδοχής» και ευρωενωσιακής φυλακής για τα ανθρώπινα κύματα των ξεριζωμένων μεταναστών και προσφύγων. Σε αυτόν τον ανατεθειμμένο και διατεταγμένο ρόλο οφείλεται, βέβαια, η μεγάλη συγκέντρωση  μεταναστών και προσφύγων στη χώρα και ιδιαίτερα σε συγκεκριμένα «επιλεγμένα» σημεία της και όχι στο ότι δήθεν η Ελλάδα «μανητίζει» (!) μετανάστες και πρόσφυγες… 

Ας μην αυταπατώνται και ας μην βαυκαλίζονται, όσοι εξακολουθούν να το πράττουν, με την ιδέα, εν προκειμένω, της «υπεράσπισης των συνόρων της πατρίδας».  Η χρησιμότητά τους δεν συνίσταται σε αυτό, η χρησιμότητά τους συνίσταται πρώτα απ’ όλα στην «φρούρηση» των ιμπεριαλιστών της ευρωένωσης από τα θύματα της πολιτικής τους. Και αν η «χρησιμότητα» αυτή εμφανίζεται σαν μέρος ενός επεισοδίου περιορισμένου μεταξύ δυο μόνο «πρωταγωνιστών», Ελλάδας – Τουρκίας, αυτό είναι αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο ότι τα δυο αυτά κράτη βρίσκονται μεταξύ άλλων σε αντίθεση για των επωμισμό των (ανθρώπινων) συνεπειών της ευρω-ΝΑΤΟϊκής πολιτικής, στην οποία και τα δυο κράτη – το καθένα με τη δική του ιδιαίτερη πολιτική, που υπηρετεί τη δική του άρχουσα τάξη – συμμετέχουν ενεργά. 

Ευρωένωση, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, θα είχαν ολοκληρωτικά ηττηθεί στην Συρία αν δεν υπήρχε η Τουρκία, αν αυτή με την πολεμική επεκτατική πολιτική της (και τα παζάρια της με τη Ρωσία) δεν διατηρούσε το καθεστώς τής αστάθειας σε βάρος της συριακής εθνικής κυριαρχίας. Τα ισχυρά κράτη της ΕΕ, αυτά που συμμετέχουν στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για την παγκόσμια κυριαρχία και που οδηγούν σε αυτόν τον ανταγωνισμό όλη την ΕΕ σαν διακρατική ένωση, επιθυμούν τη συνέχιση της εμπόλεμης κατάστασης στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή, δεν επιθυμούν όμως τις συνέπειές της με τη μορφή των προσφυγικών και μεταναστευτικών κυμάτων που κατευθύνονται, όπως πάντα, από τις «φτωχές» προς τις «πλούσιες» χώρες, «ακολουθώντας στην πραγματικότητα τη ροή των κεφαλαίων». Οι ιμπεριαλιστές πασχίζουν με όλα τα μέσα για τη συμφέρουσα γι’ αυτούς ροή των κεφαλαίων, απεχθάνονται όμως τις μεταναστευτικές και προσφυγικές «ροές» – όπως τις ονομάζουν – που την ακολουθούν…

…Σε αυτούς τους συσχετισμούς διατηρεί ενεργό ρόλο και η Ελλάδα καθώς, πριν από λίγες μόνο ημέρες στην σύνοδο των πρέσβεων του ΝΑΤΟ, όταν η Τουρκία ζήτησε τη ΝΑΤΟϊκή συνδρομή για να διατηρήσει την κατοχή σε συριακά εδάφη, η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ως μόνο θέμα το σεβασμό από μέρους της Τουρκίας της συμφωνίας της με την ΕΕ για το προσφυγικό, και έτσι ουσιαστικά αποδέχθηκε την επιθετική στάση της Τουρκίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων χωρών, την παραβίαση των συνόρων τους και των συνθηκών που τα καθορίζουν.

Αλλά τότε, εν μέσω αυτών των συσχετισμών, γιατί η Τουρκία να «σεβαστεί» και τη συμφωνία για το προσφυγικό, εφόσον η ίδια δρα και διαιωνίζει την εμπόλεμη κατάσταση στη Συρία όχι μόνο για δικό της λογαριασμό, αλλά και για το λογαριασμό και με τη στήριξη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και της ίδιας της ελληνικής κυβέρνησης; Και τι άλλο απομένει τότε στην Ελλάδα του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού ευρωμονόδρομου, από το να παριστάνει τον «ακρίτα» της Μέρκελ και του Μακρόν και να βαφτίζει «υπεράσπιση των συνόρων της πατρίδας» την «με άλλα μέσα συνέχιση» της πολιτικής των κρατικών και οικονομικών κέντρων του ευρωενωσιακού μονοπωλιακού κεφαλαίου;

Δεν υπάρχει εδώ περιθώριο παρερμηνειών: Η δικαιολογημένη ανησυχία των κατοίκων στις ακριτικές περιοχές χρησιμοποιείται σαν όργανο αυτής της πολιτικής, την οποία υλοποιεί η ελληνική κυβέρνηση στις κατευθύνσεις που χαράσσει ο ευρωενωσιακός ιμπεριαλισμός. Και η ίδια η δραστηριότητα που πηγάζει από αυτή την ανησυχία (και, μάλιστα, στο βαθμό που πηγάζει από αυτή την ανησυχία και που δεν αποτελεί προϊόν της ανάμιξης εγχώριων και εισαγόμενων ναζιφασιστικών στοιχείων), θα είχε διαφορετικό περιεχόμενο ενταγμένη σε μια πολιτική αντιστρατευόμενη τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ενταγμένη πραγματικά σε μια πολιτική φύλαξης των συνόρων της πατρίδας, σε μια πολιτική απεγκλωβισμού των προσφύγων και των μεταναστών από τα ευρωενωσιακά συρματοπλέγματα, σε μια πολιτική μαχητικής εξόδου από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς… Πρακτικά, τότε, και αυτή η δραστηριότητα δεν θα ήταν καθόλου «η ίδια» [3].

Δεν πρόκειται για «προσφυγική κρίση». Πρόκειται για ένα «κρίσιμο» επεισόδιο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, κάτω από την επιφάνειά του οποίου επεισοδίου διαμείβονται παζάρια και κυοφορούνται «διευθετήσεις», και από το οποίο επεισόδιο, – όσο στοιχίζονται πίσω από τη στρατηγική, τα συμφέροντα και τις «ορέξεις» του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του -, θα αποδειχθούν χαμένοι οι λαοί, και ο ελληνικός λαός ιδιαίτερα.

*********************************************

[1] Γιατί «παρυφές» και όχι «σύνορα» της ΕΕ; Η απάντηση με μια διαφορετική ερώτηση: Γιατί πότε η ΕΕ (και το ΝΑΤΟ, με το οποίο βρίσκεται σε αξεδιάλυτη στρατηγική «διαπλοκή») αντιμετώπισαν τα ανατολικά ελληνικά  σύνορα πραγματικά σαν τέτοια; Πότε, εκτός από την περίπτωση των προσφυγικών και μεταναστευτικών κυμάτων, που αποτελούν συνέπεια της πολιτικής τους και για τα οποία προορίζουν την Ελλάδα σαν φυλακή, προκειμένου να διαφυλαχθεί ο ιμπεριαλιστικός «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής»; Πότε άλλοτε, εκτός από αυτή την περίπτωση, με όλες τις αποκρουστικές κοινωνικοπολιτικές συνέπειές της, τις οποίες επιμελώς υλοποιούν οι κυβερνήσεις των μονοπωλίων; Σε κάθε άλλη περίπτωση ας διαβεβαιώσουν οι ίδιοι οι απολογητές του ευρωατλαντισμού το πόσο σίγουροι νιώθουν από τους «εταίρους» τους εν μέσω των αχαλίνωτων ιμπεριαλιστικών παζαριών που στο προσκήνιό τους ή στην «εφεδρεία» τους περιλαμβάνουν όλη τη γραμμή που αρχίζει από τον Έβρο, διασχίζει το Αιγαίο και καταλήγει στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη. Πότε, άλλωστε, η ΕΕ αναγνώρισε το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου σαν «δικό της» κατεχόμενο έδαφος; Και πότε η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν τις τουρκικές «αμφισβητήσεις» στο Αιγαίο σαν παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός «εταίρου» τους; Πώς λοιπόν, όταν πρόκειται για τα ελληνικά σύνορα,  μπορεί να γίνεται λόγος για «σύνορα της ΕΕ», τη στιγμή που η ίδια η ΕΕ δεν τα αντιμετωπίζει σαν τέτοια; 

[2] Επιτάξεις για κλειστά κέντρα «φιλοξενίας» (φυλάκισης), απερίγραπτες συνθήκες εξαθλίωσης στις «ανοιχτές» Μόριες, τροχιοδεικτικές βολές για εκτοπισμό μεταναστών και προσφύγων σε ξερονήσια, εγκαινιαζόμενες μέθοδοι όπως ο περιορισμός των προσφύγων σε πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού και η αποστέρηση του δικαιώματος αίτησης ασύλου, σκιαγραφούν με αδρότητα τις ακραία αντιδραστικές επιδιώξεις της εξουσίας του κεφαλαίου και τον ρόλο δεσμοφύλακα που προορίζουν για τον ελληνικό λαό οι «έμποροι των εθνών», οι υποκινητές των ιμπεριαλιστικών πολέμων όπου γης.

[3] Στο μεταξύ, πίσω από το παραπέτασμα της φιλολογίας για τον κορωνοϊό, ο οποίος εκτός των άλλων διέλυσε και τα φληναφήματα περί του τουρισμού ως «βαριάς βιομηχανίας της χώρας», πίσω από τις λεκτικές «κορώνες» περί «εισβολής» και «υπεράσπισης των συνόρων της πατρίδας», η γη της πατρίδας (κατοικήσιμη και άλλη) συνεχίζει χάρη στον «αυθορμητισμό της αγοράς» να ξεπουλιέται στους επιχειρηματικούς ομίλους, έμπρακτα προχωρούν τα κυβερνητικά σχέδια για ξεπούλημα και διάλυση πραγματικά «βαριών» στρατηγικών παραγωγικών μονάδων της πατρίδας (απολιγνιτοποίηση, ΛΑΡΚΟ κλπ), το φάσμα της οικονομικής εξαθλίωσης παραμένει βαρύ πάνω από όλα τα εργαζόμενα στρώματα, τους μοναδικούς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου… Ο εχθρός επελαύνει από μέσα. Ο έχθρος δεν κυκλοφορεί με τρύπιες βάρκες αλλά με ιδιωτικά τζετ και θαλαμηγούς. 

============================================

edit 14-3-2020: Μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη τέθηκε σε ισχύ ο νέος κανονισμός της Frontex, που την καθιστά την πιο ισχυρή και καλύτερα χρηματοδοτούμενη υπηρεσία στην ιστορία της ΕΕ, γιγαντώνει το επιχειρησιακό της σκέλος και της «λύνει τα χέρια», ώστε ουσιαστικά να μη δίνει λογαριασμό ακόμα και για ζητήματα που άπτονται της κυριαρχίας των χωρών – μελών της ΕΕ. Με τον επικεφαλής της να λέει ότι πρόκειται για τη δημιουργία ενός «νέου είδους διακρατικού κατασταλτικού μηχανισμού» και ότι «για πρώτη φορά θα έχουμε αξιωματούχους που θα επιβάλλουν το νόμο, οι οποίοι θα είναι όργανα της ΕΕ, θα φέρουν όπλα και θα φορούν στολή, ευρωπαϊκή στολή».

Και δυο-τρεις μήνες μετά, διαμορφώθηκαν οι συνθήκες για να αναλάβει δράση στον Έβρο, με πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης, αυτό το «νέο είδος διακρατικού κατασταλτικού μηχανισμού» με τα «λυμένα χέρια», τους αξιωματούχους «οι οποίοι θα είναι όργανα της ΕΕ, θα φέρουν όπλα και θα φορούν στολή, ευρωπαϊκή στολή» και θα «επιβάλλουν το νόμο»…

Αλλά ποιον «νόμο» θα επιβάλλει το σιδερένιο αυτό χέρι της Ευρωένωσης στα ελληνικά σύνορα; Το «νόμο» που εγκλωβίζει πρόσφυγες και μετανάστες και μετατρέπει την Ελλάδα σε φυλακή της ΕΕ, που τους αξιοποιεί στα διάφορα γεωπολιτικά «παιχνίδια». Το «νόμο» των ιμπεριαλιστικών παζαριών που υπονομεύει σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα…

…Από το επικίνδυνο αυτό σπιράλ της εμπλοκής διέξοδο μπορεί να δώσει μόνο ο λαός, δυναμώνοντας την πάλη του απέναντι στην πολιτική εγκλωβισμού προσφύγων και μεταναστών, στην εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ, για την αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές αυτές ενώσεις, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.

*

Στο μεταξύ, παρά το γεγονός ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) έχει αξιολογήσει την εξάπλωση του Κορονοϊού ως «πανδημία», οι ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ δείχνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν κανονικά την στρατιωτική άσκηση «Defender 2020» σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ σχεδιάζουν να μειώσουν τον αριθμό των αμερικανών που θα συμμετάσχουν στην άσκηση, έπειτα από το ξέσπασμα της πανδημίας.

Παρ’ όλα αυτά το ΝΑΤΟ θα πραγματοποιήσει την στρατιωτική άσκηση (η οποία αποτελεί «επίδειξη δύναμης» απέναντι στη Ρωσία), όπως δήλωσε ο γεν. γραμματέας της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας Γ. Στόλτενμπεγκ. Φαίνεται πως ακόμη και μια πανδημία, που έχει προκαλέσει ήδη το θάνατο 1.016 ανθρώπων στην Ιταλία, 87 νεκρούς στην Ισπανία και 61 στη Γαλλία, δεν στέκεται εμπόδιο στα σχέδια των ΝΑΤΟικών φονιάδων.

Με τα κρούσματα του κορονοϊού να αυξάνονται καθημερινά σε Ευρώπη και ΗΠΑ, η ΝΑΤΟική άσκηση αποτελεί σαφώς έναν επιπλέον κίνδυνο για την εξάπλωση του ιού.

Σε ανακοίνωση του, το Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα (Munkaspart) εκφράζει σοβαρές ανησυχίες για την πραγματοποίηση της ΝΑΤΟικής άσκησης την οποία χαρακτηρίζει ως «φορέα θανάτου για τους λαούς», ιδιαίτερα υπό συνθήκες πανδημίας.

