«είπαμε να είσαι αριστερός, όχι όμως να είσαι και ΚάπαΚάπα, να είσαι και ΚάπαΚάπα, ΚάπαΚάπα, ΚάπαΚάπα, Κα
Δημοσιεύθηκε: 2015/10/31 Filed under: Uncategorized | Tags: ΚΚΕ, καπιταλισμός 11 ΣχόλιαΠάνε καμιά δεκαριά χρόνια από τότε που ένας φίλος μού αφηγήθηκε το εξής περιστατικό, που έμεινε στη μνήμη μου (από τη δική του μνήμη έσβησε) :
Σε οικογενειακή εκδρομή κάθισε για φαΐ σε ταβέρνα στο Γραμματικό Αττικής, που η περιοχή του προοριζόταν ήδη για ΧΥΤΑ. Εκεί, στην ταβέρνα, καθόταν κι ένας τύπος που είχε πάει για δουλειά του. Συγκεκριμένα, είχε πάει να βολιδοσκοπήσει την κατάσταση ως προς την προοπτική να κερδοσκοπήσει με τις τιμή της γης στην περιοχή: Ν’ αγοράσει τώρα φτηνά ενόψει χωματερής, να ποντάρει ότι η χωματερή θα ματαιωθεί και, τέλος, να πουλήσει κατόπιν ακριβά. Χαρακτηριστικός τύπος «μαύρου» καπιταλιστή, από εκείνους που φέρουν το ταξικό τους συμφέρον ωμό κι απογυμνωμένο από κάθε πολιτικό κι ιδεολογικό περικάλυμμα (με το όποιο τέτοιο περικάλυμμα να προορίζεται αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση των ατομικών τους και ευρύτερα ταξικών τους υποθέσεων), ο τύπος λοιπόν δεν αρκούνταν στις εμπορικές του βολιδοσκοπήσεις, αλλά στην ταβέρνα που καθόταν έβγαζε και «λόγο» εκθειάζοντας τον εαυτό του και τις σχέσεις του με σημαίνοντα πολιτικά πρόσωπα, προεκτεινόταν στην πολιτική γενικά και κατέληγε στην εξής στομφώδη «εθνική», ως εκ της ιδιότητας του σαν προσωποποιημένη επιτομή του καπιταλιστή, τοποθέτηση γύρω από την υποδεικνυόμενη κατεύθυνση και τα όρια ανοχής τα προοριζόμενα για όσους δεν είχαν και δεν έχουν τόσο ξεκάθαρες αντιλήψεις όσο οι δικές του:
«Είπαμε να είσαι αριστερός. Όχι όμως να είσαι και ΚάπαΚάπα».
Από τότε, και ιδίως από την επέλευση της καπιταλιστικής κρίσης, έως και σήμερα, αυτό το ρεζουμέ του λογυδρίου που εκφώνησε μιά «καπιτάλα» πριν περίπου δέκα χρόνια σε μια ταβέρνα στο Γραμματικό, αποτελεί την «πεμπτουσία» τής μιας από της δυο (αλληλένδετες βέβαια) επιτελικές τακτικές της άρχουσας τάξης, για την υλοποίηση του στόχου της να αποφύγει κλυδωνισμούς της κυριαρχίας της διοχετεύοντας μέσα από δικλείδες εγγυημένης ασφάλειας τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Και σήμερα, εν μέσω κρίσης, όχι μόνο να διατηρήσει τον πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο επί του λαού, αλλά ταυτόχρονα να πετύχει μια αντιδραστική στροφή προς την ιστορική οπισθοδρόμηση εδραιώνοντας βαθύτερα την εξουσία της. Η μιά από αυτές τις δυο τακτικές είναι η ενίσχυση του φασισμού και η ανάδειξή του σε εφεδρεία της αστικής διαχείρισης. Η άλλη είναι η τακτική «πριμοδότησης» μιας «αριστεράς» υπό τον όρο ότι από αυτήν θα έχει επιμελώς αφαιρεθεί η κάθε κοινωνική – ταξική – επαναστατική αιχμή την οποία οργανωτικά, ιδεολογικά και πολιτικά εκφράζει το ΚΚΕ.