«Οι ΗΠΑ απαγόρευσαν στους ευρωπαίους πολίτες την είσοδο στη χώρα τους εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά στέλνουν 20 χιλιάδες αμερικανούς στρατιώτες στην Ευρώπη ώστε να συμμετάσχουν στην πολυεθνική άσκηση «Defender 2020», αναφέρει η ανακοίνωση.

Σημειώνει ότι η ΝΑΤΟική άσκηση ενδέχεται να εξαπλώσει τον κορονοϊό και απαιτεί την ακύρωση της, ζητώντας ταυτόχρονα από την ουγγρική κυβέρνηση να μην επιτρέψει την συμμετοχή ουγγρικών στρατευμάτων.

Αλήθεια, η ελληνική κυβέρνηση και το υπουργείο Άμυνας τι θα κάνει; Θα στείλει έλληνες στρατιώτες, εκθέτοντας τους σε περαιτέρω κινδύνους;

συμπυκνωμένη η εθνική μας ανυποληψία

Η είδηση από τον Ριζοσπάστη:

Τον περασμένο Οκτώβρη ο πρέσβης των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ, επισκεπτόμενος την Αλεξανδρούπολη, είχε συναντηθεί με τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Εβρου και τού είχε εκφράσει έντονη δυσαρέσκεια για το θέμα της αδελφοποίησης με το Επιμελητήριο της Συμφερόπολης στην Κριμαία. Η συμφωνία αυτή είχε υπογραφεί το 2016 και ο Αμερικανός πρέσβης την είχε χαρακτηρίσει «απαράδεκτη», προσθέτοντας μάλιστα ότι «είναι ένα θέμα που πρέπει να λυθεί». Στη φετινή τους συνάντηση, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου ανακοίνωσε στον Πάιατ πως το ζήτημα λύθηκε, με τον πρέσβη να δηλώνει στον προσωπικό του λογαριασμό στο «Twitter» ικανοποιημένος «για την απόφαση του Επιμελητηρίου να διαλύσει τη σχέση του με το Επιμελητήριο της Συμφερόπολης στην παράνομα κατεχόμενη Κριμαία».

*

Ποιοί ιστορικοί δεσμοί; ποιά συμφωνία; ποιά αδελφοποίηση και ποια φιλία; Τι είδους θέση στη διεθνή πολιτική, τι διεθνή αξιοπιστία, τι είδους διεθνή υπόληψη της Ελλάδας καθρεφτίζει και συμπυκνώνει αυτό το μικρό περιστατικό, όπου ένα τοπικό ελληνικό επιμελητήριο υπόσχεται το 2016 αμοιβαία αδελφοσύνη με το αντίστοιχο μιας ξένης χώρας, ακολουθεί το 2018 η «κατσάδα» του πρέσβη των ΗΠΑ, και το 2019 «το ζήτημα λύνεται» με τη διάλυση της «αδελφοσύνης» του Επιμελητηρίου Έβρου με το Επιμελητήριο Συμφερόπολης…

Η «τοπική» διάσταση των γεγονότων δεν συσκοτίζει την ουσία των φαινομένων. Στην πραγματικότητα η διάσταση μόνο τοπική δεν είναι, και το «τοπικό» περιστατικό συμπυκνώνει όλη τη διεθνή «μας» ανυποληψία, την ανυποληψία της διεθνούς πολιτικής της ελληνικής αστικής  τάξης για να ακριβολογούμε, μόνο που η κυριαρχία της τελευταίας καθιστά την ανυποληψία αυτή «εθνική», και είτε εντός είτε εκτός εισαγωγικών σε ανυποληψία δική μας για όσο η αστική τάξη είναι κυρίαρχη τάξη της ελληνικής κοινωνίας και για όσο ο ελληνικός λαός παραμένει ζεμένος στο άρμα αυτής της κυριαρχίας.

Δεν έχει υπόληψη, βρίσκεται στα κατώτατα επίπεδα του εξευτελισμού του ένας άνθρωπος είτε ένας λαός ολόκληρος, που τη μια μέρα δίνει το χέρι σε μια συμφωνία αμοιβαίας αδελφότητας και την άλλη μέρα παίρνει το λόγο του πίσω συμμορφούμενος με τις υποδείξεις του προαγωγού του, εν προκειμένω του πρέσβη των ΗΠΑ.

Και βέβαια το πρόβλημα δεν περιορίζεται στη διοίκηση του Επιμελητηρίου του Έβρου, παρά τις δικές της ευθύνες για αυτή την ντροπιαστική μεθόδευση. Το πρόβλημα στην ολότητά του αφορά την ίδια την κυβέρνηση  που ανέχεται τέτοιες παρεμβάσεις του πρέσβη των ΗΠΑ. Αφορά τη σημερινή κυβέρνηση που «επί των ημερών της» ολοκληρώθηκε αυτό το «μικρό» αισχρό περιστατικό. Αφορά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που τον Οκτώβρη του 2018, αν διατηρούσε ίχνος στοιχειώδους αξιοπρέπειας, όφειλε δημόσια να χαρακτηρίσει ανεπιθύμητες αυτού του είδους τις δραστηριότητες και παρεμβάσεις του πρέσβη των ΗΠΑ, τις υποδείξεις του για το ποια και ποια φιλία θα έχει και δεν θα έχει το κάθε τοπικό επιμελητήριο της χώρας, όφειλε να χαρακτηρίσει ανεπιθύμητο και τον ίδιο τον πρέσβη που ασκεί τέτοιου είδους δραστηριότητα μέσα στην ελληνική επικράτεια.

Και στο κάτω-κάτω για ποιον πρέσβη μιλάμε; Μιλάμε για αυτόν τον πρέσβη που πριν έρθει να αξιοποιήσει την επαγγελματική του εμπειρία στην Ελλάδα, υπήρξε ο διπλωματικός προϊστάμενος όλης της ιμπεριαλιστικής ραδιουργίας που οδήγησε στην πραξικοπηματική ανατροπή της νόμιμης ουκρανικής κυβέρνησης, με χρησιμοποίηση ελεύθερων σκοπευτών-δολοφόνων στην υπηρεσία του κατοπινού «νέου συνασπισμού εξουσίας», με την ανάδειξη του φασιστικού πολιτικού συρφετού στο πολιτικό προσκήνιο, με ειδεχθή εγκλήματα όπως η μαζική δολοφονία δεκάδων ανθρώπων στην Οδησσό, με διεθνείς συνέπειες που οδήγησαν μια περιοχή της ευρωπαϊκής ηπείρου σε συνθήκες πολέμου ικανού ανά πάσα στιγμή να ενταθεί και να γενικευθεί σαν συστατικό της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών…

…Μιλάμε για την ανεπιθύμητη πολιτική των ΗΠΑ και για ένα πρόσωπο που στην σταδιοδρομία του συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που καθιστούν ανεπιθύμητη την παρουσία του και τη δραστηριότητά του, όπως εκφράστηκε και με τις απαράδεκτες και «αναρμόδιες» αξιώσεις του προς το Επιμελητήριο Έβρου.

*

Το τοπικό περιστατικό είναι ενδεικτικό της συνολικής εθνικής ανυποληψίας της χώρας μας. Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από μια αναδρομή σε παρόμοια «κεντρικά» κρούσματα των τελευταίων δεκαετιών. Να θυμηθούμε την ελληνική συμμετοχή στη ΝΑΤΟϊκή πολεμική μηχανή κατά του λαού της Σερβίας; Να θυμηθούμε τη διέλευση των ΝΑΤΟϊκών «χερσαίων» προς τη Σερβία για χάρη της οποίας διέλευσης τα κόμματα της πλουτοκρατίας κουρέλιασαν κι αυτό το ίδιο το σύνταγμά «τους»; Να θυμηθούμε τη φρεγάτα που από τον αποκλεισμό της Σερβίας στην Αδριατική «έσπευδε» στα Δωδεκάνησα σε μια – επιτέλους – «εθνική» αποστολή αποσώβησης των χειρότερων στα Ίμια; Να θυμηθούμε την παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους πράκτορες στο Ναϊρόμπι; Να θυμηθούμε τις αλλεπάλληλες  εξοπλιστικές «αγορές του αιώνα» που για τις ΝΑΤΟϊκές επιθετικές κι όχι τις εθνικές αμυντικές ανάγκες υποθηκεύουν οικονομικά και πολιτικά τη χώρα για αιώνες;  Να θυμηθούμε τον τραγέλαφο της αγοράς των S-300 που αντί για τον προορισμό τους στην Κύπρο καταχωνιάστηκαν στην Κρήτη και σήμερα χρησιμοποιούνται σε ιμπεριαλιστικές πρόβες πολέμου κατά του… Ιράν; Να θυμηθούμε το ξεπούλημα των ναυπηγείων με έτοιμες κρατικές παραγγελίες και με αντίτιμο το «υποβρύχιο που γέρνει»; Να θυμηθούμε τη «στρατηγική» του «καλού παιδιού» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για να «δώσουν» στην ελληνική άρχουσα τάξη το «όνομα» της Μακεδονίας και τι πήρε τελικά η ελληνική άρχουσα τάξη με αυτή της τη «στρατηγική»; Να θυμηθούμε την επανένταξη στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ πέντε μόλις χρόνια μετά την ΝΑΤΟϊκή μεθόδευση της τουρκικής εισβολής. Να θυμηθούμε την ίδια την προδοσία της Κύπρου από τα «εξαπατημένα» γιουσουφάκια των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών προστατών της αστικής τάξης;

Και είναι ακόμα μακρύς ο κατάλογος των όσων προηγήθηκαν και των όσων έπονται.

*

Την πολιτική της εθνικής μας ανυποληψίας τη «δικαιολογούν» όλα αυτά τα χρόνια, κι ακόμα περισσότερο σήμερα, σαν πανάκεια για τη λύση των «εθνικών» θεμάτων της χώρας. Αν είναι δυνατόν, οποιαδήποτε χώρα, να προασπίσει τα «εθνικά» της θέματα με μια πολιτική εξευτελισμού τέτοια που μόνο τον διεθνή εμπαιγμό θα άξιζε και όχι οτιδήποτε άλλο! Και σήμερα, καθώς τα εθνικά θέματα γίνονται αντικείμενο των μονοπωλιακών συμφερόντων που λυμαίνονται τον ορυκτό πλούτο της περιοχής, ήδη προετοιμάζουν το ιδεολογικό έδαφος της εχώρησης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων επιστρατεύοντας επιπλέον την απατηλή «επικοινωνιακή» διάχυση τυπολογικών σχημάτων περί δημογραφικών πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων, περί συσχετισμών υπεροπλίας (παρά τις τόσες «αγορές του αιώνα» στη διάρκεια τριών-τεσσάρων μόνο δεκαετιών) κ.ο.κ.

Δεν πρόκειται για αυτά. Πρόκειται για την ίδια τους την πολιτική: τη διαρκή, σταθερή, μόνιμη, διαχρονική πολιτική τους και την μοναδική δυνατή της προέκταση, την μοναδική δυνατή της συνέχιση με οποιαδήποτε μέσα, τα μοναδικά δυνατά της αποτελέσματα… «Ο πόλεμος είναι συνεχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», αλλά εδώ δεν γίνεται λόγος για τον πόλεμο. Γίνεται λόγος για την πολιτική, της οποίας ο πόλεμος αποτελεί συνέχιση με βίαια μέσα. Γίνεται λόγος για τις επιδιώξεις και τα αποτελέσματα της πολιτικής, που προδιαγράφουν τις επιδιώξεις και τα τα αποτελέσματα οποιασδήποτε «συνέχισής» της.  Γίνεται λόγος για τις επιδιώξεις και τα αποτελέσματα της πολιτικής μιας κοινωνικής τάξης ούτως ή άλλως ανίκανης να εμφανιστεί ότι προασπίζεται την εθνική κυριαρχία χωρίς να την έχει ήδη μετατρέψει σε εξάρτημα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, και πάντως ικανότατης στο να ενισχύει ξανά και ξανά τους όρους κερδοφορίας της πάνω σε εθνικά συντρίμμια και σε εθνική οδύνη για το λαό.

Πρόκειται, στον «ιστορικό καθορισμό» της, για την «εθνική» πολιτική  της δικής μας ανυποληψίας  και του δικού μας εξευτελισμού, κι αυτή είναι η δική τους «εθνική» πολιτική. Ίσως φαντάζει παράδοξο μια τέτοια πολιτική να ονομάζεται «εθνική». Αλλά ποια θα μπορούσε να είναι η «εθνική» πολιτική μιας τάξης που υψώνει και υποστέλλει τη σημαία ανάλογα με τους συντελεστές της φορολόγησής της, ανάλογα με το εργατικό «κόστος» και τις διεθνείς εργολαβίες της, και που αρέσκεται στα «εθνικά» κηρύγματά της να επικαλείται το «έθνος» και τις «ανάγκες του» φορώντας  σημαία Αντίγκουα και Λιβερίας, την ίδια ώρα που απεργάζεται δεινά  για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής; 

μαθαίνοντας στους άλλους το συμφέρον τους…

Πότε θα καταλάβουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ότι η «φτωχοποίηση» έρχεται σε αντίθεση με τα «οράματα» και τις «αξίες» της «ενωμένης Ευρώπης», με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο»; Πότε θα συνταραχτούν από την διαπίστωση ότι «σπέρνοντας φτώχεια θερίζουν φασισμό»;

Αμ οι Τούρκοι κυβερνώντες… Δεν αντιλαμβάνονται κι αυτοί – τόσες δεκαετίες – τι κόστος έχουν για την «ενταξιακή πορεία» της χώρας τους ο επεκτατισμός, οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η «αδιαλλαξία» τους στο Κυπριακό;

Και τι είναι τώρα αυτά που κάνουν τα Τίρανα, με τα ακίνητα της μειονότητας; Δεν κατανοούν οι αλβανικές αρχές ότι υπονομεύουν την «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας τους;

***

Σαν να είναι ιδεολογικά τυφλωμένη από την «ευρωπαϊκή ιδέα» της η ελληνική άρχουσα τάξη, μέσω των πολιτικών της εκπροσώπων, δίνει σε όλους μαθήματα ευρωπαϊκών «αξιών», υποδεικνύει σε όλους το συμφέρον τους στην δική τους «ενταξιακή πορεία», στην δική τους «ευρωπαϊκή προοπτική»

Στο μεταξύ, παρά τις «εκκλήσεις», το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» διευρύνεται και εμβαθύνεται με όλο και περισσότερους αντιλαϊκούς, αντεργατικούς μηχανισμούς, οικονομικούς και πολιτικούς. Κι η ίδια η Ελλάδα είναι ζωντανό παράδειγμα προς αποφυγή κάθε «ενταξιακής πορείας» και «ευρωπαϊκής προοπτικής»…

Σαν εμφατική υπόμνηση της ατιμωτικής υπόθεσης με τους S-300 (που το 1998, ελέω ευρω-ΝΑΤΟϊκού «μονόδρομου», αντί για την Κύπρο κατέληξαν στην Κρήτη, για να χρησιμοποιούνται  σήμερα σαν προσομοιωτές της αμυντικής ικανότητας του Ιράν στις ελληνο-ισραηλινές αεροπορικές ασκήσεις…), η Τουρκία εμφανίζεται να προμηθεύεται το αντιαεροπορικό σύστημα S-400…

Και στο βάθος, πίσω από τις κενές (ξανα)επικλήσεις της αλβανικής «ευρωπαϊκής προοπτικής», σε σχέση με τα μειονοτικά δικαιώματα, ελλοχεύει – και από την εδώ πλευρά των συνόρων – η χρησιμοποίηση των μειονοτικών ζητημάτων σαν εργαλείο εξυπηρέτησης των αστικών ανταγωνισμών.

***

Κατεδάφιση ακινήτων της ή υπαγωγή της στην «μνημονιακή κατοχή»; Να το παρόν δίλημμα της νοτιοαλβανικής μειονότητας, αν προεκτείνουμε τις βλέψεις των αντιτιθέμενων αστικών «στρατοπέδων» ως τις τελικές τους συνέπειες.

Ενώ για τους λαούς, όλο και πιο επιτακτικά, όλο και πιο άμεσα, όλο και πιο ζωτικά έρχεται στο προσκήνιο η αναπόδραστη ανάγκη να αντιταχθούν στις επιλογές των «δικών τους» αστικών τάξεων, και στις όποιες εναλλακτικές μορφές αυτών των επιλογών, στις όποιες μορφές εθνικιστικού ή ευρωπαϊκίστικου μεγαλοϊδεατισμού, να αντιταχθούν στους πολιτικούς και άλλους εκφραστές και εκπροσώπους αυτών των επιλογών, στα ιμπεριλιαστικά κέντρα και μηχανισμούς, να οργανώσουν την πάλη τους για το κοινό μέλλον τους σε μια περιοχή κι έναν κόσμο χωρίς εκμεταλλευτές γιατί μόνο σ’ έναν τέτοιο κόσμο και σ’ ένα τέτοιο «μέρος» μπορεί να είναι κοινό το μέλλον των λαών.

Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για τους λαούς και κάθε άλλη επιλογή δεν πρόκειται να είναι δική τους.

Οι εκμεταλλευτές, εκτός από τον ιδρώτα τους, τους ζητούν και το αίμα τους.   Μπορεί να τους δίνεις τον ιδρώτα σου, για να μη χύσεις το αίμα σου, αλλά όταν σου ζητούν να χύσεις το αίμα σου γι’ αυτούς, τότε είναι καιρός να πάρεις τον ιδρώτα σου πίσω.

***

Λευτεριά στη Νότια Ήπειρο!

Και τη φωτιά και τα λάφυρα τα έβλεπαν και τα βλέπουν

«Έβλεπαν τα λάφυρα, αλλά όχι τη φωτιά», γράφει η χθεσινή «Αυγή», με αφορμή το μακελειό  στο Παρίσι, για το «πλέγμα χωρών» που  «συνεργάστηκε για την ανατροπή του Ασαντ»  και που «αποτέλεσαν τα στηρίγματα των τζιχαντιστών».

Και σχολιάζει σήμερα σωστά ο Ριζοσπάστης (από οπου και τα παραπάνω αποσπάσματα):

«Τώρα το κατάλαβαν; Οταν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, από το 2011, τότε με δηλώσεις της Ρ. Δούρου, αλλά και το 2013, ως υπεύθυνης Εξωτερικής Πολιτικής, καλούσε το διεθνή παράγοντα, δηλαδή τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, να επέμβει στρατιωτικά για να ανατρέψει το σφαγέα, όπως έλεγαν, Ασαντ, ποιον υπηρετούσε; Αλλά, πάλι, τη μισή αλήθεια λένε, αφού δε στήριξαν απλά αυτές οι δυνάμεις τους τζιχαντιστές, είναι αυτές που τους δημιούργησαν, τους οργάνωσαν, τους εκπαίδευσαν και τους εξόπλισαν. Γιατί το κρύβουν και δεν το λένε; Μήπως επειδή είναι σύμμαχοί τους; `Η νομίζουν ότι γράφοντας τώρα αυτά, «ρίχνουν στάχτη στα μάτια» για να καθησυχάσουν, όταν έχουν δηλώσει σε όλους τους τόνους έτοιμοι, μέσω ΝΑΤΟ και ΕΕ, να συνδράμουν σε κάθε ιμπεριαλιστική ενέργεια στην περιοχή;»

Πέρα από αυτά, όμως, που εντοπίζει το σχόλιο του Ριζοσπάστη, αποτελεί νομίζω χαζοπρεπή αφέλεια το να υποστηρίζει κανείς ότι οι ιμπεριαλιστικές χώρες, ή αλλιώς το «πλέγμα κρατών», είναι τόσο αφελείς οι ίδιες, ώστε ενώ έβλεπαν τα λάφυρα δεν έβλεπαν, δήθεν, και τη φωτιά… Αν είναι δυνατόν!

Κι αν είναι, επίσης, δυνατόν, να θεωρείται αίνιγμα το πώς το «πλέγμα κρατών» έβλεπε και τα λάφυρα και τη φωτιά αδιαφορώντας για τη δεύτερη προς χάρη των πρώτων… Αν κανείς το θεωρεί «αίνιγμα» αυτό, η λύση του βρίσκεται στο ότι για τους εκμεταλλευτές οι άνθρωποι, οι λαοί, «δικοί τους» και «ξένοι», είναι στοιχείο αναλώσιμο, στοιχείο αξιοποιήσιμο: είτε με τη ζωή τους καταναλωνόμενη παραγωγικά για  τη συσσώρευση των κερδών τους, είτε με το θάνατό τους: σαν πρώτη ύλη για τις «έξυπνες βόμβες» τις οποίες επενδύουν στους ληστρικούς ανταγωνισμούς και πολέμους τους.

Τώρα, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι, ο Ολάντ έκανε λόγο για «πράξη πολέμου»… Προφανώς δεν ανακάλυψε την Αμερική. Ανακάλυψε απλώς ένα πρόσχημα, και μάλιστα πρόσχημα εύσχημο -όσο άσχημη κι αν είναι η πραγματικότητα που το παρέχει αυτό το πρόσχημα- για να χαρακτηρίσει «πόλεμο» την αναβάθμιση του πολέμου που διεξάγει το γαλλικό κράτος με τους  «συμμάχους» του εδώ και δεκαετίες.

Για «πράξη πολέμου» έκανε λόγο ο Ολάντ…

Τα ίδιο και ο Μπους το 2001.

Το ξέχασε ο Ολάντ ότι από το 2001 η Γαλλία, μαζί με όλο τον ΝΑΤΟϊκό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό και τους περιφερειακούς τους «συμμάχους», διεξάγει τον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»;

Το έχει ξεχάσει ότι από τότε -και για όποιον ακόμα δεν το έχει συνειδητοποιήσει- έχουν περάσει δεκατέσσερα (14) ολόκληρα  χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν, για την ακρίβεια: πολέμου και συναλλαγής, ταυτόχρονα, μεταξύ των εμπολέμων μερών και μεταξύ των κρατών που βρίσκονται πίσω από τα εμπόλεμα μέρη, καθώς πόλεμος και συναλλαγή ταυτόχρονα είναι κάθε ιμπεριαλιστικός πόλεμος που σέβεται τον εαυτό του;

Στα 14 χρόνια που διαρκεί ήδη αυτός ο ψευδεπίγραφος πόλεμος «κατά της τρομοκρατίας», με αφετηρία την επιδρομή για  τη «σύλληψη του Οσάμα Μπιν Λάντεν» – του «πρώην συμμάχου» των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ- στο Αφγανιστάν, έχουν πραγματοποιηθεί σαν «επεισόδιά» του οι επιδρομές εναντίον του Ιράκ και της Λιβύης, η καταστροφή του εθνικού σχηματισμού αυτών των δυο χωρών,  καταστροφή που σχεδιασμένα ενίσχυσε (απογείωσε θα ήταν πιο κατάλληλη λέξη) τον υποτιθέμενο «εχθρό» της 14ετούς «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας. Έχουν πραγματοποιηθεί και συνεχίζουν να πραγματοποιούνται (με πρωτοπόρο τη Γαλλία που ανακάλυψε μόλις προχθές κάποια «πράξη πολέμου») οι ιμπεριαλιστικές επιδρομές και επεμβάσεις στην Αφρική. Έχουν πραγματοποιηθεί απόπειρες ανοιχτής πολεμικής επέμβασης κατά της Συρίας. Εναντίον της Συρίας διεξάγεται εδώ και χρόνια η ιμπεριαλιστική επέμβαση της «δύσης» και των «ανατολικών» της «συμμάχων». Μια ιμπεριαλιστική επέμβαση δι’ αντιπροσώπων μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται -στις πρώτες-πρώτες θέσεις- οι «θεσμικοί εχθροί», που χάρη στον πόλεμο της «δύσης» εναντίον του «καθεστώτος Άσαντ» (και στην πραγμαικότητα εναντίον των βάσεων της εθνικής υπόστασης της Συρίας κατά τα πρότυπα του Ιράκ κι της Λιβυης) προχώρησαν στην εδαφική τους επέκταση στην περιοχή, σηματοδοτώντας μια επέκταση του πεδίου στο οποίο διεξάγεται αυτός ο δίχως χρονικά όρια ιμπεριαλιστικός πόλεμος.

Δεν ανακάλυψε τον πόλεμο ο Ολάντ με το να κάνει λόγο για «πολεμική πράξη». Διακήρυξε απλώς, με αυτά τα λόγια, την κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου που ήδη διεξάγει και η χώρα του, τη συνέχιση της διεξαγωγής του σε νέες βαθμίδες, με νέες μορφές.

Αυτού του πολέμου που αποσκοπεί στη διανομή των «λαφύρων», στη διανομή ολόκληρων περιοχών της γης μεταξύ των κρατών που συγκροτούν αυτό το «πλέγμα» το συμμαχικό και ανταγωνιστικό ταυτόχρονα…  Σύμμαχοι και εχθροί ταυτόχρονα, πότε κατά του «καθεστώτος Άσαντ», πότε «εναντίον της τρομοκρατίας», πότε συμφωνώντας και συμμαχόντας και πότε διαφωνώντας και ανταγωνιζόμενοι σκληρά για τις διευθετήσεις της ληστρικής «λαφυραγώγησης» στην οποία αποσκοπεί ο ιμπεριαλιστικός πόλεμός τους. Του οποίου πολέμου οργανικό μέρος είναι και το «ΙΚ» με όλα τα συστατικά στοιχεία που το συγκροτούν:

Παράγωγο προϊόν της, από τα παλιά, υπηρεσιακά ελεγχόμενης κατασκευής του «δικτύου των ισλαμιστών» που χρησιμοποίηθηκε εναντίον της ΕΣΣΔ. Παράγωγο προϊόν της επίσης υπηρεσιακά ελεγχόμενης «εκκαθάρισης», μέσω του πολέμου, αυτού του δικτύου και της, μέσω αυτής, αναδιοργάνωσής του. Παράγωγο προϊόν των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων τμημάτων των αστικών τάξεων χωρών της περιοχής που του παρέχουν οικονομική και οργανωτική στήριξη. Παράγωγο προϊόν του ίδιου του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της αντίδρασης λαϊκών δυνάμεων απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της «δύσης», προορισμένο  οργανωτικά, ιδεολογικά, πολιτικά να διοχετεύσει αυτή την αντιδραση και σε ιστορικά αντιδραστική κατεύθυνση, προορισμένο να την διοχετεύσει και να την συγκρατήσει «στην καθορισμένη ταξική τροχιά». Προορισμένο να επιτελέσει ρόλο «καταλύτη» του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού/πολέμου για τη «αναδιαμόρφωση»-διάλυση-διανομή της περιοχής, στην οποία διανομή διεκδικεί ταυτόχρονα, για λογαριασμό του και για λογαριασμό των αστικών δυνάμεων της περιοχής που το ενισχύιουν,  το δικό του ληστρικό μερίδιο.

Αυτό που έζησε ο γαλλικός λαός αποτελεί, πολύπλευρα, αποτέλεσμα του  ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για τα «ποσοστά», για χάρη των οποίων και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός επιδιώκει τη (μέσω και των «τζιχαντιστών») διάλυση και της Συρίας. Για χάρη των οποίων ποσοστών, επίσης, άρχισε να βομβαρδίζει «θέσεις τζιχαντιστών», από τη στιγμή που η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας εναντίον τους είχε ως συνέπεια την αχρήστευση της ως τότε προσχηματικής αξιοποίησής τους από τη «δύση» και τους «συμμάχους» της, και κατέστησε το «βομβαρδισμό θέσεων τζιχαντιστών»  την κύρια «μορφή πάλης» όλων των εμπλεκόμενων για τα «ποσοστά»…

«Ο πόλεμος παρατείνεται και απειλεί να εξελιχθεί σε ολόκληρη «εποχή» πολέμου!», έγραφε το 1916 ο Λένιν για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και όπως και τότε έτσι και σήμερα η έξοδος από τον πόλεμο, και από την εποχή πολέμου που προοιωνίζονται οι εξελίξεις,  βρίσκεται στον ίδιο δρόμο,  σε αυτόν και μόνο σε αυτόν: Οι 72 μέρες της κομμούνας και τα 72 χρόνια του Οκτώβρη είναι, μπροστά στην καπιταλιστική  κρίση και τις συνέπειές της εσωτερικά και διεθνώς, επίκαιρα όσο ποτέ.

«Δεν γίνεται»;

Πολύ καλά, τότε απλώς δεν υπάρχει έξοδος.

Κατά τα άλλα τα ίδια: Ο δρόμος αυτός περνά άλλωστε μέσα από τα γνωστά και τα καθημερινά, μέσα από την πάλη των εργαζομένων για την υπεράσπιση των οικονομικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τους που τους τα αρνείται η κάθε διαχείριση είτε της καπιταλιστικής κρίσης είτε της καπιταλιστικής ανάπτυξης, μέσα από την πάλη για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ), μέσα από την  λαϊκή πάλη την ήδη αποδεσμευμένη από αυτούς, μέσα από την ταξική προλεταριακή διεθνιστική αλληλεγγύη με τους λαούς που παλεύουν στους  ίδιους δρόμους, με τα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ενάντια στο ρατσισμό, το φασισμό και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, μέσα από την ανατροπή της εκμεταλλευτικής εξουσίας στην ίδια μας τη χώρα.