Δυο τακτικές αλληλένδετες: Δύο, έτσι ώστε καθεμιά από αυτές να απευθύνεται και να προορίζεται στο κατάλληλο «target group». Δύο, επίσης, έτσι ώστε η μια από αυτές να εκφράζει αυτό ακριβώς που είναι ο ίδιος ο «καπιτάλας», να αποτελεί την εικόνα του και την ομοίωσή του. Κι ώστε η άλλη να αποτελεί όχι την αντίθεσή της αλλά την αντίστροφη όψη του ίδιου νομίσματος, την «πολιτική κοινωνία» που βρίσκεται έξω από την κοιλιά του «καπιτάλα» και που σκοπεύει αφού την μαγειρέψει να την καταβροχθίσει κι αυτή, όπως ένα «ΝΑΙ» που καταβροχθίζει ένα ολόκληρο κοπάδι «ΟΧΙ». Δυο αλληλένδετες τακτικές, έτσι ώστε η μια να μετατρέπει την «αμφισβήτηση» σε ενσωμάτωση μη παύοντας να την εμφανίζει σαν αμφισβήτηση, και η άλλη την στράτευση υπέρ της απόλυτης εξουσίας της τάξης των εκμεταλλευτών να τη μετατρέπει και να την εμφανίζει σαν «ριζοσπαστισμό» εναντίον της ενσωματωμένης «αμφισβήτησης».
Δυο τακτικές αλληλένδετες, δυο, σαν μέρη μιας ενιαίας τακτικής που στην μια της όψη βρίσκεται η «απομόνωση» του ΚΚΕ απέναντι σ’ ένα «εθνικό» μέτωπο που χωράει, εκτός αυτού, τους πάντες υπό τη μορφή αλλεπάλληλων ομόκεντρων κύκλων:
Στο κέντρο του κύκλου είναι το κενό. Το κενό «οφείλει» να καταλαμβάνει τη θέση του ΚΚΕ… Το κενό «οφείλει» να καταλαμβάνει τη πολιτική θέση του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, των οποίων η θέση στο κέντρο του κύκλου «οφείλει» να παραμείνει ακριβώς κενή: Αυτή είναι η μοναδική εγγύηση ότι το έθνος τον καταπιεζόμενων δεν θα καταλάβει ολόκληρο τον κύκλο επεκτεινόμενο ως τα άκρα της περιφέρειάς του.
Γύρω από αυτό το «κενό», -και είπαμε τίνος τη θέση αποτελεί αυτό το «κενό»-. και απέναντί του, κλείνει ο πρώτος ομόκεντρος κύκλος. Είναι ο κύκλος τον οποίο εκπροσωπεί η «αριστερά – όχι – όμως – και – Κάπα – Κάπα». Όση εκλογική μαζικότητα κι αν διαθέτει αυτή, θα είναι πάντοτε στριμωγμένη στον πρώτο, τον μικρότερο «εθνικό» ομόκεντρο κύκλο, γιατί η εξωτερική περιφέρεια του γενικού κύκλου καταλαμβάνεται και ορίζεται -και μαζί της ορίζεται κι όλο το εσωτερικό του κύκλου- από τις αφτιασίδωτες δυνάμεις του εκμεταλλευτικού συστήματος, από αυτές τις δυνάμεις που δε λένε «διαφωνούμε με αυτή την κατάσταση, είμαστε όμως οι καλύτεροι διαχειριστές της», αλλά λένε: «αυτή η κατάσταση είναι η κατάσταση της κυριαρχίας μας, είναι κατάσταση υπό την εκμεταλλευτική εξουσία μας, κι η εξουσία μας είναι το α και το ω αυτής της κατάστασης, το α και το ω κάθε μας κριτηρίου».