20 Οκτωβρίου 1980, διαδήλωση ενάντια στην επανένταξη, εκείνη τη μέρα, στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. «ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΝΑΤΟ» είναι το σύνθημα του πανό στη δεξιά πλευρά της φωτογραφίας. Το ίδιο σύνθημα αντηχούσε από τα στόματα των διαδηλωτών στη διάρκεια της κινητοποίησης.

άγγλοι σύμμαχοι…

Το έφεραν οι περιστάσεις και στις αναρτήσεις του μπλογκ δημιουργήθηκε ένας μικρός κύκλος που θεματολογικά αναφέρεται σε αυτό που λέει ο τίτλος: «Άγγλοι σύμμαχοι»:

Ζει ανάμεσά μας…………

Μια βραδιά στο Λονδίνο με τον Κρις Γουντχάουζ

“Μια βραδιά στο Λονδίνο”, μέρος δεύτερο. Αναλύοντας μια υπόθεση εργασίας

Με αφορμή το βιβλίο “ΟΠΛΑ Το τιμωρό χέρι του λαού” του Ιάσωνα Χανδρινού

Λέμε λοιπόν να κλείσουμε αυτόν τον μικρό κύκλο (αν και με αφορμή τα τεκταινόμενα γύρω από το νέο «Σχέδιο Ανάν» θα μπορούσαμε και να τον… διευρύνουμε), όπως τον ανοίξαμε. Με  ένα ακόμα μικρό περιστατικό από το βιβλίο “Καπετάν Μπουκουβάλας, Το αντάρτικο ιππικό της Θεσσαλίας” σε καταγραφή Αλέξη Σεβαστάκη (Β΄έκδ. Γ.Χ. Κανελλόπουλος) , σελ. 142-148, αφού πρώτα εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον βρετανικό λαό που αυτές τις μέρες πλήττεται από τις πλημμύρες:

«(…) Τέλος ’43 – αρχές ’44, οι Γερμανοί είχαν πολλούς λόγους να θέλουν να δημιουργήσουν ένοπλα στηρίγματα μέσα στον ντόπιο πληθυσμό. Το αντάρτικο κίνημα, ύστερα μάλιστα από τον αφοπλισμό των Ιταλών, είχε δυναμώσει και κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο αξιόμαχο. Γι’ αυτούς ήταν ο άμεσος, εσωτερικός, κίνδυνος. Έπρεπε, λοιπόν, να οργανώσουν σώματα Ελλήνων, να εξασφαλίσουν πληροφορίες και πλάτες. (…)

Επιπρόσθετα, εκείνη την εποχή, είχαν φοβερή αιμορραγία στις απέραντες ρωσικές εκτάσεις. Ήταν ανάγκη να εξοικονομούν από παντού δυνάμεις για να κλείνουν τα κενά. Έφτασαν να στέλνουν από τη Λάρισα ακόμα και τραυματίες, με ανοιχτές τις πληγές τους, στο ρωσικό μέτωπο. Πάνω από όλα όμως, η προσπάθεια των Γερμανών είχε ως κύριο στόχο την αρπαγή της επικείμενης σοδειάς. Το στάρι της Θεσσαλίας έπρεπε, με κάθε θυσία, να περάσει στα χέρια τους. Ήταν πιά η εποχή, που οι δυνατότητες εφοδιασμού τους σε σιτηρά είχαν πέσει κατακόρυφα. Ο ρωσικός σιτοβολώνας χάνονταν…

Καταλάβαιναν ότι, χωρίς τη βοήθεια ντόπιων συνεργατών, ήταν αμφίβολη η επιχείρηση της αρπαγής. Έτσι ξεκίνησε η οργάνωση της θεσσαλικής προδοσίας, που αργότερα πήρε δραματικές διαστάσεις και που άπλωσε στη Θεσσαλία τη φωτιά και το μαχαίρι. Την άνοιξη του ’44 παρουσιάστηκαν, αρχικά στο Βόλο κι ύστερα σ’ όλες τις θεσσαλικές πόλεις, Έλληνες ένοπλοι τρομοκράτες στην υπηρεσία των Γερμανών.

Στην αρχή έκαμε την εμφάνισή της, στις πόλεις Βόλο, Τρίκαλα, η οργάνωση «Τρία Έψιλον». (…)

Τον ίδιο καρό αρχίζει η προσπάθεια για την ίδρυση και στη Θεσσαλία Ταγμάτων Ασφαλείας κατά το πρότυπο των ράλληδων. Έτσι, εμφανίζονται τα Εασάδ. (…)

Σ’ αυτή την προσπάθεια είχαν αρκετά χωμένη την ουρά τους και οι Εγγλέζοι. Πολιτική των Εγγλέζων ήταν να δημιουργούν παντού στηρίγματα – αντίβαρα του ΕΛΑΣ. Ύστερα απο τη διάλυση του καπετανάτου του Σούρλα και του αρχηγείου Ανατ. Θεσσαλίας ΕΔΕΣ, που είχαν βιαστικά ανασυστήσει με κάπου τριάντα αξιωματικούς και άλλους μισθοφόρους, είδαν με φρίκη ότι σ’ όλο το θεσσαλικό χώρο έμειναν χωρίς οργανωμένες δυνάμεις. Ούτε υπήρχε η δυνατότητα να συγκροτήσουν άλλα, τέτοιου είδους, τμήματα. (…)

Απ’ τις πρώτες μέρες, λοιπόν, του ’44, αρχίζουν να λειτουργούν τα συγκοινωνούντα αγγεία πρώην εδεσιτών – Εασάδ. Η εγγλέζικη προπαγάνδα, με σύστημα, χρήμα και επιμονή, διέδιδε ότι εμείς, τελικά, θα κατασφάξουμε αυτούς που είχαν εκτεθεί με τις λίρες και τον ΕΔΕΣ, ότι μπροστά στον κίνδυνο δεν ήταν άλλη λύση παρά η ενίσχυση των δυνάμεων των Εασάδ. Αργοτερα, αυτά τα συγκοινωνούντα αγγεία, πήραν πιό επίσημο χαρακτήρα. Όταν ήρθε η ώρα να καταφέρουμε σκληρά πλήγματα στα Εασάδ, πολλοί (πρώην εασαδίτες και εδεσίτες), έφευγαν με εντολή απ’ τη Θεσσαλία, πήγαιναν με γερμανικά αυτοκίνητα, μέσω Μετσόβου, στα Γιάννενα κι από κει στο Ζέρβα. Εκεί, μεταβάλλονταν σε βασανιστές ιδιαίτερα των Θεσσαλών που έπεφταν στα χέρια τους, στα μέρη της Ηπείρου. Μετά τη Βάρκιζα, γύρισαν στη Θεσσαλία και πέρασαν τον κόσμο «διά πυρός και σιδήρου».

Οι Εγγλέζοι δεν σταματούσαν εδώ. Έκαναν και προσπάθειες να διαβρώσουν τα ίδια μας τα τμήματα. Βέβαια, στους δικούς μας δεν έλεγαν να αυτομολούν στα Εασάδ ή στους Γερμανούς, αλλά να φεύγουν στην Ήπειρο, για το Ζέρβα. (…)

(…)

Κινούμαι, πάλι, μαζί με το σύνδεσμο τον Αντάρα κι άλλους δυο ιππείς. Κοντά στο χωριό των Φαρσάλων Ρύζι, είναι μια χαραδρούλα κι αμέσως μετά η σιδηροδρομική γραμμή κι ο αμαξόδρομος. Από δω ήταν ένα από τα περάσματά μας. Καθήσαμε να σκοτεινιάσει. Πάνω στην ώρα, έφτασε ένας Εγγλέζος αξιωματικός, Έβανς νομίζω τον λέγανε, με διερμηνέα έναν Εβραίο. Μας χαιρέτησαν, ξεπέζεψαν. Τους φιλέψαμε ψωμί, τυρί.

-Τι είσαστε; μας ρώτησε.

-Του ιππικού.

-Του Μπουκουβάλα;

-Ναι.

Ούτε μπορούσε να φανταστεί πως ήμουν ο Μπουκουβάλας. Μας ρώτησε αν θέλαμε να βαδίσουμε μαζί, πήγαινε στο Παλιόκαστρο, στην έδρα του, όπου και  έδρα τότε της 16ης ταξιαρχίας πεζικού. Μας ζήτησε να καβαλικέψει σε δικό μας άλογο, γιατί τον είχε πληγιάσει το σαμάρι. Ο Αντάρας πήρε το σαμαριάρικο κι έδωσε το σελλωμένο του. Με το σκοτείνιασμα βγήκε μπροστά ο Αντάρας, έψαξε το δρόμο, σφύριξε και περάσαμε. Είναι καλό φεγγάρι, κατεβαίνουμε να πεζοπορήσουμε, για ξεμούδιασμα.

-Ώστε έτσι! Του Μπουκουβάλα, ε; άρχισε ο Έβανς. Και πού πάτε;

-Σύνδεσμοι για το Γενικό, ταχυδρομείο.

-Λοιπόν, γυρίζοντας, νάρθετε στο Παλιόκαστρο να σας δώσω ιματισμό.

-Ευχαριστούμε, αλλά πού ναρθούμε! Έπειτα, δεν έχουμε κι άδεια.

-Τι άδεια; Για να πάρετε ένα-δυο λίρες θέλετε άδεια; Καλά τόξερα ότι αυτός ο Μπουκουβάλας είναι κακός κι ανάποδος! Ακούς άδεια! Αν οι αρχηγοί σας δεν ήταν τέτοιοι, θα παίρνατε λεφτά και θάχατε εφόδια, ρούχα, όπλα…

Κάνουμε πως τον ακούμε με συμπάθεια. Παίρνει φορα.

-Σας έβαλε ο Μπουκουβάλας και αφοπλίσατε τόσα τμήματα…

Ο Αντάρας είναι έτοιμος να ξεσπάσει. Τον σκουντώ. Εμφανίζομαι στα μάτια του Έβανς ως ο πιο ευάλωτος.

-Πού να ξέραμε πως είστε τέτοιοι καλοί άνθρωποι! Οι καπεταναίοι μάς λένε άλλα και μας γυρίζουν το κεφάλι.

-Να περάσεις να σε βοηθήσω. Και να πεις και στους άλλους αν θέλουν να πολεμήσουν σαν πατριώτες να πάψουν να υπακούουν στον Μπουκουβάλα. Εσύ φαίνεσαι μορφωμένος άνθρωπος και κάθεσαι κι έχεις αρχηγούς αυτούς τους αγροίκους! Κρίμα! Κρίμα! Απορώ.

Φτάσαμε στο τρίστρατο που θα χωρίζαμε. Έψαχνε τις τσέπες του, ήταν στενοχωρημένος που δεν κρατούσε πάνω του λίρες.

-Νάρθεις στο Παλιόκαστρο, θέλω να σε βοηθήσω.

Ο Αντάρας πήρε το άλογό του, έδωσε το σαμαριάρικο.

Ο Έβανς άπλωσε το χέρι να χαιρετιστούμε. Το δίνω το χέρι μου.

-Μπουκουβάλας! λέω ξερά και του κρατώ σφιχτά το χέρι.

Τον συγκρατώ να μην πέσει, τάχει χάσει, τρέμει λίγο. Εγώ του κρατώ το χέρι γερά.

-Ήθελα, ήθελα… να δοκιμάσω την αφοσίωσή σας. Είμαι… είμαι… ευτυχής που έχετε τέτοια σταθερότητα και αφοσίωση… Μου κάνει εντύπωση ο πατριωτισμός και η υπακοή εις τους ηγέτας!…

Γύρισα στον διερμηνέα άγρια:

Πες του ωρέ να σταματήσει! Αυτά τα σάλια του μου μεγαλώνουν την αηδία. Πες του ότι ξέρουμε πως κουβαλήθηκαν για να διχάσουν το έθνος μας. Είναι πληρωμένοι και μας νομίζουν για υποψήφιους πράχτορές τους. Πες του πως και δω θα τους απογοητεύσουμε. Το μόνο που μπορεί να κάνει ειναι να χαθεί απ’ τα μάτια μου. Να μην του αλλάξω τον αδόξαστο…

Πήδηξα στο άλογο. Σ’ ολο το δρόμο είμασταν χολιασμένοι. (…)»

Με αφορμή το βιβλίο «ΟΠΛΑ Το τιμωρό χέρι του λαού» του Ιάσωνα Χανδρινού

Αφορμή για τα όσα ακολουθούν παρακάτω αποτέλεσαν κάποιες προσωπικές συζητήσεις που είχα με κοντινά μου πρόσωπα γύρω από το εξαιρετικό ερευνητικό έργο του Ιάσωνα Χανδρινού που αποτυπώνεται στο βιβλίο του «ΟΠΛΑ Το τιμωρό χέρι του λαού», συζητήσεις οι οποίες έθιγαν κριτικά ορισμένες πλευρές της προσέγγισής του στο θέμα του.

edit 25/1/2018: Η παραπάνω ανακοίνωση της Διοίκησης της ΟΠΛΑ περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Ιάσωνα Χανδρινού. Την εντάσσω εδώ για τον λόγο ότι συχνά, σε διάφορα δημοσιεύματα, ο τίτλος της Οργάνωσης αναφέρεται λαθεμένα. Αυτή η προκήρυξη περιέχει την ονομασία της ολογράφως: Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα.

Πριν μπω στο κύριο θέμα της ανάρτησης αναφέρω επί τροχάδην κάποιες δικές μου επι μέρους κριτικές επιφυλάξεις, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές,  γύρω από εκτιμήσεις του συγγραφέα, όπως π.χ. η «ανάδειξη» της εκτέλεσης των προδοτών «σε μέσο επιβολής και καταξίωσης του ενόπλου αγώνα, σύμφυτο με την πολιτική ατζέντα του ΕΑΜ», που κατά τη γνώμη μου δίνει περισσότερο έμφαση στην «ηθική» πλευρά του ζητήματος παρά στην αμείλικτη αναγκαιότητα που υπαγόρευσε  τη συγκεκριμένη τακτική. Ή η εκτίμηση ότι «η μεγάλη αιματοχυσία της αναμέτρησης στους δρόμους ανάγκασε το ΕΑΜ να εγκαταλείψει την τακτική των παναθηναϊκών συλλαλητηρίων στο κέντρο της πόλης και να στραφεί στη συγκρότηση συνοικιακών βάσεων»: Η θυσία σε αίμα σίγουρα θα επέβαλε ιδιαίτερη προσοχή και φειδώ στην επιλογή των μορφών πάλης, όμως τα μεγάλα παναθηναϊκά συλλαλητήρια πραγματοποιήθηκαν ακριβώς παρά τη θυσία σε αίμα με σκοπό να ματαιώσουν -όπως και το κατόρθωσαν- κεντρικές επιλογές του κατοχικού κράτους όπως η πολιτική επιστράτευση και η επέκταση  της βουλγάρικης κατοχής. Επιπλέον, νομίζω, η «συγκρότηση συνοικιακών βάσεων» δεν αποτέλεσε στροφή από την «τακτική των παναθηναϊκών συλλαλητηρίων», αλλά αντίθετα τα συλλαλητήρια αυτά στήριξαν την επιτυχία τους στις ήδη συγκροτημένες βάσεις των συνοικιών, των χώρων εργασίας και σπουδών.  Τέλος, η αναγωγή της ΟΠΛΑ και του είδους της δράσης της στο «αντάρτικο πόλης» μεταφέρει, κατά τη γνώμη μου, στην οργάνωση και στο είδος δράσης της το μεταγενέστερο «στερεότυπο» που αφενός μόνο φαινομενικά και «φορμαλιστικά» ταυτίζεται με την κύρια αποστολή και δράση της ΟΠΛΑ και, αφετέρου, παραγνωρίζει την οργάνωση, αποστολή, και δράση του ΕΛΑΣ της Αθήνας, που αποτελεί ίσως μοναδική περίπτωση πραγματικού αντάρτικου πόλης – στο βαθμό, βέβαια, που υπάρχει ανάγκη για τέτοιες ταξινομήσεις και στο βαθμό που οι τέτοιες ταξινομήσεις έχουν ιδεολογικές και πολιτικές συνέπειες κάποιας σημασίας. Γύρω από την τελευταία ιδιαίτερα πλευρά θα μπορούσε να γίνει περισσότερη συζήτηση, όμως το κύριο θέμα της ανάρτησης αφορά μια τέταρτη πλευρά, η οποία μου υποβλήθηκε στις προσωπικές συζήτησεις που έγραψα παραπάνω:

Πρόκειται για το γεγονός ότι η αφετηρία δράσης της ΟΠΛΑ ταυτίζεται χρονικά με μια γενικευμένη έξαρση της δραστηριότητας του συνολικού (κατοχικού – δοσιλογικού, κρατικού – παρακρατικού) κατασταλτικού μηχανισμού, τον οποίο διέθετε  η αστική εξουσία εναντίον του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Στην ίδια χρονική σύμπτωση εντάσσεται και η οριστική μεταβολή της τροπής του Παγκόσμιου Πόλεμου ύστερα από τις νικές του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ (2 Φεβρουαρίου 1943) και στο Κουρσκ (23 Αυγούστου 1943), ύστερα επίσης και από την παράδοση της Ιταλίας (8 Σεπτεμβρίου του 1943), μεταβολή η οποία -επιβεβαιώνοντας τη νίκη της ΕΣΣΔ επί της ναζιστικής Γερμανίας- έφερε στο προσκήνιο των ιμπεριαλιστικών ενδιαφερόντων το ζήτημα της εξασφάλισης των θέσεων τους στη μεταπολεμική «τάξη πραγμάτων». Γεγονός το οποίο εξειδικευόμενο στην Ελλάδα, σήμαινε ότι για την Αγγλία η διάταξη των συμμαχιών της που κυριαρχούνταν από τις αναγκαιότητες διεξαγωγής του πολέμου στις οποίες έπαιζαν σημαντικό ρόλο οι πολεμικές επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ, έδωσε τη θέση της στη διάταξη συμμαχιών που απαιτούσαν οι μεταπολεμικές βλέψεις της στην Ελλάδα.

Πρόκειται για ζήτημα με γενικές πολιτικές συνέπειες από τις οποίες δεν εξαιρείται η συγκρότηση και η δράση της ΟΠΛΑ, ζήτημα χωρίς την υπογράμμιση του οποίου είναι αδύνατο να κατανοηθούν ολοκληρωμένα τα διεθνή και εσωτερικά γεγονότα του 1943-1944, αλλά και ζήτημα η παράκαμψη του οποίου επιτείνει μια, όπως και παραπάνω, «φορμαλιστική» αντίληψη για την ΟΠΛΑ και τη δράση της.

***

Γύρω από το συγκεκριμένο αυτό ζήτημα περιορίζομαι στη συνέχεια να αντιγράψω από το βιβλίο του Τριαντάφυλλου Αθ. Γεροζήση «Το Σώμα Των Ελλήνων Αξιωματικών Και Η Θέση Του Στη Σύγχρονη Ελληνική Κοινωνία 1821-1975», ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ, σελ. 662-667:

«[…] Αυτή η αλλαγή ή το ενδυνάμωμα του ΕΛΑΣ οδήγησε τους Άγγλους να επιχειρήσουν με μεγαλύτερη επιμονή:

α. Να διαιρέσουν την Ελληνική Αντίσταση, όσο το δυνατό περισσότερο και βαθύτερα.

β. Να ενισχύσουν κάθε αντ-εαμική και αντι-ελασίτικη οργάνωση, χωρίς να ενοχλούνται αν η οργάνωση αυτή συνεργάζεται με τους Γερμανούς.

γ. Να αρχίσουν «ανεπίσημα» επαφές με τους Γερμανούς , προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο».

δ. Να προετοιμάσουν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Ελλήνων, για να επιβληθούν πιο εύκολα.

Στο τελευταίο σημείο, οι σκοποί των Άγγλων και των Γερμανών συνέπιπταν ή ήταν παράλληλοι. Αυτό φαίνεται από πολλές αναφορές της Γερμανικής Ομάδας Στρατιών για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, καθώς και του Πληρεξούσιου του Ράιχ για την Ελλάδα Νοϊμπάχερ, καθώς και σε διάφορα αγγλικά έγγραφα, όπως είναι για παράδειγμα η περίφημη αναφορά του ταξίαρχου Μάγερς, σύμφωνα με την οποία οι οπαδοί του ΕΑΜ έπρεπε να καταγγέλονται στις γερμανικές αρχές κατοχής. 1858

Στη διάρκεια του καλοκαιριού του 1943 ο Νεοζηλανδός λοχαγός Στοτ πέτυχε μαζί με άλλους πέντε κομμάντος-σαμποτέρ να τινάξει τη γέφυρα του Ασωπού, που φυλαγόταν γερά από γερμανικές δυνάμεις, επιχείρηση που το ίδιο το επιτελείο του ΕΛΑΣ είχε χαρακτηρίσει «απραγματοποίητη». Η παράτολμη αυτή επιχείρηση «απραγματοποίητη», που ο Στοτ πραγματοποίησε, τον είχε κάνει «μυθικό ήρωα».

Τον Οκτώβρη του 1943, με διαταγή των προϊσταμένων του, ο Στοτ μπήκε στην Αθήνα, όπου κυκλοφορούσε με τη στολή του και το ιδιαίτερο πλατύγυρο καπέλο των Νεοζηλανδών. Η αποστολή του ήταν να συντονίσει όλες τις αντιεαμικές οργανώσεις στην Αθήνα και κατά κάποιο τρόπο να συνεχίσει την αποστολή του Τσιγάντε. Πραγματικά, ο Στοτ πέτυχε να ξαναφτιάξει τον «Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Συνασπισμό – ΠΑΣ». Στον ΠΑΣ λάβαιναν μέρος η «Χ» του συνταγματάρχη Γρίβα, ο «προδοτικός» ΕΔΕΣ των συνταγματαρχών Παπαγεωργίου και Παπαθανασόπουλου και άλλες οργανώσεις που υπήρχαν, ένοπλες ή όχι, με την ανοχή ή την υποστήριξη των γερμανικών αρχών κατοχής.

Ο Στοτ άρχισε επίσης επαφές με προσωπικότητες των «Ταγμάτων Ασφαλείας», της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής, που όπως είδαμε διοικούσε ο Γερμανός στρατηγός Στροοπ. 1859

Ο συνταγματάρχης Βεντήρης ονομάστηκε αρχηγός της ΠΑΣ και ο συνταγματάρχης Σπηλιωτόπουλος για την περιοχή της Αθήνας. Ο Σπηλιωτόπουλος ήταν ένας από τους μυστικούς εκπροσώπους της κυβέρνησης Καΐρου. Το πιθανότερο είναι ότι οι δυο αγνοούσαν τις κινήσεις του Στοτ ή ακόμα και την ύπαρξή του.

Ο Βεντήρης, που ήταν αξιωματικός μεγάλης επαγγελματικής αξίας, είχε απομακρυνθεί από το στρατό μετά το κίνημα του 1935, αλλά, όπως και πολλοί άλλοι δημοκρατικοί το 1935 αξιωματικοί, έβλεπε τώρα το μέλλον του στο βασιλικό στρατόπεδο. 1860

Όμως ο Στοτ προχώρησε και άλλο με τη μεσολάβηση του δημάρχου της Αθήνας Γεωργάτου, ο λοχαγός Στοτ, ήρθε σε επαφή με το Γερμανό συνταγματάρχη Λοος, αρχηγό της γερμανικής μυστικής στρατιωτικής αστυνομίας για τα Βαλκάνια, καθώς και με άλλους Γερμανούς αξιωματικούς. Οι επαφές αυτές πιθανό να είχαν σαν αντικείμενο μια «σιωπηρή συμφωνία», «άτυπη», σε πλαίσια τοπικά, ανάμεσα στους Γερμανούς και τους Άγγλους, για την περίπτωση αποχώρησης του γερμανικού στρατού από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια. 1861

Τελικά, ο Στοτ ανακλήθηκε στο Κάιρο, είτε γιατί ξεπέρασε τα όρια των διαταγών που είχε, πράγμα απίθανο, είτε γιατί Σοβιετικοί και Αμερικανοί πληροφορήθηκαν τη δραστηριότητά του. Άλλωστε η 5η ταξιαρχία του ΕΛΑΣ, με αναφορά χρονολογημένη από 11 Δεκέμβρη του 1943, πληροφορούσε την Κεντρική Επιτροπή του ΕΛΑΣ για τις δραστηριότητες του λοχαγού Στοτ. Αλλά και η σοβιετική εφημερίδα «Πράβδα» είχε κάνει σαφή αναφορά «στις δραστηριότητες Άγγλων πρακτόρων που προσπαθούσαν να υπονομεύσουν την αντιχιτλερική συμμαχία…». 1862

Ο Στοτ ανακλήθηκε από την υπηρεσία του, τη SOE, προάχτηκε σε ταγματάρχη, παρασημοφορήθηκε και στη συνέχεια στάλθηκε στην Ινδονησία, στο νησί Μπορνέο, όπου και σκοτώθηκε το Μάρτη του 1945.  [*] Πράγμα που δείχνει ότι καθόλου δεν είχε ξεπεράσει τις διαταγές που είχε. 1863

Η μικρή αυτή «πτυχή» του πολέμου στην Ελλάδα, η οποία δεν έχει ερευνηθεί σε βάθος και δεν είναι απόλυτα γνωστή, δείχνει την έκταση των συνωμωσιών και των παγίδων στις οποίες βρέθηκε αναμιγμένο ένα μεγάλο μέρος τωυ σώματος των αξιωματικών, που βυθιζόταν στη συνεργασία με τον κατακτητή και την προδοσία, σπρωγμένο από το Θρόνο και τους Άγγλους. Άλλωστε ο ίδιος ο Ράλλης, ο οργανωτής των «Ταγμάτων Ασφαλείας» και των Στρατοδικείων, βρισκόταν σε επαφή με τους Άγγλους. 1864 […]

1858 […] Ο ταξίαρχος Μάγερς κατάγγειλε το 1978 το έγγραφο αυτό σαν πλαστό, κάτι που βέβαια είναι κατανοητό από την πλευρά του. Αλλά το έγγραφο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο δελτίο του Ελληνοαμερικανικού Συμβουλίου της Ν. Υόρκης, τον Οκτώβρη του 1945. Στη συνέχεια δημοσιεύτηκε από τον Φ. Γρηγοριάδη στον τόμο 3, σελ. 230 της ιστορίας του «Το Αντάρτικο» το 1964. Από τότε έγινε μνεία του εγγράφου αυτού πολλές φορές. Ο Μάγερς υποστήριξε ότι έλαβε γνώση του εγγράφου αυτού μόλις το 1978, πράγμα παράξενο από πολλές απόψεις. Υπάρχουν Έλληνες ιστορικοί που θεωρούν το έγγραφο πλαστό και πιστεύουν την άποψη του Μάγερς, άλλοι που το θεωρούν αυθεντικό. Αλλά εκείνο που ειναι αναμφισβήτητη αλήθεια, είναι ότι το περιεχόμενο του εγγράφου αυτού αντιστοιχεί απόλυτα στην πρακτική και την αλήθεια της αγγλικής πολιτικής όπως αυτή εφαρμόστηκε στην Ελλάδα στην περίοδο 1941-1947. […] Θα μπορούσε να το θεωρήσει κανένας πλαστό, αν δεν υπήρχαν η υπόθεση Στοτ, η δολοφονία του μέλους της Αγγλικής Αποστολής Λώρενς από άλλο μέλος της Αποστολής γιατί δεν συμφωνούσε ακριβώς στις ενέργειες αυτές, αν δεν υπήρχαν οι συνομιλίες Άγγλων-Γερμανών στη Λισσαβώνα και η ανενόχλητη από την πλευρά των Άγγλων, αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, αν δεν υπήρχε η συνεργασία του ΕΔΕΣ Αθήνας και της «Χ» με τις δυνάμεις κατοχής με μοναδικό αντίπαλο το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αν δεν υπήρχε η συνεργασία του Ζέρβα με τους Γερμανούς κάτω από τη μύτη της Αγγλικής Αποστολής και άλλα παραδείγματα […]. Δίνουμε την αναφορά του Μάγερς ολόκληρη [**]:

«Χ – 12 Αυγούστου 1943. Αυστηρά Εμπιστευτική 85-4ΑΣ. […] Σύμφωνα με την τελευταία εμπιστευτική διαταγή σας έδωσα οδηγίες στους Άγγλους και Έλληνες πράκτορες που εργάζονται κάτω από τις διαταγές μου, να υπονομεύσουν το έργο του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και να εμποδίσουν ώστε οι οργανώσεις αυτές να επιτύχουν να εδραιώσουν τη θέση τους και να αποκτήσουν δεσπόζουσα επιρροή στην Ελλάδα.