Στο εσωτερικό του αυτός ο απώτατος κύκλος κλείνει έναν μικρότερο ομόκεντρο κύκλο, τον φασισμό: Τελευταία του εσωτερική άμυνα εναντίον του «κενού» κέντρου στην πιθανότητα της επέκτασής του και, ταυτόχρονα, πολεμική εμπροσθοφυλακή του για επελάσεις εναντίον του μισητού «κενού» στο κέντρο του «εθνικού» κύκλου, για επελάσεις εναντίον του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που αποκτώντας συνείδηση του εαυτού τους και δρώντας για τον εαυτό τους γεμίζουν – ως μη «οφείλουν» – αυτό το «κενό» του κέντρου. Επελάσεις προορισμένες να παρασύρουν κάθε «μεσαίο χώρο» στο πέρασμά τους.
Η τακτική αυτή πήρε σάρκα και οστά στις πλατείες τις ενωμένες από την «αγανάκτηση». Την αγανάκτηση «όλων». Σε αυτές το «κενό» αντιπροσωπευόταν από την απουσία του ΚΚΕ. Η απουσία του βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο. Στο επίκεντρο βρισκόταν και η παρουσία του: Αντιπροσώπευε, τότε, την οργανωτική μορφή του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων, ή, αλλιώς, αντιπροσώπευε την παρουσία τους με μια πρόταση δικής τους οργανωτικής μορφής, αντιπροσώπευε την πρόταση της παρουσίας τους με δική τους οργανωτική μορφή, αντιπροσώπευε αυτό που «όφειλε» να μην αντιπροσωπεύει. Η παρουσία του αποτελούσε παραβίαση του «κενού» στο κέντρο του κύκλου, παραβίαση ολόκληρου του «κενού» κύκλου, Από μόνη της η παρουσία του καταλάμβανε το χώρο του κύκλου ο οποίος της ανήκει, το κέντρο του, όμως το κέντρο «όφειλε» να παραμένει κενό, και γι’ αυτό κι η παρουσία του βρισκόταν στο επίκεντρο με τη μορφή αιτήματος αποκατάστασης του διαταραγμένου κενού…
Η τακτική αυτή πήρε σάρκα και οστά στις πλατείες της αγανάκτησης «όλων» και έφτασε στο στάδιο της ολοκλήρωσής της το βράδυ του δημοψηφίσματος του Ιουλίου, το βράδυ της ψήφισης του 3ου μνημονίου τον δεκαπενταύγουστο (τι πιο εθνικό;), το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων του Σεπτέμβρη. Ο κόσμος της αγανάκτησης, «όλοι», συνενώθηκαν σε έναν κόσμο «ρεαλισμού». «Όλοι». Και στο κέντρο του κύκλου που «οφείλει» να μένει κενό, η θέση του ΚΚΕ, η θέση του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων με συνείδηση του εαυτού του, συνείδηση του εαυτού τους, με τις οργανωτικές μορφές που αρμόζουν σε αυτή τη συνείδηση. Στη θέση που «οφείλει» να παραμένει κενή μόνο του το ΚΚΕ και απέναντί του το ενιαίο μέτωπο του «έθνους». «Όλοι»: Επιτέλους αριστεροί, όχι όμως και ΚάπαΚάπα. Το ΚΚΕ «απομονώθηκε», η προφητεία εκπληρώθηκε, η μια τακτική, -η μια όψη της ενιαίας τακτικής,- ολοκληρώθηκε.
Μένει μόνο η εκκρεμότητα της κατασκευής μιας «νέας» αριστεράς, μιας αριστεράς τέτοιας που να μπορείς να «είσαι» αριστερός χωρίς όμως να είσαι και ΚάπαΚάπα, προκειμένου να καταστεί δυνατή η επαναλαμβανόμενη, περιοδική ανακύκλωση της ίδιας τακτικής εωσότου χάσει αυτή πια κάθε χρησιμότητα τείνοντας, δηλαδή, στο μηδέν.