Αυτό όμως είναι απίθανο, δεδομένου ότι οι βασιλόφρονες και οι υποστηρικτές της 4ης Αυγούστου δεν έχουν καμία πολιτική δύναμη στη χώρα και οι αρχηγοί τους μισούνται από τον ελληνικό λαό. […]

Θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο για τους πράκτορές μας να έχουν επαφή με αντιπροσώπους της κυβέρνησης, δηλαδή με ανώτερους αξιωματικούς, αστυνομικούς, με σκοπό το δικαίωμα να καταγγέλουν τους αρχηγούς του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, ώστε να έρθει η στιγμή οι οργανώσεις αυτές να μην μπορούν να βλάψουν τα αγγλικά συμφέροντα. Απ’ αυτή την άποψη η οργάνωση του ΕΔΕΣ έκανε πολλά. Κατάγγειλε στο συνταγματάρχη Ντερτιλή και τον υπουργό Ταβουλάρη πολλά ενεργά πρόσωπα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ που βρίσκονται τώρα στα χέρια των Γερμανών και γενικά των αρχών κατοχής. […]»

[…]

1863 […] Σε ένα ντοκουμέντο για τις θέσεις του Κεντρικού γραφείου των Αντιφασιστικών Οργανώσεων της Μέσης Ανατολής με ημερομηνία 11 Απρίλη 1944 αναφέρονται τα παρακάτω σχετικά με τον λοχαγό Ντον – Στοτ:

«3. Η προκλητική επέμβαση των αντιδραστικών αγγλικών κύκλων σε ζητήματα καθαρά εσωτερικά Ελληνικά…

4. Εφαρμόζοντας την ίδια πολιτική στην Ελλάδα οι ίδιοι κύκλοι (…) βοήθησαν το Ράλλη και οργάνωσε τα Τάγματα Ασφαλείας και έφτασαν στο αποκορύφωμα της προδοσίας  του συμμαχικού αγώνα στέλνοντας το λοχαγό Ντον – Στοτ στο συνταγματάρχη της Γκεστάπο Λόος με τον οποίο διαπραγματεύθηκε τη συγκρότηση κοινού αντικομμουνιστικού μετώπου!!!»

Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να βρεθεί από ποιον ενημερώθηκαν οι Έλληνες δημοκρατικοί στρατιωτικοί στη Μέση Ανατολή για τη δραστηριότητα του Στοτ. Το έγγραφο αυτό αποδεικνύει ότι ο Στοτ ενήργησε ύστερα από εντολή – Σύντομη Ιστορία ΚΚΕ Σχέδιο: οπ.ανωτ., σελ. 196. Ο Στοτ οργάνωσε σύσκεψη στην οποία παραβρέθηκαν: Αξιωματικός της Γκεστάπο, εκπρόσωπος των Ταγμάτων Ασφαλείας, της Χωροφυλακής, της Αστυνομίας Πόλεων, του προδοτικού ΕΔΕΣ Αθήνας, της «Χ», της ΡΑΝ, της ΕΔΕΝ, της Εθνικής Δράσης και άλλοι που υπόγραψαν ¨Σύμφωνο αντικομμουνιστικής συνεργασίας. […]»

[*] Σημ. του μπλογκ.  Στο «δεξιάς οπτικής» βιβλίο του δημοσιογράφου Γ. Καράγιωργα «Η ΟΠΛΑ χωρίς θρύλο» (1997) παρουσιάζονται λεπτομέρειες για το πώς ο ΕΛΑΣ πληροφορήθηκε τα όσα έγιναν στην Αθήνα με τον Ντον – Στοτ και, επίσης, υποστηρίζεται, ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν Νεοζηλανδός αλλά «γνήσιος» Άγγλος αξιωματικός με όνομα Τζόρνταν (σελ. 137), ευρισκόμενος ακόμα και το 1970 -κατά την ΚΥΠ- στην Ελλάδα. Εκδοχή που βέβαια ίσως ανταποκρίνεται στην αλήθεια ίσως όχι.

[**] Σημ. μπλογκ. Στο βιβλίο από όπου και τα αποσπάσματα η αναφορά παρατίθεται ολόκληρη. Εδώ παρατίθενται μόνο ορισμένες περικοπές.

της κορέας

Διαβάζω στο σημερινό Ριζοσπάστη την ανάλυση τη σχετική με την αυξανόμενη ένταση στην περιοχή της Κορέας και κάνω ορισμένες σκέψεις, σκέψεις βέβαια «επιμέρους» απέναντι στη συνολική πραγματικότητα της περιοχής:

Πρώτη σκέψη: Όταν οι ΗΠΑ, μαζί με τη Νότια Κορέα, διεξάγουν τέτιας κλίμακας και χρονικής διάρκειας στρατιωτικές ασκήσεις πολεμικής επιθετικότητας σε βάρος της ΛΔ Κορέας, είναι επόμενο η ΛΔ Κορέας από την πλευρά της να κινητοποιείται επίσης στρατιωτικά πραγματοποιώντας απέναντι στις επιθετικές «ασκήσεις» των ιμπεριαλιστών τις δικές της αμυντικές «ασκήσεις», εφόσον κάθε στρατιωτική άσκηση εκτός από εκπαιδευτικό «θέατρο» αποτελεί και κατάσταση πραγματικής ετοιμότητας. Θα ήταν λοιπόν αδιανόητο να υποθέσει κανείς, ότι η Βόρεια Κορέα ευρισκόμενη απέναντι σε μια κατάσταση πολεμικής επιθετικής ετοιμότητας με στόχο την ίδια, δεν θα κινητοποιούσε τους δικούς της μηχανισμούς πολεμικής αμυντικής – αποτρεπτικής ετοιμότητας.

Με αυτόν τον τρόπο πρέπει να εκτιμηθεί και η ανακοίνωση του εκπροσώπου της Εθνικής Επιτροπής Ειρήνης Κορέας στην Πιονγιάνγκ, που σημείωνε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

«Ο ουρανός, η γη και οι θάλασσες της Νότιας Κορέας κατακλύζονται από τα τελευταία αμερικανικά πυρηνικά μέσα. Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές προχωρούν σε ακατάπαυστες κινήσεις πολέμου από την έναρξη της κατοχής της Νότιας Κορέας, δημιουργώντας, αρκετές φορές, μία κατάσταση όξυνσης και αμέσως μετά αποκλιμάκωσης. Ομως, ποτέ δεν εργάστηκαν τόσο απελπισμένα προκειμένου να ξεκινήσουν έναν πυρηνικό πόλεμο έναντι της ΛΔ Κορέας με όλους τους τύπους πυρηνικών μέσων όπως κάνουν τώρα.

Αυτό δεν είναι μία απλή απειλή, ένας εκβιασμός κατά της ΛΔ Κορέας και μία επίδειξη στρατιωτικών δυνάμεων, αλλά μία πολύ επικίνδυνη στρατιωτική πρόκληση ώστε να ξεκινήσουν έναν πυρηνικό πόλεμο στη Χερσόνησο με κάθε κόστος. Οι ΗΠΑ φαίνεται να επιδεικνύουν τη δύναμή τους φέρνοντας τα τελευταία πυρηνικά όπλα εντός της Νότιας Κορέας αλλά αυτό δε θα τις οδηγήσει πουθενά. Σφάλλουν σοβαρά εάν θεωρούν πως μπορούν να τρομοκρατήσουν τη ΛΔ Κορέας με τα τελευταία τους όπλα».

Δεύτερη σκέψη, η προερχόμενη από μια «λεπτομέρεια»‘ του ίδιου δημοσιεύματος: «Στο τέλος της βδομάδας, στρατιωτικοί αξιωματούχοι της ΛΔ Κορέας, απαντώντας πάντα στις πρότερες στρατιωτικές προκλήσεις των ΗΠΑ στην περιοχή, φάνηκε να προχωρούν στη μετακίνηση τουλάχιστον δύο πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς πιθανώς τύπου «Musudan» στις ανατολικές ακτές της χώρας, γεγονός που χρησιμοποιήθηκε αρχικά από ιαπωνικά και αμερικανικά ΜΜΕ για να προπαγανδίσουν τα δήθεν άμεσα «σχέδια» της Πιονγιάνγκ για επιθέσεις κατά των ΗΠΑ με διηπειρωτικούς πυραύλους. Επειδή όμως το «θερμόμετρο», στη δεδομένη στιγμή, άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα, ο Νοτιοκορεάτης υπουργός Αμυνας Κιμ Κουάν Τζιν παρενέβη εξηγώντας ότι δεν πρόκειται για βορειοκορεατικούς πυραύλους μεγάλου αλλά μεσαίου βεληνεκούς που πιθανώς να χρησιμοποιηθούν στο πλαίσιο εκδηλώσεων για την επέτειο γέννησης (15 Απριλίου 1912) του αποβιώσαντος πρώην προέδρου και ιδρυτή της ΛΔ Κορέας Κιμ Ιλ Σουνγκ (παππούς του νυν προέδρου Κιμ Γιονγκ Ουν)».

Από το γεγονός, λοιπόν, ότι ακόμα και ο Νοτιοκορεάτης υπουργός Άμυνας βρέθηκε υποχρεωμένος να ανασκευάσει την εκστρατεία εμπρηστικής χειραγώγησης της διεθνούς «κοινής γνώμης» που επιχείρησαν τα «συμμαχικά» (ιαπωνικά και αμερικανικά) ΜΜΕ, γίνεται φανερό ότι και η ίδια η νοτιοκορεατική κυβέρνηση βρίσκεται κατά έναν σημαντικό βαθμό εγκλωβισμένη σε ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, που αν και εμφανίζουν τον εαυτό τους να αποσκοπεί «για το καλό της», στην πραγματικότητα υπερβαίνουν τα όρια των «εσωτερικών» (εντός της κορεατικής χερσονήσου) κρατικών ανταγωνισμών, καθώς και τα όρια των -εντός αυτών των ανταγωνισμών- νοτιοκορεταικών επιδιώξεων… Σε αυτόν όμως ακριβώς το βαθμό «υπέρβασης» πρέπει να αναζητηθούν και τα αίτια των μορφών φαινομενικού ή πραγματικού στρατιωτικού παροξυσμού,  που επικαλύπτουν τις διακρατικές διαφορές μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας…

Μέσα από το πρίσμα των παραπάνω σκέψεων αποκτά ευρύτερες διαστάσεις κατανόησής της (μιλώντας φυσικά από την πλευρά των δικών μου ικανοτήτων και κριτηρίων κατανόησης) η πρόσφατη έκκληση του Φιντέλ με τον τίτλο «Το καθήκον για την αποτροπή ενός πολέμου στην Κορέα», σαν έκφραση της ανησυχίας της διεθνούς «κοινής γνώμης» απέναντι σε πιθανές τροπές της έντασης που κυριαρχεί το τελευταίο διάστημα στην περιοχή.

***

Πέρα από τα παραπάνω, με αφορμή τα τεκταινόμενα σ’ αυτή τη «μακρινή» μεριά του πλανήτη, ένιωσα την ανάγκη μιας μικρής αναδρομής (πραγματικά μικρής και πολύ περιορισμένης σε σχέση με τα πραγματικά μεγάθη του αντικειμένου της) στον τρόπο με τον οποίο, κατά το πρόσφατο χρονικό διάστημα, κλιμακώθηκε η ρητορική εκστρατεία προετοιμασίας της «κοινής γνώμης» ενόψει της σημερινής «έντασης», που φυσικά ήταν προγραμματισμένη, όσο ακριβώς δηλαδή ήταν προγραμματισμένα τα διεξαγόμενα αυτή τη στιγμή επιθετικά στρατιωτικά γυμνάσια ΗΠΑ – Νότιας Κορέας στην περιοχή. Και εννοώ, μιας αναδρομής στην ρητορεία που είτε συνειδητά είτε μισοασυνείδητα εντάχθηκε σε αυτήν την κλιμάκωση – έχοντας το ιδιαίτερο ενδιαφέρον (εξού και η «ανάγκη που ένιωσα») ότι πρόκειται για ρητορεία που κατά ένα μέρος μάς συνδέει «εθνικά» με τις σχετικές εξελίξεις ως ρητορεία με ταυτότητα «ελληνική». Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται στην πραγματικότητα και ο τελικός στόχος της αναδρομής.

Έχοντας σαν οδηγό τις αναρτήσεις του μπλογκ, ξεκινάω από το παρόν προς το παρελθόν, από την «επιφάνεια» προς το «βάθος του χρόνου», το πράγματι όχι και τόσο μεγάλο «βάθος» του:

Εδώ υπάρχει μια κάπως ιδιότυπη επικοινωνιακή μορφή (μορφή που είχα φιλοδοξήσει να έχει εκφραστικά χαρακτηριστικά τού, όμως όχι οικείου μου, κινέζικου τρόπου σκέψης) προσέγγισης της ορισμένης μεταστροφής την οποία εμφάνισε πρόσφατα η κινεζική ηγεσία στη στάση που τηρεί σε σχέση με την Κορέα: Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια νύξη σχετικά με την πιθανότητα η κινεζική στάση να καθορίζεται κατά έναν κρίσιμο βαθμό από το ότι, λ.χ., τον Νοέμβριο του 2012 οι σωρευτικές άμεσες επενδύσεις των ΗΠΑ στην Κίνα έφτασαν στα 70 δισεκατομμύρια δολάρια, από το ότι μέσα στο 2012 οι επενδύσεις από ΕΕ στην Κίνα αν και (μειωμένες κατά 3,8% σε σχέση με το 2011) ανήλθαν στο ποσό των  6,1 δισ. δολ., ή από το ότι την ίδια χρονιά οι επενδύσεις των 10 κορυφαίων ασιατικών οικονομιών (οι εταιρίες των οποίων παραμένουν οι ισχυρότεροι ξένοι επενδυτές στην Κίνα, και οι οποίες -υποθέτω- ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από «δυτικά» κεφάλαια) αν και υποχώρησαν κατά 4,8%, ανήλθαν στα 95,7 δισ. δολάρια.

Σε κάθε περίπτωση, η παραπάνω «μορφή προσέγγισης» μάς οδηγεί σε αυτή, την απαραίτητη για την κατανόηση της, λίγο παλιότερη ανάρτηση, όπου κατά κάποιο τρόπο «σουμάρονται» ορισμένες εκφράσεις του πρόσφατου ιμπεριαλιστικού επικοινωνιακού – επιθετικού «συναγερμού» κατά της Βόρειας Κορέας, οι οποίες πριν 3-4 μήνες έβλεπαν το «φως» της δημοσιότητας σε εφημερίδες και «μπλογκόσφαιρα».