*
Η άλλη όψη της ενιαίας τακτικής βρίσκεται σε εξέλιξη. Πρόκειται, είπαμε, για την τακτική κατά την οποία η εξουσία των εκμεταλλευτών εμφανίζει την προσωπική σωματοφυλακή της σαν «ριζοσπαστισμό» ενάντια στην ενσωματωμένη «αμφισβήτηση», για να την σαρώσει μαζί με κάθε τι προκειμένου -όπως θα ήθελε- να εγκατασταθεί η ίδια η εξουσία των εκμεταλλευτών στο κέντρο του κύκλου, να ξεμπερδέψει επιτέλους με αυτό το «κενό», να ξεμπερδέψει επιτέλους -όπως θα ήθελε- με τον κίνδυνο αυτής της οργανωτικής μορφής που ενδέχεται, που είναι ικανή, να προσδώσει υλική, πολιτική, προσωπική υπόσταση στο έθνος των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.
Δεν αποκλείεται και αυτή η όψη της τακτικής των εκμεταλλευτών να μπορεί να παρασταθεί με ομόκεντρους κύκλους και ούτω καθεξής, μόνο που κανείς εδώ δεν έχει άλλο όρεξη για ομόκεντρους κύκλους.
Το ζήτημα βρίσκεται στο αντίθετο: Στην έξοδο από τους κύκλους τακτικής της τάξης των εκμεταλλευτών. Στο ακόνισμα της ταξικής, ιδεολογικής, πολιτικής, οργανωτικής αιχμής του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Στην απαλλοτρίωση των συνειδήσεων από τους απαλλοτριωτές τους, στη μετατροπή της κερδισμένης συνείδησης σε υλική δύναμη της ιστορίας.
διέξοδος 
Αστα, αριστερα δεν υπαρχει. Ουτε κομμουνιστικη αριστερα, εκτος εαν καποιοι θεωρουν το «εργατισμο» και «οικονομισμο» ως τετοιο. Ουτε αναμασημα ιδεολογιων χρειαζεται, παρα νεα συνθεση (κατα την οχι τοσο ταπεινη μου αποψη).
Και επ αυτού θα μπορούσαμε να συζητήσουμε και να διαφωνήσουμε (γενικά ή εν μέρει), αλλά πάντως ο «ρόλος» μου δεν είναι ο ρόλος «τιμητή» των απόψεων όποιου σχολιάζει στο μπλογκ. Οπότε ίσως σε άλλη ευκαιρία.
Χμμ το οτι θα διαφωνησουμε ειναι ισως αναμενομενο και απο το αρθρο αλλα και απο την απαντηση. Δεν ειναι κακο αυτο. Ακρη θα βρουμε ομως? Ιδου η απορια. Γιατι εαν δεν βρουμε, δεν θα βρουμε και τιποτα αλλο. Το κομμα κανει ΚΑΙ λαθη. Ειναι βασικο και να το καταλαβουμε αλλα και να το αναγνωρισουμε ρητα. Οπως ειπε καποιος το «παιχνιδι ζεστο-κρυο», για να φτασεις στο στοχο, πρεπει οχι μονο να «βλεπεις το κρυο» αλλα και να το λες κιολας, για να φτασουμε στο «στοχο». Εμπασει περιπτωσει, αν θελεις να το αναλυσουμε περαιτερω (αν και εχω αλλα θεματα να αντιμετωπισω προσωπικα που ειναι φλεγοντα αυτη τη στιγμη).
Θα πω και κατι αλλο (αν σε κουραζει το κοβω). Υπαρχει ενα σοβαρο θεμα που χρειαζεται διαλογισμο πανω σε αυτο. Γιατι ανθρωποι και ταξεις οι οποιοι οχι μονο δεν ωφελουνται τιποτα απο τη κατασταση των πραγματων αλλα επιβαρυνωνται κιολας, δεν ριζοσπαστικοποιουνται, ή «ριζοσπαστικοποιουνται αναποδα» (βλεπε εθνικιστικος λαικισμος αντι-παγκοσμοιοποιησης). Κατα μια εννοια αυτοι εχουν πιασει καλυτερα το «νοημα» και το «πλασαρουν» ασχετα εαν το εννοουν ή το υλοποιησουν (αυτο λεγεται επισης και για τη προσφατη εκλογη Τραμπ, καπου ειδα οτι ηρθε και θα «τελειωσει την παγκοσμοιοποιηση»). Τι φταιει λοιπον που «αριστερες» (εντος ή εκτος εισαγωγικων) προτασεις δεν «πειθουν» ενω εθνικο-λαικιστικες (με μπολιασμα απο αριστερα) «πειθουν» καλυτερα? Εχω μια αναλυση-απαντηση και η οποια οδηγει φυσικα σε πρακτικη (θα ειχε νοημα αλλωστε εαν δεν ισχυε αυτο?).