Συνεχίζοντας με τη μηχανή του χρόνου το ταξίδι προς το παρελθόν, φτάνουμε στον επόμενο σταθμό μας, εδώ, στα κατορθώματα του κ. Τσίπρα στις ΗΠΑ, με τα οποία και εισερχόμαστε στην «ελληνική συμμετοχή», ή να το πούμε αλλιώς: στην ελληνική διαπλοκή, σε σχέση με τα όσα αφορούν το θέμα της ανάρτησης:   Όπου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αρκείται στο να διαβεβαίωσει ουσιαστικά την αμερικανική ολιγαρχία ότι δεν είναι μες στις προθέσεις του μιά Νέα Ελλάδα, αλλά το κάνει αυτό χρησιμοποιώντας με κουτοπόνηρη διπλωματική «πανουργία» την πρόστυχη μετωνυμική ταύτιση της Νέας Ελλάδας με «μια νέα Βόρεια Κορέα», ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι οι συγκεκριμένες, παρούσες και αναγκαίες για το λαό της  προοπτικές της σύγχρονης Ελλάδας απέχουν κατά πολύ από τις συγκεκριμένες συνθήκες και παράγοντες που πριν από δεκατίες οδήγησαν, επίσης υπό όρους αναγκαιότητας, στην ίδρυση της Λ.Δ. Κορέας, όπως το γνωρίζει πολύ καλά και το αμερικανικό του ακροατήριο… Και όπου, μη αρκούμενος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή του την (ήδη σημαντικής αξίας για αυτούς που κρατούν στο ζυγό της πολύμορφης και πολύπλευρης ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης -εσωτερικής και εξωτερικής- την Ελλάδα και το λαό της)  υπηρεσία, ολοκληρώνει το έργο των διαπιστευτηρίων του προς τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τον ιμπεριαλισμό γενικά, αναγορεύοντας ουσιαστικά τη Λ.Δ. Κορέας σε χώρα που έχει διακόψει τους δεσμούς της με τον “πολιτισμό”, κι αναγορεύοντας επίσης σε κορυφή του “πολιτισμού” τους εκπροσώπους της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας των ΗΠΑ, της οποίας τα «αυτιά» ήταν το αμερικανικό του ακροατήριο.

Όποιος θα ισχυριζόταν ότι επειδή η Ελλάδα είναι «μια μικρή χώρα» και ο κ. Τσίπρας ένας «γραφικός» πολιτικός της εκπρόσωπος, η τοποθέτησή του αυτή, ως τοποθέτηση του δήθεν «ριζοσπαστικότερου» εκπροσώπου της ευρωπαϊκής ψευδεπίγραφης μεν πλην όμως καθεστωτικής «αριστεράς», δεν εντάσσεται με το ιδιαίτερο βάρος της στο συνολικό ισοζύγιο των πολιτικών και διπλωματκών συσχετισμών της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας σε σχέση με την Κορέα, είτε θα ήταν υποκριτής, συνειδητός αρωγός των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων στην κορεατική χερσόνησο, συνυπεύθυνος για την σημερινή ένταση που επικρατεί στην περιοχή, είτε θα ήταν απλώς ανίδεος.

***

Φτάνουμε όμως στον τελικό προορισμό του ταξιδιού μας στον «χαμένο χρόνο»:

Βρισκόμαστε ήδη στις 5 Μαΐου 2012, παραμονή των εκλογών της επόμενης μέρας, όταν δημοσιεύεται η δήλωση του κ. Κ.Μητσοτάκη, με την οποία επί της ουσίας κινδυνολογεί εναντίον της υπερψήφισης του ΚΚΕ στη βάση του γνωστού μοτίβου (του ίδιου μοτίβου που, «απολογητικά» και με το παραπάνω ουσιαστικό περιεχόμενο, χρησιμοποίησε ο κ.Τσίπρας στις ΗΠΑ, και με τους ίδιους όρους «έντεχνης» παραχάραξης των πραγματικών γενικών συνθηκών και προοπτικών ριζικής λαϊκής διεξόδου από τον οικονομικό και πολιτικό κλοίο της κυριαρχίας των μονοπωλίων, όρους παραχάραξης που αποτελούν και το κεντρικό περιεχομενο του συγκεκριμένου ιδεολογήματος) περί μετατροπής της χώρας σε Βόρεια Κορέα, υποδεικνύοντας και την κατά Μητσοτάκη «ρεάλ πολιτίκ», ότι δηλαδή αυτή η «μεταβολή» είναι αδύνατη σε «μια χώρα που ανήκει στο ΝΑΤΟ και στην Ευρώπη και βρίσκεται στην πιο ευαίσθητη περιοχή της Μεσογείου».

Προφανώς αν η χώρα δεν ανήκε «στο ΝΑΤΟ και στην Ευρώπη», τότε ακόμα και ο ίδιος ο κ.Μητσοτάκης θα ήταν ανοιχτός σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Πέρα από αστεία όμως, με αφετηρία τη δήλωση Μητσοτάκη, με ενδιάμεσο σταθμό την «τσίπρεια» δουλική υιοθέτηση και τυχοδιωκτική υπερθεμάτισή της (!!!) στις ΗΠΑ, και μετά από το σύντομο «επικοινωνιακό» προανάκρουσμα των προηγούμενων μηνών, η ιμπεριαλιστική όξυνση της έντασης στην κορεατική χερσόνησο «αποσκοπεί αντικειμενικά», εκτός όλων των άλλων, να πείσει τον ελληνικό λαό και το λαο κάθε χώρας ότι η μεταβολή των συνθηκών της ύπαρξής του με την αποτίναξη της μονοπωλιακής-ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης είναι από «ρεαλιστική» άποψη αδύνατη, είτε «ανήκει στο ΝΑΤΟ και στην Ευρώπη και βρίσκεται στην πιο ευαίσθητη περοχή της Μεσογείου», είτε όχι… Μονο που έτσι, η μητσοτακική «ρεάλ πολιτίκ», η διατυπωμένη στο όνομα της δήθεν ελληνικής ιδιαιτερότητας, χάνει κάθε χαρακτηριστικό «ιδιαιτερότητας», χάνει επομένως κάθε τι που θα μπορούσε να την εμφανίζει σαν ειδικά εθνική «ρεάλ πολιτίκ», και -εν τέλει- μη απομένοντας έτσι τίποτα άλλο πέρα από λεκτική έκφραση μιας απογυμνωμένης ταξικής θέλησης, παύει να είναι και αληθινή.

Η «αλήθεια, από τη δική του τη σκοπιά»,  η οποία απονεμήθηκε από την ΓΓ του ΚΚΕ προς τον κ.Μητσοτάκη απαντώντας στην δήθεν βαρυσήμαντη δήλωσή του, εξανεμίστηκε πριν περάσει καν χρόνος από την προεκλογική της εξαπόλυση.

Κατά κάποιο τρόπο ήταν αναμενόμενο αυτό, σύμφωνα τουλάχιστον με μια μπρεχτική (δηλαδή μια πραγματικά ποιητική) διαλεκτική: Αναμενόμενο για μια «αλήθεια», που όπως και ένα «δίκηο» δεν μπορεί να είναι «δίκηο από την εκμεταλλευτική σκοπιά», έτσι κι αυτή η «αλήθεια» δεν μπορεί στην πραγματικότητα να είναι καν αλήθεια…

…Διότι, «οι αντίπαλοί μας είναι οι αντίπαλοι της ανθρωπότητας. Δεν έχουν “δίκιο” από την άποψή τους: η ίδια η άποψή τους αποτελεί το άδικο». Το ίδιο και η «αλήθεια» τους.

***

«Δεν υπάρχει εδώ ένας κακός που απειλεί τον πλανήτη, αλλά παίζεται ένα πολιτικό, στρατιωτικό παιχνίδι για το οποίο σε μεγάλο βαθμό φταίνε και οι ΗΠΑ που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για ουσιαστική διπλωματική λύση»

Με αυτά τα λόγια μίλησε στο  ΑΠΕ-ΜΠΕ  η κ.  Φραγκίσκα Μεγαλούδη, συνεργάτης του δημοσιογραφικού τμήματος IRIN του ΟΗΕ, η οποία διαμένει στην Πιονγκ Γιαγκ, όπου υπηρετεί ο πατέρας του παιδιού της, ως στέλεχος του ΟΗΕ, επιβεβαιώνοντας την εσπευσμένη αναχώρηση τους για το Πεκίνο, λόγω της κλιμάκωσης της κρίσης: «Θα μείνουμε στο Πεκίνο για λίγες μέρες και ελπίζουμε πως δεν θα συμβεί τίποτα και θα επιστρέψουμε στην Πιονγκ Γιανγκ» είπε, προσθέτοντας πως το κλίμα στην πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας είναι ήρεμο «αν και υπάρχει κάποια ένταση».

Για κάποιες ιστορικές και καθημερινές πτυχές της βορειοκορεάτικης κοινωνίας, μπορεί κανείς να ανατρέξει και στην ιστοσελίδα της ίδιας, όπου έστω και με το βλέμμα μιας γυναίκας που ζει στην Βόρεια Κορέα ως «ξένη», έστω και από την οπτική γωνία μιας «αστής», διατηρείται μια προσέγγιση νηφάλια, και -ει μη τι άλλο- εντελώς ξένη προς τα μέτρα και τα σταθμά της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, ξένη και σε άλλα μήκη κύματος επίσης είτε προς τον υποτακτικό πολιτικό-δογματικό τσιπρικό «ωφελιμισμό» είτε προς τον πολιτικό-δογματικό «πραγματισμό» του μητσοτακισμού.

επικίνδυνες «χρυσαυγίτικες» προκλήσεις

Αντιγράφω την χθεσινή είδηση από τον 902gr:

«Το δηλητήριο του διχασμού χριστιανών και μουσουλμάνων έχυσαν τα φασιστοειδή της Χρυσής Αυγής που ταξίδεψαν από διάφορες περιοχές της χώρας, για να παραβρεθούν στα εγκαίνια των γραφείων τους σε Ξάνθη, Κομοτηνή και Αλεξανδρούπολη, που έγιναν το Σαββατοκύριακο.

Στην Κομοτηνή, με επικεφαλής 8 βουλευτές της Χρυσής Αυγής, πραγματοποίησαν πορεία στις γειτονιές της μουσουλμανικής μειονότητας φωνάζοντας εμπρηστικά και υβριστικά συνθήματα. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής αποκαλούσαν «μούλους» και «Μογγόλους» τους μουσουλμάνους εργάτες, επιστήμονες και μικρούς ΕΒΕ και φώναζαν «Έξω οι Τούρκοι από τη Θράκη».

Στη διάρκεια της παραμονής τους στην Κομοτηνή, υπό το βλέμμα της αστυνομίας, επιτέθηκαν σε διαδηλωτές που αντιδρούσαν στην παρουσία τους, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί μία φοιτήτρια και να οδηγηθεί στο νοσοκομείο. Λίγο αργότερα κόμπαζαν οι βουλευτές τους ότι «τους δόθηκε η δυνατότητα να προπονηθούν».

Επιπλέον, προπηλάκισαν τη δημοσιογράφο Όλγα Τσιούλφα. Σύμφωνα με καταγγελία της ίδιας, ο βουλευτής Αρτέμης Ματθαιόπουλος απαίτησε να του δείξει τη δημοσιογραφική της ταυτότητα και να σβήσει τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει. Όταν αυτή αρνήθηκε, βρέθηκε περικυκλωμένη από μια ομάδα χρυσαυγιτών που φορούσαν κράνη, κουκούλες και κράταγαν γκλομπ.»

Με αφορμή την είδηση αυτή, θυμήθηκα παλιότερο σχόλιο γραμμένο για πανομοιότυπες επικίνδυνες «χρυσαυγίτικες» προκλήσεις εκείνης της χρονιάς (2-9-2008):

«Όπως είναι φανερό, η δραστηριότητα της γνωστής αυτής νεοναζιστικής οργάνωσης και όσων κινούνται γύρω από αυτήν, ξεπερνά στην παραπάνω περίπτωση το συνηθισμένο της επίπεδο που σχετίζεται με τη σωματική ακεραιότητα μεταναστών κλπ, και αγγίζει την περιοχή μιας προβοκάτσιας με ευρύτερες πιθανές συνέπειες. 

Συντονισμένοι με τους ομοϊδεάτες τους της άλλης μεριάς των συνόρων, κουβαλάνε νερό στον κοινό τους μύλο του εθνικού σωβινισμού, του «αλυτρωτισμού» και του ρατσισμού κι αλείφουν το βούτυρό τους στο ψωμί που (και στους από δω και στους από κει) τους δίνουν και τρώνε τα ίδια (ΝΑΤΟϊκά) κέντρα σχεδιασμού, τα οποία κινούν και τα νήματα των υπηρεσιών και παραϋπηρεσιών που καθοδηγούν τη δράση τους.

Η δράση τους, έτσι κι αλλιώς αποκρουστική, είναι επικίνδυνα προκλητική, ιδίως σε μια περίοδο όπου από την πλευρά του ιμπεριαλισμού εξυφαίνονται κάθε λογής σχέδια σε βάρος των λαών, η πραγματοποίηση πολλών από τα οποία βασίζεται σε δήθεν αυθόρμητες αφορμές ως το έναυσμα γεγονότων που ξεκινάνε και εξελίσσονται δήθεν «από μόνα τους». 
Πρέπει λοιπόν να μπει τέρμα σε αυτή τους τη δράση, και στην κρατική ασυλία που απολαμβάνει η ιστορικά καταδικασμένη, εγκληματική και πολλαπλά και αποδεδειγμένα καταστροφική ιδεολογία και πρακτική τους. Και αυτό δεν έχει καθόλου να κάνει με το αν η δράση τους αυτή θα καλύπτεται κάτω από το ένδυμα της «νομιμότητας» ή της «παρανομίας», αλλά με το αν θα εκμηδενιστούν τα όποια πραγματικά περιθώρια για την πραγματοποίησή της.
Χαρακτηριστική ως προς το σημείο αυτό είναι η στάση των κρατικών αρχών, που δια των «λιγοστών αστυνομικών δυνάμεων» επέτρεψαν τις επικίνδυνες προκλήσεις των «χρυσαυγιτών» και επενέβησαν μόνο όταν τα επεισόδια άρχισαν να παίρνουν έκταση, δηλαδή προφανώς όταν ο συρφετός των νεοναζί θα άρχιζε να τα βρίσκει σκούρα από ολόκληρο τον πληθυσμό των χωριών που πήγε με την αποστολή να προκαλέσει και να προσβάλει. 