Η αναλυση-απαντηση μου ειναι οτι αυτοι οι ανθρωποι θεωρουν (ορθως ή λανθασμενως) οτι εχουν να χασουν απο αριστερα, ενω εαν δεν κερδισουν απο δεξια, τουλαχιστον δεν θα χασουν. Τι να χασουν? Να λοιπον τι σκεφτονται οτι θα χασουν
1. Τα σπιτια τους (λαθος, λαθος?)
2. Την θρησκεια τους ή την πνευματικοτητα τους (πχ πολυ υλισμος ρε παιδακι μου και σκετος, ουτε καν διαλεκτικος που εχει και «κατι τις»)
3. Την κατασταση τους (status, πχ θα γινουν ολοι «κατωτερου ειδους εργατες»)
4. Την «ιδιο-κατασταση» τους (πχ ειμαστε «γεννημενοι» ρε παιδακι μου να μην ειμαστε ισοι ουτε να γουσταρουμε τους «αλλους» που δεν ειναι «σαν και εμας»)
5. Την ελευθερια τους κατα τα πεπραγμενα του υπαρκτου σοσιαλισμου
6. Την ιστορια τους (ειτε την εθνικη ειτε την ατομικη, πχ ο παπους μου ηταν με την «αλλη μερια» στον εμφυλιο, ασχετα αν τον υποβαθμιζει και η αλλη αυτη μερια, κτλ)
Εαν δεν ανταποκριθεις στις ευλογες (ασχετα εαν μπορει να μην ειναι εντελως ακριβης) αυτες ανησυχιες αυτων των ανθρωπων, δεν θα στηριξουν την «αριστερη» προταση, αλλα ενδεχομενως την «εθνο-λαικιστικη» η οποια εχει ηδη μπολιαστει καταλληλα με «αριστερα» και «αντι-συστεμικα» στοιχεια για να ειναι αρκουντως ελκυστικη. Το πιασαμε?
Να συμπηρωσω, το θεμα ειναι επισης οτι υποτιθεμενα στηριζοντας αυτες τις ευλογες ανησυχιες των ανθρωπων η «εθνο-λαικιστικη» προταση αφενος τους υποβιβαζει στον κατωτερο παρανομαστη οπου ουσιαστικα τους απονενυρωνει και δεν τους δειχνει πως να διεκδικησουν στο μεγιστο αυτα που χρειαζονται (απλα ψηφιστε μας και το πολυ-πολυ να μεινουν ολα οπως ειναι και δεν θα χασετε τιποτα, που χανετε συνεχως παρολαυτα, οπως ελεγε καπου, πρεπει να τρεχεις αρκετα γρηγορα μονο και μονο για να μεινεις στο ιδιο μερος). Αφετερου τους αφηνει απεξω απο τις διαδικασεις οπου σε τελικη αναλυση τους αφορουν.
Δηλαδη συνοψιζω τι εννοειται «ενδιαμεσα απο τις αραδες»
1. Τελικα μην διεκδικειτε, και σιγουρα μην διεκδικειτε αληθινα και στο μεγιστο, το καλυτερο να μεινουν ως εχουν
2. Τελικα στον κατωτερο παρανομαστη (που τεινει να κατεβαινει)
Και το κακο ολων αυτων ειναι οτι τα παραπανω υποτιθεται οτι θα συμβουν με «αριστερες» προτασεις (ειδικα το δευτερο).
Αυτό με τα προσωπικά θέματα ειναι και δικό μου πρόβλημα: Βρικομαι στην αντίφαση να γράφω πού και πού επιζητώντας διάλογο και από την άλλη να θέλω οικονομία χρόνου κλπ…
Επι της ουσίας, το ότι: «Το κομμα κανει ΚΑΙ λαθη» είναι μια αλήθεια του ειδους «κάλλιο πλούσιος και υγιής…» Το θέμα είναι όχι αν κανει, αλλά το ποια αναγνωρίζει ο χ ή ο ψ σαν τέτοια και πώς τοποθετειται απέναντι σ’ αυτά κι απέναντι σ’ αυτή τη «γενική αλήθεια».
Πάντως αν θες να το συνεχισεις, με την ησυχία σου. Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Ομοίως και σε σχέση με τον όποιο εκ μερους μου αντίλογο.
Στα προηγουμε σχολια μου επεσημανα μερικα απο αυτα τα «λαθη» (για να μην μπω σε αλλα, ας μεινω σε αυτα). Αντικειμενικα, οπως πρεπει. Αντικειμενικα ειναι, μπορει καποιος να διαφωνησει εαν ειναι «λαθη» ομως.
Θα γράψω μια γνώμη πάνω σ’ αυτά που έγραψες, αλλά… θέλω το χρόνο μου!
Κάνεις μια απαρίθμηση των φόβων του «μέσου ανθρώπου» απέναντι στην κομμουνιστική προοπτική, η οποία απαρίθμηση «είναι» και ταυτόχρονα «δεν είναι». Γιατί πχ βλέπεις ανθρώπους που δεν έχουν καν σπίτι, που δεν βρίσκονται σε κατάσταση εξάρτησης από τη θρησκεία, που είναι ήδη «κατώτερου είδους εργάτες» ή και «κατώτατου είδους άνεργοι» και που η μη-ισότητά τους με τους άλλους ορίζεται γι’ αυτούς αρνητικά («κατώτερου είδους»), που η ελευθερία τους είναι όχι απλώς κενή περιεχομένου αλλά καταγράφεται στην πράξη σαν ατελείωτος εξαναγκασμός υπαγορευμένος από τη δικτατορία της πιο στοιχειώδους επιβίωσης, και που καθόλου κατ’ ανάγκη δεν στρατεύονται «αταβιστικά» με την όποια πλευρά του εμφυλίου…
Και παρ’ όλα αυτά περνάνε από το πλάι τού (εκτός εισαγωγικών) ριζοσπαστισμού.
Θα έλεγα ότι η κυριότερη αιτία βρίσκεται στις ίδιες τις σχέσεις παραγωγής που επιβάλλουν την κυριαρχία τους, την πειθάρχηση των καταπιεσμένων στην καταπίεση, πιο αποτελεσματικά από όσο θα μπορούσαν να το κάνουν ολόκληρες μεραρχίες κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών – κάπου το έχω διαβάσει αυτό αλλά δεν μού είναι ακριβές πού.
Κι αν σ’ αυτό προστεθεί και η επίδραση των ιδεολογικών μηχανισμών, που αυτοί κι όχι πχ ο Ριζοσπάστης, επιδρούν κυρίαρχα (τόσο από την άποψη της συναίνεσης όσο και από την άποψη του πλαισίου στο οποίο οριοθετούν το περιεχόμενο της άρνησης ώστε να είναι χειραγωγούμενη), τότε νομίζω αναδεικνύεται το μέγεθος της δυσκολίας για την πραγματοποίηση ενός γενικού άλματος στη συνείδηση και στην πράξη.
Κι αυτό το τελευταίο (το πλαίσιο που οριοθετούν την άρνηση κλπ) είναι ουσιαστικά και το θέμα του άρθρου – έστω με τον τρόπο που είναι γραμμένο (με «ομόκεντρους κύκλους» κ.ο.κ.). Αλλά το θέμα είναι ότι εκείνο το περιστατικό που βρίσκεται σαν αφορμή στην αρχή του, δεν εκφράζει απλώς μια τυχαία κουβέντα που είπε κάποιος κάπου κάποτε. Αυτή η «τυχαία κουβέντα» αποτελεί πεμπτουσία κάθε τακτικής και κάθε στρατηγικής της άρχουσας τάξης.