Φυσικά είναι δύσκολο να περιμένει κανείς οποιαδήποτε πραγματικά θετική και στοιχειωδώς υπεύθυνη στάση από την άρχουσα τάξη αυτής εδώ της χώρας, από το μηχανισμό της εξουσίας της δηλαδή το κράτος, και το πολιτικό υπαλληλικό προσωπικό της δηλαδή την κυβέρνηση. Για αυτό το σύστημα, συστατικό στοιχείο του οποίου αποτελούν και οι νεοναζιστικές οργανώσεις τύπου «χρυσή αυγή», μπρος στο υπαρξιακό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει πατώντας με το ένα πόδι στη βάρκα της δήθεν εθνικής στάσης και με το άλλο πόδι στη βάρκα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, ίσως τελικά ο «αυτοματισμός» σαν συνέπεια τέτοιων επικίνδυνων προκλήσεων να είναι τελικά «μια κάποια λύσις». Οπότε δεν έχει παρά να ασχοληθεί με τη μισθολογική καθήλωση και τη φορολογική αφαίμαξη των εργαζόμενων στρωμάτων και εφόσον τα καταφέρνει όλα πάνε καλά…

Το ζήτημα λοιπόν είναι πώς η λαϊκή συνειδητοποίηση, εγρήγορση και κινητοποίηση θα ματαιώνει τέτοιους σχεδιασμούς και θα αναγκάζει κάθε παρόμοια πρόκληση να πέφτει στο κενό (είτε έχει ως πεδίο υλοποίησης τη Φλώρινα, είτε τη Θράκη, είτε τη Βόρεια Ήπειρο, είτε … το κέντρο της Αθήνας)…»

απειλή γενικευμένου πολέμου πάνω από τη Γάζα – ανακοίνωση του ΚΚΕ

Σε γενικευμένο πόλεμο κατά της Λωρίδας της Γάζας φαίνεται ότι προσανατολίζεται η ισραηλινή ηγεσία, η οποία σφυροκοπά τα τελευταία 24ωρα ανηλεώς (πάνω από 200 βομβαρδισμοί) τη μικρή λωρίδα παλαιστινιακής γης από τη μία άκρη στην άλλη, αιματοκυλίζοντας το λαό και θέτοντας τα θεμέλια για ευρύτερη σύγκρουση στην εξαιρετικά εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Ο απολογισμός μέχρι το βράδυ της Παρασκευής, καταμετρούσε τουλάχιστον 29 Παλαιστινίους νεκρούς – οι περισσότεροι άμαχοι, μεταξύ των οποίων και μικρά παιδιά – τρεις Ισραηλινούς αμάχους νεκρούς, περισσότερους από 180 Παλαιστινίους τραυματίες και τουλάχιστον τέσσερις Ισραηλινούς (μεταξύ των οποίων παιδιά). Και να σκεφτεί κανείς ότι η επιχείρηση με την επωνυμία «Πυλώνας από Σύννεφο» (ή Καπνό, όρος προερχόμενος από τις εβραϊκές γραφές και ο οποίος αναφέρεται στην ολική καταστροφή των εχθρών του εβραϊκού έθνους) δεν έχει ακόμη αρχίσει κανονικά. Πάντως ήδη το υπουργείο Αμυνας του Ισραήλ ανακοίνωσε ότι 75.000 έφεδροι έχουν ενεργοποιηθεί, ενώ μεταφέρονται στρατεύματα στη μεθόριο.

Το Τελ Αβίβ διαμόρφωνε πολεμική ατμόσφαιρα από το περασμένο Σαββατοκύριακο, όταν ο ισραηλινός στρατός εξαπέλυε αλλεπάλληλες αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα προκαλώντας το θάνατο 6 Παλαιστινίων και τον τραυματισμό άλλων 40, με πρόσχημα τον τραυματισμό 4 Ισραηλινών στρατιωτών από παλαιστινιακή επίθεση μετά από την εν ψυχρώ δολοφονία, από ισραηλινά πυρά, ενός Παλαιστίνιου εφήβου, κοντά στη μεθόριο.

Η εικόνα θύμιζε, ήδη, έντονα τις ημέρες πριν από την επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι» που εξαπέλυσε ο ισραηλινός στρατός το 2008 κατά της Γάζας και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο περισσοτέρων των 1.500 Παλαιστινίων και την ισοπέδωση σχεδόν όλων των υποδομών της περιοχής, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους αμάχους. Εντούτοις, ως είθισται τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μετά από περίπου ένα 24ωρο υπήρξε αιγυπτιακή διαμεσολάβηση και διαρρεόταν εκατέρωθεν ότι έχει επιτευχθεί μια ακόμη άτυπη εκεχειρία.

Ο «ιδανικός» στόχος

Η δολοφονία όμως του επικεφαλής των ταξιαρχιών «Ιζεντίν αλ Κασάμ», του στρατιωτικού σκέλους της «Χαμάς», την Τετάρτη το μεσημέρι, με αεροπορικό πλήγμα ακριβείας μέσα στο αυτοκίνητό του στην πόλη της Γάζας απέδειξε ότι η ισραηλινή ηγεσία είχε ήδη δρομολογήσει τα σχέδιά της. Η δολοφονία, του στρατιωτικού ηγέτη ήταν μια πρόκληση άνευ προηγουμένου.

Ο 52χρονος Αχμάντ Τζαμπάρι ήταν επικεφαλής του στρατιωτικού σκέλους της οργάνωσης από το 2003, έχοντας ήδη εκτίσει 13 χρόνια στις ισραηλινές φυλακές, όπου και οργανώθηκε στη «Χαμάς» εγκαταλείποντας τη «Φατάχ». Είχε ήδη διαφύγει τεσσάρων ισραηλινών δολοφονικών απόπειρων εναντίον του, αν και έχασε σε μία από αυτές το γιο του και άλλους τρεις συγγενείς (2004). Ο ισραηλινός στρατός ισχυρίζεται ότι ο Τζαμπάρι ήταν ο ιθύνων νους πίσω από τον εξοπλισμό της «Χαμάς» και ο κύριος συνδετικός της κρίκος με το Ιράν, το Σουδάν και το Λίβανο.

Ισραηλινές εκλογές και παλαιστινιακό αίτημα στον ΟΗΕ

Οι πολλές ομοιότητες ανάμεσα στις τρέχουσες εξελίξεις και στην προετοιμασία της επιχείρησης «Συμπαγές Μολύβι» στα τέλη του 2008 οδήγησαν, σε πρώτη φάση, στη σκέψη ότι για άλλη μια φορά η ισραηλινή ηγεσία επιδιώκει να οδηγήσει τη χώρα στις πρόωρες κάλπες της 22ας Γενάρη αποπροσανατολίζοντας τον ισραηλινό λαό από τα πραγματικά του προβλήματα. Δεν έχει περάσει τόσος πολύς καιρός από τις μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας που χαρακτήρισαν το 2011, με κύριο στόχο το διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής και ιδιαίτερα την εύρεση κατοικίας, την ώρα που οι μισθοί παραμένουν «παγωμένοι», οι περικοπές στη δημόσια Υγεία και Παιδεία αυξάνονται, τα κρατικά επιδόματα σχεδόν καταργούνται.

Προφανώς, επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι η ισραηλινή προκλητική κλιμάκωση έρχεται την ώρα που η Π. Αρχή προωθεί στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το αίτημά της για αναγνώριση της Παλαιστίνης ως «κράτους – παρατηρητή». Η υιοθέτησή του, κατά πλειοψηφία, θεωρείται μάλλον βέβαιη καθώς δεν υπάρχει και δικαίωμα άσκησης βέτο, όπως στο Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου οι ΗΠΑ, το φθινόπωρο 2011, μπλόκαραν το αίτημα για μονομερή αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Το Ισραήλ εξαρχής είχε αντιδράσει έντονα στην νέα παλαιστινιακή καμπάνια με αξιωματούχους του να καθιστούν σαφές ότι «δεν πρόκειται να επιτρέψουν κάτι τέτοιο». Ο Αμπάς, από την άλλη, διεμήνυσε ότι η επίθεση στη Γάζα είναι «επίθεση κατά όλων των Παλαιστινίων», τόνισε ότι είναι «ώρα ενότητας για τους Παλαιστινίους» και επανέλαβε ότι το παλαιστινιακό αίτημα θα προωθηθεί στη Γενική Συνέλευση με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, καθώς οι «ισραηλινές σφαγές στη Γάζα αποδεικνύουν την αναγκαιότητα έγκρισής του».

Μέρος ενός ευρύτερου ιμπεριαλιστικού σχεδίου

Είναι ξεκάθαρο ότι η νέα ισραηλινή πρόκληση εντάσσεται στο γενικότερο σχεδιασμό ιμπεριαλιστικών πιέσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής με την προετοιμασία επίθεσης σε Συρία και Ιράν. Αυτό δείχνει και η δήλωσή του ΓΓ του ΝΑΤΟ, Ράσμουσεν, που χαρακτήρισε την κλιμάκωση στη Γάζα «διάχυση της κατάστασης που επικρατεί στη Συρία» για την οποία εξέφρασε «βαθιά ανησυχία».

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με πρώτες τις ΗΠΑ, την ΕΕ έσπευσαν για άλλη μια φορά να στηρίξουν το λεγόμενο δικαίωμα του Ισραήλ στην «αυτοάμυνα». Και η ελληνική κυβέρνηση, με δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών Δ. Αβραμόπουλου, κινείται στη γνωστή γραμμή των ίσων αποστάσεων από το θύτη και το θύμα.

Ταυτόχρονα οι ιμπεριαλιστές ασκούν πίεση στην νέα αιγυπτιακή ηγεσία υπό τους ισλαμιστές «Αδελφούς Μουσουλμάνους». Με την ανάδειξή του ο πρόεδρος Μούρσι εμφανιζόταν αποφασισμένος να τηρήσει μεν τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ -συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ, το 1979- αλλά και να στηρίξει έμπρακτα τους Παλαιστινίους και ειδικότερα την «αδελφή» οργάνωση της «Χαμάς» στη Γάζα, κάτι που προσπάθησε να δείξει, την Παρασκευή, στέλνοντας τον πρωθυπουργό του στη Γάζα, ενώ συνεχίζονταν οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές.

Ο Μούρσι, και κατ’ επέκταση οι ισλαμιστές «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», οι οποίοι έχουν σημαντικό ρόλο και στους κόλπους των αντικαθεστωτικών στη Συρία, βρίσκονται από ασφυκτική πίεση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να «ασκήσουν την επιρροή τους στη «Χαμάς» και να πετύχουν εκεχειρία». Με τον τρόπο αυτό τους δίνεται ένα σαφές μήνυμα για τα όρια μέσα στα οποία καλούνται να κινηθούν, αν θέλουν να συνεχίσουν να αποτελούν συνομιλητές των ιμπεριαλιστών και να έχουν ρόλο στους σχεδιασμούς, που βρίσκονται, ήδη, σε εξέλιξη για την ευρύτερη περιοχή.

ΠΑΜΕ: Τα εργατικά συνδικάτα να καταγγείλουν τις δολοφονικές ισραηλινές επιθέσεις

Κάλεσμα στα συνδικάτα της Ευρώπης να προχωρήσουν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις αξιοποιώντας διάφορες μορφές, για να καταγγελθούν οι δολοφονικές επιθέσεις της κυβέρνησης του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, απευθύνει η Εκτελεστική Γραμματεία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Σε αυτό ανάμεσα σε άλλα τονίζει:

«Οι στρατιωτικές αυτές επιθέσεις του Ισραήλ υπηρετούν τα σχέδια που έχουν καταστρώσει τα επιτελεία των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και σχετίζονται με την προσπάθεια των ιμπεριαλιστών για επέμβαση σε βάρος της Συρίας και του Ιράν.

Να απαιτήσουμε:

1. Από τις κυβερνήσεις της Ευρώπης να σταματήσουν τις στρατιωτικές συνεργασίες τους με το Ισραήλ.

2. Την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων που βρίσκονται στις φυλακές του Ισραήλ. Επιστροφή των προσφύγων. Αμεσος τερματισμός της ισραηλινής κατοχής. Τερματισμός του εποικισμού και αποχώρηση όλων των εποίκων από τα κατεχόμενα εδάφη. Κατεδάφιση του διαχωριστικού τείχους και να σταματήσει ο αποκλεισμός των Παλαιστινίων, στη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας.

Είμαστε στο πλευρό της εργατικής τάξης και του λαού της Παλαιστίνης που αγωνίζεται για βιώσιμο και κυρίαρχο κράτος, στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ».

Ανάλογες ανακοινώσεις εξέδωσαν η ΕΕΔΥΕ και η ΕΕΔΔΑ.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ ριζοσπάστης

Σε ανακοίνωσή του για τις δολοφονικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Το ΚΚΕ καταδικάζει τις πολεμικές δολοφονικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας. Επιχειρήσεις, οι οποίες σχετίζονται με την προσπάθεια γενίκευσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και πολέμου σε βάρος της Συρίας και του Ιράν, που έχουν καταστρώσει και προωθούν τα επιτελεία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του Ισραήλ, με την ενεργή βοήθεια της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ.

Το ΚΚΕ στηρίζει την πάλη του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην ισραηλινή κατοχή. Για ένα ανεξάρτητο, βιώσιμο, κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Απαιτούμε ακόμα: Το σταμάτημα των εποικισμών και την αποχώρηση όλων των εποίκων που έχουν εγκατασταθεί πέρα από τα σύνορα του ’67. Το γκρέμισμα του απαράδεκτου τείχους. Το δικαίωμα επιστροφής όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων στις εστίες τους, με βάση τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ. Την άρση κάθε αποκλεισμού των Παλαιστινίων, στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Την άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων και άλλων πολιτικών κρατουμένων που κρατούνται στις ισραηλινές φυλακές. Την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από όλα τα κατεχόμενα εδάφη του 1967, συμπεριλαμβανομένων των υψωμάτων του Γκολάν και της περιοχής Σεμπάα του Νότιου Λιβάνου.

Το ΚΚΕ ζητά από την ελληνική κυβέρνηση να ακυρώσει τώρα τη στρατιωτική συνεργασία της χώρας μας με το Ισραήλ. Να κλείσει τώρα τη βάση της Σούδας και γενικότερα να μην δοθούν το έδαφος, τα λιμάνια κι ο εναέριος χώρος της Ελλάδας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Συρίας και του Ιράν, που θα οδηγήσει σε μεγάλες αιματοχυσίες και καταστροφές το λαό της Ελλάδας και τους άλλους λαούς της περιοχής μας».

902.gr