Και το θέμα για εμάς είναι να μην «οικειοποιούμαστε» αυτό που επιτρέπει κι αυτό που απαγορεύει αυτή η «τυχαία κουβέντα». Να μην επιτρέπουμε «να μας πνίγουν με τα ίδια μας τα χέρια» (όπως λέει στη «Μάνα» του Γκόρκι ένας «αγροτιστής» ήρωας του βιβλίου), να μην υιοθετούμε με κανέναν τρόπο οποιαδήποτε στάση αποτελεί την «οφειλόμενη» – από εμάς – στάση προσαρμογής σε αυτή τη στρατηγική των εκμεταλλευτών (ακόμα κι αν νομίζουμε ότι πρόκειται για τη στάση που μας αρμόζει: όμως πρόκειται ακριβώς για στρατηγική που στηρίζεται στη στάση προσαρμογής που αρμόζει στον καθένα ανάλογα και με το ποιος είναι αυτός ο καθένας).
Και το θέμα είναι να μην τα οικειοποιούμαστε αυτά, όχι για να «είμαστε ΚΚΕ» από την άποψη της ταμπέλας ή της ομάδας, αλλά για να «είμαστε ΚΚΕ» από την άποψη πρώτα απ’ όλα «του έθνους των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων με συνείδηση του εαυτού του, συνείδηση του εαυτού τους, με τις οργανωτικές μορφές που αρμόζουν σε αυτή τη συνείδηση», όπως προσπαθώ να το διατυπώσω και στο άρθρο.
Κατά τα άλλα χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε και τους φόβους που απαριθμείς. Και νομίζω ότι βασική σε αυτή την προσπάθεια είναι και η συνειδητοποίηση ότι το κεντρικό ζήτημα που αφορά την αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό – η άμεση κοινωνική κατοχή και διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων οι οποίες μόνο σε αυτή την κατοχή και διεύθυνση πια ανταποκρίνονται – μπορεί να πάρει μόνο την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική μορφή που εκφράζει τις σύγχρονες συνθήκες. Αλλά ακόμα κι αυτό είναι πολύ «προχωρημένο» ζήτημα για έναν κόσμο που ακόμα διστάζει να ξεσηκωθεί αποφασιστικά για το μεροκάματο, το ωράριο, το δικαίωμα στη δουλειά και την κοινωνική ασφάλιση «μόνο».
Δεν ξέρω αν αυτό είναι εμφανές, αλλά πάντως προσπάθησα να γράψω όσα έγραψα μιλώντας όχι μόνο για τους «άλλους» αλλά και για το ΚΚΕ. Μόνο που στην πραγματικότητα το πρόβλημα δε βρίσκεται στα όποια «λάθη» του ΚΚΕ, αλλά στο να πιστέψει ο λαός οριστικά στις δικές του δυνάμεις και έτσι, σε αυτή τη βάση και με αυτόν τον τρόπο, «να γίνει ΚΚΕ», με το ουσιαστικότερο δυνατό περιεχόμενο της φράσης… Και τότε κι αυτά τα όποια «λάθη» θα σαρωθούνε. Που, αν θες μια προσπάθεια προσέγγισης του περιεχομένου τους, δεν πρόκειται ακριβώς για «λάθη», αλλά για «αναγκαστικές» μορφές που παίρνει η προσωρινή (και όχι με την έννοια «ουδέν μονιμότερο») αδυναμία γονιμοποίησης από την ίδια την κοινωνική-ταξική δραστηριότητα των αρχών και της θεωρίας που εκφράζει το ΚΚΕ. Κι αυτή η αδυναμία δεν είναι τόσο ή μόνο πολιτικό «υποκειμενικό» πρόβλημα του ΚΚΕ, αλλά έχει πρώτιστα «αντικειμενική» διάσταση (με την έννοια της αντικειμενικότητας που προσδιορίζεται από την ίδια την κατάσταση του κοινωνικού υποκείμενου).
Δεν θα απαντησω. Στο καιριο ερωτημα δεν απαντησες. Τα «μονοπωλια» να παραμεριστουν, μονοπωλια (και τα φραγματα που αυτα συνεπαγονται), ακομα και «αριστεροτητας», δεν θα γινουν αποδεκτα. Αφηνω οποιος μπει εδω να δει και αυτα που σχολιασα και τις απαντησεις.